Kinderspel

Ach, laten we niet te moeilijk doen, deze laatste dag van het jaar. Jaaroverzichten, goede voornemens, wie heeft ze nodig? We gaan gewoon bananenmuffins maken met een peuter die zegt waar hij zin in heeft. Geen schuldgevoel of plichtsbesef, daar kan ik nog wat van leren. Sluipt daar toch weer een goed voornemen naar binnen? Snel, verwarm de oven voor, prak een banaan, en geniet over een half uur van de geur van versgebakken cakejes. Een kind kan muffins bakken.


Bananen honing muffins (naar het recept van Nigella Lawson uit How To Be A Domestic Goddess)

2 rijpe bananen
30 gram boter
2 volle eetlepels honing
1 theelepel bakpoeder
1/2 theelepel bicarbonaat
1 theelepel kaneelpoeder
150 gram bloem
een snuf zout
om ze op te leuken: rozijnen, eventueel stukjes chocolade, gedroogde cranberries zou ook lekker zijn, of stukjes walnoot bijvoorbeeld. Wij voegden vandaag alleen een paar handjes rozijnen toe.

Verhit de oven voor op 190 C.
Prak de bananen fijn. Leuk werk voor kinderen van alle leeftijden.
Doe de boter en honing in een klein pannetje en verwarm op middelhoog vuur tot de boter gesmolten is.
Roer in een kom de bloem, bakpoeder, bicarbonaat, kaneel en zout door elkaar. Meng het (enigszins afgekoelde) boter-honingmensel en de geprakte banaan erdoor. Niet te enthousiast mengen, daarvan krijg je taaie platte muffins. Schep eventuele extra ingredienten zoals nootjes, rozijnen etc er ook luchtig door. Het mag een beetje klonterig mengsel blijven.
Schep het beslag in papieren muffinvormpjes die je in een muffin bakvorm hebt gezet. Wij haalden 11 muffins uit het beslag, maar 9 of 10 was beter geweest, dan hadden we mooiere bol gerezen muffins gehad.
Bak 15-20 minuten in de voorverwarmde oven.



bedankt Toon!

Yuki poseert

Ik heb een nieuwe camera! Eindejaarscadeautje voor mezelf. Na een avondje spelen met alle knopjes kan ik al zeggen dat ik er erg blij mee ben. Helaas aten we vandaag niks noemenswaardigs (kliekjes van gisteren - opgewarmde gebakken aardappels, niet erg fotogeniek) dus hoe hij het met eten doet, kan ik helaas nog niet zeggen.
Maar Yuki staat er alvast geweldig op.

Morgen hopelijk nog tijd voor een Oudejaarsmijmering!

Kerstkaart, 26 december 2008

zwezerik voor mijn liefje



port en kaas voor ons allebei.

En nu is kerst voorbij, en geniet ik van mijn favoriete tijd van het jaar: de dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw, als niks hoeft. De dagen leeg, de avonden vol met feestjes en borrels en etentjes. Een beetje winkelen in de uitverkoop, koekjes bakken, op de bank liggen, in het park wandelen.

Tussentijd, de beste tijd.

Kerstkaart, 25 december 2008

Gourmet, wij gourmetten

Kerstkaart, 24 december 2008

Vanilleijs, slagroom, chocolade krullen, zelfgemaakte advocaat. Om je te verzoenen met álles.

Kerstkaart, 23 december 2008

Kerst in café Welling. Een kinderdroom: wonen in de kerstversiering. Met een glas winterbier of 2, en ach een glaasje Filliers jenever erbij. Toegegeven, die kwamen in de kinderdroom niet voor...

Pruning

The best part about being your own boss is, well, being your own boss. And while being employed definitely has its perks (she said, still recovering from the office Christmas party where warm champagne, even warmer mulled wine, a handsome bonus and lots of co-workers showing unexpected... uhm... talents, made for an evening that was as interesting as it was fun), being the boss of your own little blog empire feels great too...

So I can say goodbeye to my readers one day and be back with a recipe the next. No one is telling me that I should be consistent, keep my promises, do the expected. Right?

