21.3.12

Veranderingen



Time may change me
But I can't trace time
David Bowie, Changes

Op 6 januari 2006 schreef ik hier, op Alles over Eten, mijn allereerste blogpost.
Het ging over goede voornemens, en dat lekker eten belangrijker is dan streng voor jezelf zijn, en dat het niet nodig is om je schuldig te voelen als je ergens van geniet. En ja, een recept: voor sobanoedels met peultjes.

Ruim zes jaar heb ik hier recepten gedeeld. Gemijmerd over het leven en wat eten in dat leven voor mij betekent. Ik heb geheime boodschappen verstopt in mijn berichtjes, codetaal die soms maar door één persoon onder al mijn lezers begrepen werd. Dit blog was een verslag van mijn liefde voor eten, mijn verlangen om liefde voor mensen uit te drukken in wat er mooi uit ziet en lekker smaakt. Eten was een taal en via woorden en beelden praatte ik met jullie, mijn lezers.

De laatste tijd had ik niet zoveel meer te vertellen.

Laatst zei ik tegen iemand iets wat ik al heel vaak gezegd heb.
"Ik denk altijd aan eten."
En terwijl ik het zei, wist ik dat het niet waar was.
Niet meer.

Ik hou nog steeds van eten, van koken, van restaurantmenu's bekijken, van eten samen met de mensen van wie ik hou. Van een simpel, perfect gebakken ei aan mijn eigen eettafel tot een sprookjesachtig sushi diner in een wolkenkrabber in Tokio. Maar de obsessie, het urenlang in kookboeken bladeren, op de fiets fantaseren over wat ik savonds zal maken, voor ik in slaap val menu's voor etentjes met vrienden componeren... dat is weg.

Maandag ging ik naar de film. Ik zag A Dangerous Method, waarin je (onder meer - want de film gaat over van alles) ziet hoe een schuimbekkende, nonsens uitkramende hysterica zichzelf met behulp van psychoanalyse zozeer opnieuw uitvindt, dat ze aan het eind van de film door Freud himself genoeg gerespecteerd wordt dat hij een paar van zijn patienten aan haar toe vertrouwt.

Al jarenlang kom ik in mijn favoriete café een man tegen. Op een gegeven moment waren we zover dat we elkaar groetten bij binnenkomst en vertrek. Maar in gesprek raakten we pas toen iemand met wie hij een biertje zat te drinken aan mij vroeg: "wat doe jij eigenlijk?" en ik dit blog noemde. Nog diezelfde avond kreeg ik een mail van m'n café-kennis, dat hij mijn site gevonden had, aan het lezen was gegaan, en dat het leuk was. Sindsdien groetten we elkaar niet alleen maar, maar kletsen we af en toe, en hebben gesprekjes die interessant zijn en nog interessanter zouden kunnen worden. Maandag, na de film, kwam ik hem tegen. Ik stond buiten mijn wekelijkse sigaret te roken, en ineens zei ik:
"Ik heb vanmiddag besloten om met mijn blog te stoppen."
Ik schrok er zelf een beetje van. Maar het voelde ook als een grote opluchting.

Alles over Eten heeft me veel gebracht. Van vluchtige contacten tot echte vriendschappen. Uitwisselingen met andere bloggers, betaald werk, complimenten, erkenning. En ontzettend veel plezier in het mooi maken, beschrijven en fotograferen van alles, wat met eten te maken heeft.

Maar alles verandert, en het wordt tijd voor een andere taal. Er zijn andere dingen belangrijker aan het worden, dingen waarover ik iets wil zeggen, dingen waar ik meer aan denk, dan aan eten.

Ik weet nog niet precies hoe, en wat. Ik blijf een schijver, en ik sluit niet uit dat ik over eten zal schrijven, ergens, als iemand me dat vraagt, of met een leuke opdracht komt. Maar na zes jaar bloggen over eten wordt het tijd om na te denken over een nieuwe koers, en dat nadenken, dat lukt niet als ik me steeds schuldig voel dat ik al zolang geen nieuw recept heb gepubliceerd.

