Van Nepgarnaal tot Echte Biefstuk

Net als je een beetje te trots op jezelf begint te worden, iets teveel overtuigd van je kennis en je goede smaak, dan gebeurt er (gelukkig) iets waardoor je toch weer wat bijleert, en en passant ook weer met beide benen op de grond landt.

Een paar dagen geleden was ik op een borrel waar op de schalen met hapjes, tussen de dolma´s, gevulde pappadews en de olijven, deze joekels van garnalen lagen:


Ik had ze wel vaker gezien, bij traiteurs, tapasbars, en delicatessenwinkels. Ik dacht dan altijd: wat een grote garnalen, wat een prachtige kleur - maar was nooit in de verleiding gekomen om ze te kopen, omdat – met uitzondering van Hollandse garnalen) ik nooit garnalen koop die al gekookt zijn. Wat blijkt nu? Dit zijn helemaal geen garnalen, maar een vorm van surimi.

Surimi is nepvis, maar toch ook weer niet, want de grondstof voor dit in Japan bedachte product (het woord surimi betekent zoiets als 'fijngemalen vis') is wel degelijk echte vis. Zoals Wouter Klootwijk het verwoordde in Klootwijk aan Zee: "je hebt een vis en die wil je niet, dan maak je van die vis iets wat je wel wilt." Het resultaat is een nepproduct dat goedkoper is dan de originele versie (krabsticks kosten minder dan krab), en er qua smaak slechts vaag iets van weg heeft. Van waardeloze vis (dwz vis die te klein of te graterig is om er iets anders mee te doen) wordt het visvlees fijngesneden, gewassen, gemalen, nog eens gewassen, tot het een homogene, kleur- en smaakloze massa is die daarna in elke gewenste vorm geperst kan worden. Het feit dat de pulp geen smaak heeft, doet vermoeden dat er vervolgens weer smaakstoffen aan toegevoegd moeten worden om het eindproduct in ieder geval in de verte naar vis te laten smaken. Kunstmatige of natuurlijke smaakstoffen? We hopen er maar het beste van.
We hebben dus vis zonder waarde, die verwerkt wordt tot een smakeloze visklei, die verrijkt wordt met smaakstoffen, om de vorm te krijgen van luxe vis, de vis die iedereen wil eten.

Krabsticks, fijngesneden en gemengd met mayonaise, resulterend in een licht vissige, lekker vette salade – daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Geen kans op graatjes, geen sterke vissmaak. Maar in ieder geval lijkt dat niet meer op een echt beest, en zullen ook maar weinig mensen geloven dat ze echte krab eten. Maar zo’n nepgarnaal? Wat heb je aan een melig vispulpworstje dat bedrieglijk veel op een echt schaaldier lijkt? Dan eet ik liever een blokje kaas.

Na de borrel ging ik naar huis. Daar lag een mooie biefstuk op me te wachten. Ik had veel zin om hem te braden in een flinke klont boter, om hem te laten zwemmen in de jus. Maar ik was verstandig, en het werd een salade, pittig en zout en zuur, het soort gezond eten waar je toch heel gelukkig van wordt en wat je geen moment het gevoel geeft dat je jezelf iets ontzegt.


Voor 1 persoon
1 flinke biefstuk van ca. 150 gram, op kamertemperatuur, bestrooid met peper en zout
Heel klein beetje olie
Een handje groene sla
Wat groente naar keuze. Bijvoorbeeld rode paprika, gebakken of rauw, geblancheerde taugeh, boontjes, peultjes of sugarsnaps, stukjes komkommer, wortel, radijsjes.
Voor de dressing:
Sap van 1 limoen
2 theelepels Thaise vissaus
1 sjalotje, heel fijn gesnipperd
1 rode chili, zaadjes verwijderd, heel fijn gesnipperd.
Een handje fijngehakte verse koriander
Een handje fijngehakte verse munt

Roer de ingrediënten voor de dressing door elkaar.
Leg de groene sla op een bord en schik de andere groente erop.
Wrijf de biefstuk in met een beetje olie.
Verhit een koekenpan en bak hierin op hoog vuur de biefstuk (laat hem mooi rood van binnen). Leg de biefstuk op een snijplank, vouw er wat aluminiumfolie overheen en laat een paar minuten rusten. Snij de biefstuk dan in dunne plakken. Vang het vocht op wat uit de biefstuk loopt tijdens het snijden en giet dit bij de dressing. Leg de plakjes biefstuk boven op de salade, giet de dressing over alles heen en eet meteen op.