I was making quesadillas the other night to go with a slightly New Mexican inspired meatball stew (basically meatballs flavored with lots of New Mexican chile powder). I was going to make just regular quesadillas (cheese only), but then I saw a packet of prunes lying on the counter (sometimes being too lazy to stash things away is a good thing. It can inspire you.) and I thought of this, and then I made something that wasn´t at all the same, but it was pretty terrific (I had to go back to the kitchen 3 times to make more quesadillas for our guest), and now I am sharing it with you.

Corn tortilla´s would have been even better, but my freezer is too full of other stuff right now to have a supply. And even with supermarket flour tortilla´s (I used the Albert Heijn brand called ´gordita´s´) they´re very, very good.



Prune quesadillas

For the prune paste:
4 large shallots, sliced
2 cloves of garlic, chopped
150 grams mushrooms, very finely chopped
about 100 grams prunes, chopped
1 tablespoon olive oil
a spalsh of balsamic vinegar
1 tablespoon of sugar
salt, pepper, a pinch of dried thyme, a pinch of nutmeg
about 1 cup of water

Fry the shallots, mushrooms and garlic in the olive oil for a couple of minutes. Add the prunes, vinegar, sugar, salt, pepper, thyme, nutmeg and water. Simmer, uncovered, over low heat until you have a thick, pasty sauce. Add some more water if it becomes too dry, but the end result should be a fairly dry mixture. Mine cooked for about 45 minutes.



Put some cheese on one flour tortilla. I used semi mature Gouda, but any cheese with good melting quality will work. Spread some of the prune stuff on the cheese and cover with another tortilla. Heat some fat (lard, olive oil, walnut oil) in a small frying pan put the tortilla in and drizzle with some more fat. Cook for a minute on moderate heat, flip over, cook some more until the tortilla´s are golden and the cheese is oozing.

Cut into triangles and serve.

HoHoHo, Vrolijk Kerstfeest!

Voor wie het nog niet was opgevallen: ik ben erg toe aan het kerstreces. Of liever gezegd, ik ben er eigenlijk al mee begonnen. Even pauze van bloggen, nadenken over eten, lezen over eten, schrijven over eten. Ik ga een minimum aan eetstress en kerststress over me afroepen de komende dagen. Gewoon een beetje boodschappen doen, lekker eten maken, en dat samen met vrienden en familie opeten. Heel misschien een foto maken hier en daar, maar misschien ook niet. Vakantie.

Maar als service aan de lezers, speciaal voor iedereen die al wel aan de kerststress ten prooi is gevallen, iedereen die wanhopig het internet afspeurt naar de perfecte kerstrecepten, hier een lijstje van mijn favorieten.


Het perfecte kerst voorgerecht:
Kastanjesoep

Certosino, Italiaanse kerstcake - foto´s hier, recept hier

Klassiek kerstbrood voor bij het kerstontbijt - dik besmeerd met roomboter graag!

Ook een fantastische, en verrassende, soep voor het kerstdiner: geroosterde bloemkoolsoep

Een geweldig vegetarisch gerecht: Italiaanse pannekoekjes gevuld met radicchio en paddestoelen - Fazoletti (even naar beneden scrollen)

Anders dan anders: Eend met kweepeer

Hollandse klassiekers waar iedereen gelukkig van wordt:
garnalencocktail en kalfsvleespasteitjes

Mooi om tijdens het feestseizoen in huis te hebben: Uienjam

Feestelijke visschotel: David´s Suquillo

Klassiek bijgerecht: Gestoofde rode kool

Om in te vriezen voor drukke dagen dat je geen tijd hebt om te koken: Porcini vleessaus voor pasta

Voor als het budget er doorheen is - ongelooflijk lekker voor bijna niks: pasta met zoete wortel

Kerstkleurig toetje: Gestoofde kweeperen

Lekker borrelhapje: Pittige saucijzenbroodjes

En voor de detox maaltijd als je te vaak en te veel gegeten hebt:
Thaise (soort van) rundvleessalade

Heb een mooie kersttijd, met lichtjes en glans en warmte, en eindig het jaar met hoop en optimisme. Dat is mijn wens voor iedereen! Tot snel!

