De zoetste wortel

Pasta met winterpeen, klinkt niet erg aantrekkelijk, maar hopelijk brengt de foto jullie toch op andere gedachten, want dit was ongelooflijk lekker. Gisteren, paasmaandag, besloot ik nu eens NIET snel naar de avondwinkel te rennen, maar gewoon iets te maken met wat er nog in de koelkast lag. Een zak winterpeen, het laatste restje van een bosje peterselie, een stukje Parmezaan.

Ik had de middag doorgebracht met het op volgorde zetten van mijn kookboeken. Ik mis er een paar, die ik vlak voor de verhuizing had uitgeleend aan vrienden zodat ik minder hoefde in- en uit te pakken. Maar ja, zal je zien dat dat de boeken zijn waar je dan het eerst weer in wilt kijken. De zak win-terpeen deed me namelijk denken aan een recept in Marcella Hazan’s Essentials of Classic Italian Cooking – in boter gestoofde wortel. Maar het recept is zo simpel, en een paar jaar geleden maakte ik het zo vaak, dat ik erop vertrouwde dat ik er ook zonder boek wel uit zou komen.

Maar dan anders. In Marcella’s versie worden plakken winterpeen heel langzaam gaar gestoofd in boeter en water. Het water verdampt en na zo’n 1 ½-2 uur koken heb je zoete, nootachtige stukjes wortel, die worden omgehusseld met peterselie en Parmezaan (en als contorno bij vlees worden geserveerd). Ik maakte het ooit voor een etentje met 15 gasten, en dat was een hele klus – niet omdat het ingewikkeld is, maar omdat de plakken wortel in een enkele laag in de pan moeten liggen. Ronde plakken naast elkaar is natuurlijk een erg inefficiënt gebruik van de ruimte, en daarom kwam ik gisteren op het ketterse idee om de wortels anders te snijden.

Er was geen vlees om de wortels bij te serveren, maar ik bedacht me dat met wat extra smaaktoevoegingen de zachte zoete worteltjes heerlijk zouden zijn als pastasaus. En tenslotte paste ik een (voor mij) nieuwe techniek toe om dit doodsimpele pastagerechtje optimale smaak mee te geven: de risotto-methode.

Daarom dus een tijdrovend, maar echt alleszins de moeite waard recept voor pasta met winterpeen. De volgende keer dat je vegetariërs te eten krijg, geef ze dit, worteltjes waren nog nooit zo lekker!

Pasta met gestoofde winterpeen
Voor 2 personen
1 pond winterpeen
30 gram boter
250 ml. water
Zout
1 eetlepel suiker
1 teen knoflook, fijngewreven
Peper
Chilivlokken
Handje fijngehakte peterselie
175 gram linguine
Veel geraspte parmezaan
een klein beetje van je allerbeste olijfolie (optioneel, en alleen als je echt geweldige olie hebt staan)



Schil de winterpeen met de dunschiller. Snij de wortels in 3 stukken, halveer elk stuk, en snij elk aldus verkregen stuk in de lengte in 3 of 4 stukken. Wat je krijgt is wat volgens mij officieel ‘batons’ heet, een soort wortelstokjes.
Kies een grote pan uit waar de wortel min of meer in 1 laag in past. Doe de wortel, boter, 250 ml. water, zout en suiker in de pan. Breng aan de kook, zet dan het vuur laag en laat ca. een uur heel zachtjes sudderen.
Dan ziet het er zo uit:

Het water is grotendeels verdampt en de wortel begint nu zachtjes te bakken in de boter. Nu moet je goed opletten want het brandt snel aan. Schud de pan af en toe, en voeg regelmatig een paar eetlepels water toe om te voorkomen dat de wortels aanbakken of te snel bruin worden. De rest van het proces duurt nog zeker een uur, en in die tijd kun de pan niet echt alleen laten. Het is klaar als het er zo uit ziet:

Tot zover kun je de wortel van tevoren klaarmaken.

Als je wilt gaan eten: zet de pan op laag vuur en doe de knoflook er bij. Bak heel zachtjes tot de knoflook zacht wordt, pas op dat de knoflook niet te bruin wordt. Doe de peterselie, peper en chilivlokken erbij.
Kook de pasta in ruim water de helft van de aangegeven kooktijd. Schep dan met een schuimspaan de pasta uit het kookwater in de pan met de wortel. Niet afgieten want je hebt het water nog nodig! Voeg een flinke schep van het pasta kookwater toe en laat op middelhoog vuur de pasta verder garen. Voeg telkens een schep kookwater toe (dit is dus de risotto-methode), de pasta zal het vocht absorberen en je krijgt een glanzende, zachte saus. Ga door tot de pasta gaar is (steeds proeven) en pas op dat je tegen het eind niet teveel water toevoegt, het eindresultaat moet wel vochtig zijn maar zeker niet zwemmend in water.
Proef op zout, schep er wat Parmezaan door en verdeel over 2 borden. Bedruppel eventueel met wat goede olie en serveer met veel extra geraspte kaas.