Macaron marathon: een onverwachte etappe

Een heerlijke, luie, zonnige zaterdagochtend in het Vondelpark met mijn vriend Maarten en hondje Muis. We zien elkaar zo vaak dat onze conversatie niet altijd even bruisend is. Gistermiddag zaten we hier ook al, dronken een biertje en namen de week, het leven en de dingen door. Nu drinken we koffie en hebben elkaar niet zo vreselijk veel te melden.

“Wat een gedoe he, die Olympische Spelen”.
“…..”
“Heerlijk zo in zon”.
“…..”
“Ik wou dat ik vanmiddag niet hoefde te werken”
“….”.
“ Nog een kopje koffie dan maar?”
“…..”

“Trouwens, ik liep laatst langs Holtkamp, en ik geloof dat ze daar macarons verkopen.”
“#%!!#$%&!!! Je gelóóft dat ze macarons verkopen?? Hoe zagen ze eruit dan?? Waarom heb je me niet metéén gebeld???”

Toen ik klaar was met foeteren, meteen Inlichtingen gebeld voor het nummer van Holtkamp – en vervolgens Holtkamp gebeld: “Heeft u macarons? ik kom er nu aan!” en een uur later was ik thuis… met macarons van Holtkamp.

Een doosje van 12 kost 13,95. Ze verkopen ze pas een week, dus ik loop niet zo érg achter op de feiten, en eigenlijk mag ik Maarten de macaron-spion dus wel dankbaar zijn. Volgens de dame achter de toonbank hebben de Holtkamp bakkers de zomervakantie besteed aan het perfectioneren van hun macaron recept. Want, zo verzekerde ze me tot drie keer toe, “macarons maken is heel, heel moeilijk.” Dat wist ik al. Maar van de meesterpatissier verwacht ik wel wat. Vol verwachting zetten Dennis en ik de tanden dus in deze macarons.


Bijt
Het macaronkoekje is een beetje hol, en net iets meer droog dan smeuïg. De vullingen van Holtkamp zijn, als ik het goed heb, geen van allen op basis van botercrème – wat kan verklaren waarom de verkoopster bij Holtkamp zei dat ik de macarons wel een paar dagen bij kamertemperatuur kon bewaren. De pistachemacaron heeft een pistache pasta als vulling, de chocolade een mooie bittere ganache. Verhoudingsgewijs is er weinig vulling tussen de koekjes. De macaron is snel ´weg´ in je mond - een beetje zoals een schuimpje.


Smaak
De pistache is mijn favoriet – een mooie, subtiele pistache smaak. De frambozen macaron smaakt eigenlijk behoorlijk onaangenaam. Vooral heel zoet, met nauwelijks frambozensmaak. De chocolademacaron en de witte (vanille? hazelnoot?) zijn goed, degelijk, maar niet bijzonder.

Conclusie: elegante, veilige macarons zonder wow effect. Ik denk maar steeds aan mijn vrienden die in Parijs niet voor Hermé in de rij gingen staan. Deze macarons zijn lekker, en je kan ze rustig serveren als feestelijk koekje bij de thee. Maar ik zou er niet voor in de rij gaan staan, en als ik ze mijn vrienden zou laten proeven, zouden die nog steeds mijn macaron fascinatie niet begrijpen.

Patisserie Holtkamp
Vijzelgracht 15
Amsterdam

de andere afleveringen van het macaron epos:
Het Parijse ideaal
Amsterdamse test: Tout, van Wely en Amaison
Amsterdam: Kuyt
Macarons in Antwerpen: Del Rey
Amsterdam: Douglas Delights
zelf macarons maken
Laren: de macarons van Koek en Chocolade