Waar je de mosterd haalt

Als je op vakantie bent, is niets zo leuk als rondgeleid worden door een autochtoon. Iemand die de geheime adresjes kent, de plekken waar andere toeristen niet komen. Je krijgt dan een stukje te zien van het gewone, dagelijkse leven in een andere cultuur - en daar kan geen reisgids of professionele tour tegenop. Maar ook veel dichter bij huis kun je soms al een gids gebruiken. Een tijdje geleden was ik op de Dappermarkt en kon daar eigenlijk niet goed uit de voeten. Maar zaterdag liep ik er met een vriendin die er om de hoek woont, en kijkend door haar ogen werd het ineens een hele andere markt. Dit potje mosterd zou ik niet gekocht hebben als ze niet minutenlang lyrisch had verteld over hoe lekker, hoe zacht, hoe zoet. "Zo lekker dat je er gewoon een lepel in wilt steken en het zó op wil lepelen.". Ik liep eerst nog de winkel voorbij, sputterend dat ik al zoveel mosterd/ketchup/sambal/rare oosterse condimenten in mijn koelkastdeur heb staan. "O maar deze is binnen een maand op. Wat zeg ik, binnen een week!".

Luister naar de mensen die er verstand van hebben.

En inderdaad: het is heerlijke mosterd, de grove honingmosterd van de Wijndragers. Zoet en mild maar toch met een bite. Heerlijk met een stukje kaas of gekookte worst. Vanavond ga ik er een dressing van maken voor mijn gekookte worteltjes-salade (honingmosterd, walnootolie, een beetje citroensap, peper en zout). Binnen een week zal het potje wel niet leeg zijn, maar erg lang gaat het ook niet duren.

en o ja.... bedankt Sinterklaas voor de mooie lepeltjes!

Beestenboel

Tijdens onze wandeling in de duinen bij Overveen gisteren deelden we onze lunch met de daar grazende pony´s. Niet echt natuurlijk, want wij zijn brave en goed opgevoede wandelaars, en wij weten dat wélk dier je ooit in het wild tegenkomt, aaien en voeren altijd uit den boze is. En hoewel deze pony´s eruit zien als kinderboerderij knuffeldieren, zijn ze dat natuurlijk niet.
De vasthoudende, dwingende blik waarmee Pony mij aan bleef kijken terwijl ik langzaam (tergend langzaam voor hem waarschijnlijk) mijn zuurdesem zonnepitten boterham met boeren goudse oppeuzelde, deed vermoeden dat de meeste andere wandelaars minder braaf zijn.

Wat me deed denken aan een incidentje deze herfst in Arches National Park in Utah. Tijdens onze lunch daar werden we ook gadegeslagen door een dier:
Jackrabbit (geen konijn met de naam Jack, dit beest heet gewoon Jackrabbit). Overal, en dan bedoel ik echt óveral, in de Nationale Parken van de VS vind je waarschuwingen: do not feed the wildlife! het staat op hun websites, in de informatiekrantjes die je krijgt als je het park binnen rijdt, het staat op grote borden bij elke picnic plaats. Alleen als je niet kan lezen, kun je de boodschap missen. In september was een verhaal in het nieuws over een aantal herten in een NP dat moest worden afgemaakt: ze waren zo gewend geraakt aan mensen-eten dat ze niet meer voor zichzelf konden zorgen. Toen de dode herten onderzocht werden bleken ze een paar kilo aan plastic zakjes en verpakkingsmateriaal in hun buik te hebben: de geur van deze spullen had ze er toe gebracht ze op te eten. Dus, Do Not Feed The Wildlife. Je kan ze net zo goed meteen afschieten. Maar wat zagen we vanachter onze picnic tafel? Een forse zestiger in spijkerbroek en ruitjeshemd met een grote cowboyhoed op zijn hoofd.

Hij vond de jackrabbit ´zielig´. Hij vond zichzelf een goede Samaritaan toen hij aan kwam zetten met een halve banaan, een boterham en een stukje kaas. Hij vond mij een ongelooflijke bemoeial toen ik naar hem toe liep en hem vertelde dat het echt geen goed idee was om het beest te voeren. Hij vond mij nogal dom, dat ik niet zag dat het beest honger had en eten nodig had. Zijn mensen-eten, natuurlijk. Hij vond zichzelf slimmer dan alle parkrangers en alle informatieborden met hun domme, overbodige regels: Do Not Feed The Wildlife! Er zaten nog meer mensen op de picnicplaats, en allemaal waren ze het met hem eens: konijn zielig, ik een bemoeial. Er kwamen nog wat koekjes tevoorschijn en na mijn `Ok, just know you´re killing him with your cookies´ werden er schouders opgehaald en sputterende geluidjes gemaakt.