Het blog blijft hier, voor wie in de zes-jarige archieven wil duiken. Commentaar geven of vragen stellen over oude posts kan nog steeds en ik hoop dan tijdig antwoord te geven.

Ik heb een paar nieuwe projectjes op stapel staan, maar voorlopig ga ik eerst even genieten, zonder schuldgevoel.


Bedankt, iedereen, voor het lezen. Tot ergens!

7.3.12

Citroen, griesmeel, pijnboompitten, rozemarijn



Deze citroencake nam ik dit weekend mee naar een etentje bij vrienden (nadat mijn vriendin me had gesms't dat ze geen kans meer zag om een toetje te maken, of ik het niet erg vond dat er alleen lekkere chocola bij de koffie was? natuurlijk vond ik dat niet erg, maar aangezien ik op zaterdagmiddag een paar uurtjes over had, ik net in de trein de nieuwe Good Food had zitten spellen en daar een aantrekkelijk cake-recept in had gezien..werd dit, in plaats van een fles wijn, het meeneem-cadeautje).

Het was een geweldige cake, hoewel - of omdat - ik een paar dingen helemaal anders deed (lees: te lui was om naar de winkel te gaan voor polenta of amandelen).
Ik verving de amandelen door gemalen pijnboompitten, en de polenta door griesmeel. Ik gebruikte een fruitige olijfolie in plaats van de neutrale olie in het recept. En ik liet een takje rozemarijn meetrekken in de suikerstroop, wat de citroensmaak van het geheel mooi complementeerde.

De volgende dag was ie eigenlijk nog lekkerder. Dat weet ik omdat ik na het etentje een stukje van mijn eigen taart mee naar huis kreeg...

6.3.12

In de categorie Goed Nieuws


Mijn favoriete pizzeria, La Perla, heeft tegenover de afhaal/snelle opeet locatie een nieuw restaurant geopend. Zoals altijd als het om veranderingen gaat was ik sceptisch (zou de echt La Perla sfeer het wel volhouden in een andere ruimte? kan ik ook nog gewoon aan de grote tafel aanschuiven als ik niet echt 'uit eten' wil? blijven de pizza's wel net zo lekker?) maar inmiddels zie ik alleen maar voordelen.

Voor de snelle hap, al dan niet solo, kun je gewoon naar de oude plek. Maar als je wat uitgebreider wil tafelen, met hapjes vooraf, radicchiosalade en natuurlijk met WIJN, dan is een tafeltje in het nieuwe restaurant een uitkomst. De pizza's komen gewoon uit de oven aan de overkant, de bediening is net zo aardig, je kan zo lang blijven zitten als je wil. Drink alleen niet teveel van die lekkere Italiaanse wijn anders ga je op het toilet misschien... dubbel zien.

5.3.12

Retro is goed


Mijn moeder had vroeger een paar zoetigheden in haar repertoire die elkaar met rustgevende regelmaat afwisselden. In mijn herinnering (en die kan best niet kloppen, zo gaat dat soms met herinneringen) hadden we elke zondag "iets lekkers" bij de koffie, iets om naar uit te kijken voor na het wekelijkse kerkbezoek. Appeltaart, gemberkoek, cake, monchoutaart, en in de zomer, mijn favoriet: aardbeienkwarktaart.

Ik denk dat ik zo'n 20 jaar geen echte ouderwetse 'hollandse' kwarktaart (dat wil zeggen een koelkastkwarktaart met gelatine, in plaats van een Amerikaanse gebakken cheesecake) had gegeten. Laat staan zelf gemaakt. Maar toen ik laatst voor een verjaardagslunch op zoek was naar een licht, fris, niet te calorierijk toetje, dacht ik eraan.
Deze citroen kwarktaart komt van de BBC Good Food site en was ontzettend lekker.
Mocht je hem ook willen maken: Britse gelatine blaadjes zijn misschien anders van formaat. Ik gebruikte 6 van die kleine Dr Oetker gelatine blaadjes en de consistentie van de taart was perfect.

In plaats van blauwe bessen zouden frambozen ook heerlijk zijn bij deze taart.