Voorpret, geen pret, napret

Wat ik zou doen, afgelopen weekend: in de rij staan bij Ladurée voor macarons, cocktails drinken met een import Parisienne, onbekende maar verrassende musea bezoeken, eetwinkelen bij de Galeries Lafayette, langs de Seine wandelen, in het gras zitten bij de Eiffeltoren, mijn Canadese vriendin ontmoeten op de Place de la Concorde, enzovoorts, enzovoorts. Klinkt fijn? Inderdaad. Maar in plaats daarvan lag ik thuis, afwisselend in bed en op de bank, met een doos tissues, neusspray, fisherman’s friend, en heel veel kopjes thee met honing. Dit tripje bestond slechts uit voorpret.

Ik had graag nu allemaal dromerige Parijse foto’s te posten gehad, macaron-piramides en stokbroden en zonsondergang bij de Notre Dame. Helaas. Er viel dus niks te fotograferen.

Napret dan maar: vorig weekend vierden we voor de 2e keer de verjaardag van onze lieve vriendin Hanna, partner in Bourgondisch genieten. Op haar verjaardag waren we overweldigend uit eten geweest bij Bellini, maar omdat we allemaal eten en drinken zo leuk vinden, vierden we nog een keer. We dronken een paar schatten uit onze wijnkast (waarover ik meer zou kunnen vertellen, als ik meer verstand van wijn had) en ik had een menu in elkaar gedraaid waar, uiteindelijk, helemaal niets mis mee was... behalve dat de chocolade macarons niet helemaal gelukt waren. Na mijn eerdere succes was ik overmoedig geworden, altijd een slechte gemnoedstoestand in de keuken, maar overmoedigheid komt voor de gebarsten macaron... later las ik dat warm weer met een hoge luchtvochtigheid slecht macaron-maak-weer is, dus daar hou ik het maar op. Ze smaakten wel goed.. de 8 die ik kon redden van de hele batch van zo'n 24 macarons, welteverstaan.

Hoe dan ook. Dit was het menu:

Aubergine 'kaviaar' met rozemarijn op tortilla chips, gruyère kaaskoekjes
Gefrituurde tonijn met borlottibonen
Entrecote met roquefortboter, aardappelpaddestoelen gratin, gestoofde venkel
Chocolade macarons, bosbessen madeleines


Het tonijngerecht komt uit Giorgio Locatelli’s zwaarlijvige kookboek waarover ik al eerder schreef. Hoewel ik niet tevreden ben over zijn instructies, is het idee van dit gerechtje geweldig: je frituurt blokjes tonijn in de hete olie, heel kort, zodat ze een knapperig korstje krijgen maar van binnen nog roze zijn. Ik frituurde iets te lang, waardoor ze niet echt roze meer waren, maar gek genoeg waren ze wel supersappig en mals. De gedroogde borlotti bonen worden gekookt met knoflook en salie, een deel ervan pureer je met kookvocht (en nog wat olijfolie). Deze puree smeer je op het bord, daarop komt een salade van rucola of ander fris groen, de hele bonen, en de tonijn. Giorgio doet rauwe rode ui in de salade maar omdat rauwe ui zo ongeveer het enige ingrediënt is wat ik probeer te vermijden (en omdat rauwe ui niet samenging met onze sjieke witte Chateau Carbonnieux 2000) liet ik dat weg. Al met al een verrassende variatie op tonijn salade met bonen, makkelijk te maken en heerlijk.


Voor mij was de aardappelgratin eigenlijk de ster van de avond.. de entrecote was heerlijk, maar het had me niks uitgemaakt als ik bij de Chateau Lynch Bages 1993 alleen een heel groot bord van die gratin had mogen eten. Het is een simpele gratin, met de toevoeging van een laag gebakken kastanje champignons, en met een mengsel van parmezaan, peterselie en knoflook tussen de aardappellaagjes gestrooid.


Het toetje was ontworpen rond de Italiaanse dessertwijn, Recioto della Valpolicella 2005. Ergens online las ik dat bosbessen hier lekker bij zijn. Ik maakte mijn favoriete madeleine beslag (uit Paula Wolfert’s Cooking of South West France) en voegde daar vlak voor het bakken een paar handjes bosbessen aan toe. De smaak was heerlijk, maar ik had er iets teveel bessen bij gedaan – in de oven veranderen die in een warme jam, waardoor de madeleines erg fragiel werden.


De volgende dag was er madeleine beslag over, en daar bakte ik pannenkoekjes van. Eigenlijk lekkerder dan de madeleines - de perfecte napret.