Op het Visitor Center hebben we ze verteld over de zielige jackrabbit - die hopelijk door de rangers in veiligheid is gebracht, ver weg van cowboys en koekjes. (Wel heb ik Dennis nog een uur lang vermoeid met mijn tirades over de stupiditeit der mensheid...)

Ik moest hieraan denken door de bedelende pony, en ook omdat we later op het strand bij Bloemendaal iets heel bijzonders tegenkwamen:


Dit is Zeeman. Zeeman is een varken dat van de zee houdt! Hij is 2 jaar geleden van de slacht gered door varkensvriendin Dafne Westerhof, die op haar boerderij Het Beloofde Varkensland in de Bovenkerkerpolder een dierenparadijs heeft gesticht, waar ze onder meer managementcursussen geeft met als vast onderdeel: varkens masseren.

Zeeman had ongelooflijk plezier op het strand en gaf nieuwe betekenis aan de uitdrukking ´knorren van plezier´....

Ik bedoel maar. Waren er maar wat meer Dafne Westerhofs op de wereld, en wat minder mannen die wilde konijnen koste wat kost een koekje willen voeren.

p.s. excuses voor de slechte kwaliteit van de duin- en strand foto´s: ik had alleen mijn telfooncamera bij me!

*************************************

... en dan nog even over eten. Mijn afspraak van vanmiddag ging niet door, en dat was jammer, maar toch ook weer niet, want daardoor had ik een excuus om binnen te blijven en maar weer een stoofpotje op het vuur te zetten. Het huis ruikt geweldig naar sudderlapjes in rode wijn. Wat is het toch, die behoefte van de laatste weken aan ouderwets degelijk eten? Ik dacht dat het gewoon aan de koude donkere winterdagen lag, maar nadat ik deze post las van Rob op de Curious Blogquat, Comfort Foods, ging ik me afvragen of het wereldnieuws en de barre tijden toch hun invloed op me hebben. Ik kan zeggen, dat het met mij goed gaat - er zijn economisch florissante jaren geweest waarin het met mij persoonlijk, zowel financieel als psychisch, een stuk minder goed ging dan nu. Alles wat er nu misgaat lijkt mij (nog) niet te raken. Maar ik zie het nieuws en lees de krant en hoor de verhalen van mensen in andere werelddelen, waar de crisis een zwaarder spoor trekt (tot nu toe) dan hier. Er is, ook hier in Amsterdam waar het leven ogenschijnlijk ongestoord zijn gang gaat, een gevoel van onzekerheid en lichte angst in de lucht. Mensen maken grapjes over de gevolgen van de kredietcrisis, maar zoals in elke grap schuilen ook in die luchthartige opmerkingen kernen van echte onrust, echte angst.

Ik weet het niet. Ik wil mijn leven niet door angst laten bepalen, dat heb ik al jarenlang gedaan (en het heeft me niks opgeleverd). Voorzichtig, dat wil ik wel zijn. En dankbaar, dat het winter is en dat ik in een warm en verlicht huis woon, dat ik vrienden heb en familie om de decemberfeesten mee te vieren, dat ik pannen met stoofvlees op het vuur kan zetten, dat ik tijd heb om een hele middag in de keuken te staan. Enzovoorts.

Als het wat wordt, met die pan suddervlees, morgen het recept voor rundvlees met pruimen en champignons in rode wijn.

Gele pan, rode kool

Trouwe lezers vragen zich misschien al dagen af: wat zat er nu toch in die gele pan, die zondag ook een hele middag op het vuur heeft gestaan, naast de erwtensoep? Je kan als blogger niet maar beloftes doen van follow-up en dan daar niet op terugkomen.

In die gele pan zat rode kool. Gestoofde rode kool hangt een beetje in de lucht geloof ik, het is dan ook echt weer voor de ongecompliceerde Hollandse pot de laatste tijd. Hoewel ik gisteren, (rilling van schande) asperges gegeten heb. Witte.

Ik weet het, dat gaat tegen al mijn eet-overtuigingen in.. maar wat moet je, als je maar een kleine vriezer hebt, en als je nadat je 10 mensen ettelijke bordjes erwtensoep hebt laten oplepelen, en je die mensen nog allemaal bakjes mee naar huis hebt laten nemen – voor de volgende dag, en voor thuisgebleven liefjes – als je dan nog stééds zo’n 3 liter snert over hebt, die je in de vriezer kwijt moet, omdat je zelf even geen erwtensoep meer wilt eten, omdat je al 3 dagen met erwtensoep bezig bent, zo erg dat toen je zondag in het Concertgebouw zat je je zelfs verbeeldde dat je eigen haar naar erwtensoep rook... En dan is er niet genoeg plaats in je vriezer, en wat blijkt, ergens achterin verspert een pak asperges de weg voor de erwtensoep. Wat doe je dan? Dan eet je asperges in december. Ze waren best lekker, maar het klopte niet, en ze haalden het niet bij de gestoofde rode kool die we zondag aten met gebraden kip en polenta, en dinsdag met gehaktballetjes en gebakken aardappelen. Lang leve het wintereten.

Rode kool is, vind ik, op z’n lekkerst als hij flink lang zachtjes op staat. Heerlijk bij alle soorten vlees en natuurlijk bij wild!



Gestoofde rode kool voor 4-6 personen
1 kleine rode kool, in stukjes gesneden
2 kleine uitjes of 1 grote ui, gesnipperd
een paar tenen knoflook, gesnipperd
een stukje ontbijtspek van ca. 50 gram, in klein blokjes
2 eetlepels ganzenvet, reuzel of boter
een paar jeneverbessen, gekneusd
een paar blaadjes laurier
2 kleine goudreinetten of 1 grote, in blokjes
2 eetlepels balsamico azijn
peper en zout
schepje suiker
een klein kopje water



Verhit het vet in een grote braadpan met dikke bodem, en bak hierin de ui, knoflook en het spek zachtjes tot de ui glazig is en het spek een beetje uitgebakken. Doe de kool in de pan en bak al omscheppend een paar minuten mee. Doe dan de overige ingredienten erbij, en laat met het deksel op de pan een paar uur heel zachtjes pruttelen. Als er erg veel vocht is, tegen het eind van de kooktijd het deksel van de pan en op iets hoger vuur het vocht inkoken.

Speculaas voor gevorderden

Even snel tussendoor. Haast u, allen, onverwijld naar de Groen van Prinstererstraat 102 in Amsterdam, en haal bij bakkerij Uprising deze goddelijke lekkernij:



De lekkerste speculaas aller tijden.

Alleen is het geen speculaas, maar speltulaas.



Bij deze bakker maken ze hun speculaas van speltmeel. Of het aan dat meel ligt, of aan het feit dat ze hun eigen speculaaskruiden maken (dat meende ik te proeven, en navraag leerde dat ik gelijk had), of aan het feit dat ze niet zuinig zijn met het (zee?)zout... ik weet het niet, maar ik wil nooit meer andere speculaas.

Sorry, speltulaas.

De koek is flinterdun, krokant en pittig en het soort zoetigheid waar je maar eindeloos van wil dooreten. Zaterdag was ik bij Uprising voor een brood (want ook voor ´gewoon´ brood is deze symapthieke bakker aan te bevelen, en neem dan gelijk ook een stukje stadsbeschuit mee - een zoete lekkernij van stroop, boter, noten en zaden en gedroogd fruit) en zag de speltulaas liggen. ´Doe daar maar eentje van,´zei ik. Op weg naar huis brak ik vast een stukje af om te proeven, en dat smaakte zo geweldig dat ik rechtsomkeert maakte om de bakker hoogstpersoonlijk te bedanken.

En meteen een flinke stapel te bestellen voor mijn erwtensoep-etentje van vanavond.

Allemaal naar Uprising voor speltulaas!!

Chop Chop

Wie kan er raden wat we morgen eten?







Inderdaad.

Tijd doorgebracht op de fiets naar de Watergraafsmeer, om bij Herman de Wit worst en krabbetjes en varkenspoot en spek te halen: ruim een uur.

Tijd doorgebracht aan het aanrecht, om de groente (alles biologisch, dus lekker vol zand en ongerechtigheden) te wassen en snijden: 1 x Buddy & Julie: Love Snuck Up


Tijd doorgebracht in de buurt van het fornuis, af en toe roerend en de heerlijke geuren opsnuivend: een uur of 4, 5.

Eindresultaat: hopelijk, onmetelijk lekker.

O ja, die andere pan op het fornuis, daarover morgen meer!

Mag ik van u in de categorie kweepeer...

.... nog een kweepeerrecept of twee?

Er wordt, zo zie ik mijn statistiekenteller, heel wat afgegoogled op ´kweepeer´. (Andere favorieten van de laatste weken: kastanjesoep, hoe maak ik echte erwtensoep en macarons).
Voor iedereen die twijfelt over wat te doen met de kweeperen die je nu overal op de markt en bij Turkse en Marokkaanse winkels ziet liggen, nog een paar kweepeer suggesties.



Vorig weekend pocheerde ik kweeperen volgens de David Leibovitz methode. Zoals hij ook schrijft, waren de kweeperen na het pocheren een beetje bleekjes, maar na een nachtje te hebben gebaad in hun pocheervocht waren ze die schitterende, karakteristieke roze-rode kweepeer kleur. Ik pocheerde ze met een vanillestokje en een kaneelstokje.
De volgende dag kookte ik het pocheervocht in tot een dieprode, dikke gelei. In een blindgebakken taartbodem ging een dikke vanille banketbakkersroom (op smaak gebracht met een scheutje Bourbon). Daar de kweeperen, in plakjes gesneden, bovenop, en het geheel afgelakt met de gelei. Een goddelijk toetje.



De volgende dag had ik een paar stukjes kweepeer over en een beetje banketbakkersroom. De room lengde ik aan met stijfgeslagen slagroom, en ik bakte wat kleine bladerdeegbakjes voor elegante kweepeer petit fours.

O ja, met de kweepeerwodka gaat het goed. De fles staat rustig te wachten in een donker hoekje van de kast. Ik heb natuurlijk al 2 keer een piepklein druppeltje geproefd. De wodkasmaak wordt langzaam minder scherp, de kweepeersmaak meer uitgesproken. Ergens achterin december, als we het het hardste nodig hebben, zal ´ie perfect zijn, denk ik.

Pompoen, onverwacht

Op de valreep kan ik nog meedoen aan het Nederlandse Foodblogevent van November, waarin de pompoen centraal staat. Ik heb al 3 keer eerder geprobeerd om mee te doen aan het foodblogevent, maar steeds kwam het er niet van (ik had een slechte start, omdat het eerste thema 'picknick' was - eerlijk gezegd, ben ik geen picknicker.) Maar een pompoen-eter ben ik wel, en eigenlijk verbaasde het me dat ik de hele maand november nog niet over pompoen geblogd had. Ze waren toch al een paar keer voorbij gekomen aan tafel. De flessehalspompoen (aka butternut squash), die ik met zijn stevige, notige vlees eigenlijk lekkerder vind dan de gewone pompoen, die soms wat waterig en draderig kan zijn. En mijn favoriet, de Kabocha, een pompoen met een fantastische smaak en boterige, maar toch vaste structuur.

Wat doe ik zoal met pompoen? Roosteren is één van mijn lievelingsmethoden om pompoen klaar te maken. Het vocht verdampt, de smaak wordt geintensifeerd. Blokjes geroosterde pompoen door de pasta of risotto bijvoorbeeld. Plakken geroosterde pompoen in een salade met waterkers, feta en hazelnoten. Ach ik noem maar wat - pompoen is een allround speler, die door de zoete, zachte smaak overal ingezet kan worden, van soep en stoofschotels tot taarten en toetjes.

Het simpelste gerecht is waarschijnlijk pompoensoep. Blokjes pompoen en 'andere dingen' (ui, tomaat, knoflook, prei, aardappel, zoete aardappel, wortel, courgette...) in een pan bouillon gaar laten worden, pureren en klaar ben je. Afhankelijk van de kruiderij (komijn en koriander, of rozemarijn en tijm, of gember en citroengras) krijgt je soep een midden-oosterse, meditterane of verre-oosterse toets.

Zo'n simpele soep aten we gisteren, maar daar gaat deze post dan toch niet over. Dit weekend maakte ik een fantastische chili, die uiteindelijk door een flits van inspiratie subliem werd. Alsof fantastisch niet al genoeg was. Toen de chili uren geprutteld had, en al heerlijk smaakte, moest ik ineens denken aan mole. Die saus wordt gebonden met gemalen noten en vruchten. En ik weet ook van een Mexicaans kipgerecht met pompoenpitten, Pollo en Pipian. Op het aanrecht stond een potje pompoenpittenpasta van Delicious Foods (Amsterdam, Westerstraat 24. Ze hebben daar een molen staan waarmee ze verse en geroosterde noten tot pasta vermalen).
Twee eetlepels van die pasta in de chili! De saus werd er licht door gebonden, en kreeg een heel nieuwe smaak-laag en complexiteit.

Maandag aten we die chili. Met nog een ander, ook niet zo voor de hand liggend pompoengerecht: pompoenbroodjes. De zachte, licht zoete, luchtige broodjes gingen perfect samen met de kruidige-pittige, donkere smaak van de chili. Daarbij een salade met feta en dadels, en ik moet zeggen dat het een zo goed als perfect menu was.



Sublieme chili, met een pompoen-ingredïent
1 kilo biolologische hamlappen, het vlees in piepkleine (halve centimeter) dobbelsteentjes gesneden
3 eetlepels goede, bij voorkeur zelfgemaakte chilipoeder (ik gebruikte mijn van vakantie meegnomen New Mexico, guajillo en pasilla pepers - geroosterd in de koekenpan en daarna tot poeder vermalen)
2 grote rode uien, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd
4 korrels piment, 2 theelepels oregano, 1 theelepel kaneel, 1 theelepel komijnzaad, - samen fijngemalen in de vijzel
1 flesje herfstbokbier of ander donker, lichtzoet bier
1 eetlepel honing
2 eetlepels geroosterde pompoenpitpasta
olie (of reuzel, mijn reuzel was helaas op anders had ik hem hier zeker gebruikt) om te bakken
zout, peper



Verhit 2 eetlepels olie in een grote braadpan. Bak hierin in porties de stukjes vlees bruin. Neem steeds een portie uit de pan voor je de volgende lading gaat bakken. Doe tenslotte al het aangebraden vlees in de pan en doe de ui en knoflook erbij. Bak een paar minuten op middelhoog vuur tot de ui zacht begint te worden. Doe de chilipoeder erbij en het specerijen mengsel, en zout en peper. Even doorbakken en dan het bier er geleidelijk bij schenken. Deksel op de pan en op laag vuur heel zachtjes laten pruttelen (of beter nog, bij 120 C in de oven zachtjes laten garen). Na een uur of 2 moet het vlees heel zacht zijn.
Doe de pompoenpitpasta erbij en de honing. Een kwartiertje door laten pruttelen en dan op smaak brengen met zout en peper.




Pompoen-broodjes
voor ca. 12 stuks
naar een recept uit het al eerder door mij geprezen Cocina de la Familia van Marilyn Tausend.

1 pakje gist
225 gram bloem
3-5 eetlepels fijn maismeel
1 eetlepel suiker
50 ml handwarm water
25 gram boter, gesmolten en afgekoeld
1 theelepel zout
1 ei
geraspte nootmuskaat
150 gram gekookte pompoen, fijngeprakt
4 eetlepels geroosterde pijnbompitten plus een beetje extra om de broodjes te bestrooien
wat melk om de broodjes te bestrijken
een beetje olie voor de kom



Roer in een kommetje de gist, water en suiker door elkaar en laat 5 minuten staan. Doe de 225 gram bloem en het zout in een grote kom. Doe het gistmengsel hierbij en roer met een vork tot je een korrelige massa hebt. Doe hier het ei bij, de boter, de pompoen en de nootmuskaat. Kneed een paar minuten door. (Ik kneed meestal gewoon in de kom, maar je kunt het deeg ook op een werkvlak storten). Als het erg kleverig aanvoelt, een paar eetlepels maismeel erbij doen tot je een licht plakkerig, maar goed te kneden deeg hebt. Kneed nog een paar minuten verder, en werk dan de pijnboompitten door het deeg. Doe het weer in de kom, die je met een beetje olie hebt ingevet. Dek af met een theedoek en laat op een warme plaats ongeveer een uur rijzen.

Na de rijstijd: Kneed het deeg nog even door en verdeel het dan in 3 strengen, enverdeel elke streng in 4 bolletjes. Vorm een broodje van elk bolletje en leg dit op een met bakpapier beklede bakplaat. Dek de broodjes weer af met een theedoek en laat nogmaals een uur rijzen.

Verhit de oven voor op 190 C.

Bestrijk de broodjes met wat melk en strooi er nog wat pijnboompitten over. Bak de broodjes in 15-20 minuten goudbruin en gaar.

Tot zover

Is dit geen mooie dag om thuis te blijven en je uit te leven in de keuken?

Hakken, snijden, marineren, aanbraden, afblussen, roosteren, fijnmalen, kneden, roeren, mixen, kloppen, sudderen, inkoken.

De basishandelingen van het koken, die je helpen om de pure vreugde van het bezig zijn met eten terug te vinden. De vreugde die soms ondergesneeuwd raakt als je teveel ´werkgerelateerd´ met eten bezig bent. Het is geweldig als mensen je betalen om bezig te zijn met wat je het liefste doet - maar, "dat wat je het liefste doet" loopt zo wel het gevaar om uit het gebied van pure passie ín het gebied van werk, stress en gedoe getrokken te worden.

Daarom, af en toe zo´n dag als vandaag.

Ik heb een taartbodem gebakken, kweeperen gepocheerd, banketbakkersroom gemaakt. Chilipepers geroosterd, vermalen tot chilipoeder, een kilo varkenslappen in minuscule dobbelsteentjes gesneden. Piment, oregano, kaneel erbij. De hele zaak afgeblust met een flesje herfstbok. Die pan staat nu in de oven heel zachtjes te sudderen.

Op het fornuis staan hazebouten, die een nachtje hebben gemarineerd in wijn, jeneverbessen en tijm. Ze stoven zachtjes gaar in de marinade met wortel en peterseliewortel. Later haal ik het vlees van de botten, braad spekjes aan, doe tomaten bij het braadvocht en maak zo een fantastische pastasaus (die we denkelijk morgen zullen eten).

Het huis ruikt naar wijn, knoflook en warme specerijen. Het huis ruikt naar thuis, naar een huis waar iemand woont die kookt met pure vreugde.

Kookzondag

Komende zondag wordt de eerste dag in hééééééél lang (zo voelt het, in realiteit is het niet meer dan een paar weken, maar ja) dat ik een hele dag vrij heb. Het wordt slecht weer, Dennis gaat op stap om een oude vriend te bezoeken, en ik ben van plan me de hele dag in de keuken op te sluiten met pruttelende pannen die warmte en heerlijke geuren afgeven. Vooruit koken, daar heb ik zin in. De vriezer vullen met fijne dingen voor de drukke en gestresste dagen van de toekomst. Of gewoon de dagen dat er weinig tijd is om te koken maar je wel trek hebt in iets wat smaakt alsof het heel lang heeft opgestaan. Eten voor de donkere decembermaand.

Ik twijfel nog over wat ik zal gaan maken...


...zal ik me weer eens wagen aan een bladerdeegproject? Dat was een geweldig ding om in de vriezer te hebben: zelfgemaakt bladerdeeg.



Misschien een pan ribollita, om in porties in te vriezen en op te eten als de Man Die niet Van Bonensoep Houdt van huis is.

Nu we het daar toch over hebben, deze
rode kool witte bonensoep staat al 2 weken op mijn verlanglijstje.


Een pan wild ragú...


of een in boter gestoofd kippetje?

Ik weet het nog niet. Ik ga er vanavond, in die heerlijke momenten vlak voor je in slaap valt, over dromen