Goed, ik bleef dan maar zeggen dat ik het nooit zelf zou proberen: macarons maken. Te moeilijk, ik ben geen bakker, en zelfs semi-professionele bakkers ondervinden flinke tegenslagen (David Lebovitz, na 5 pogingen: "At this point, I just wanted to quit, sit down, and watch Desperate Housewives".)
Maar het kriebelde toch. Na zoveel over deze magische koekjes geschreven te hebben wilde ik toch een gevoel krijgen voor het bakproces, en erachter komen waarom ze zo temperamentvol en complex zijn. En toen ik gisteren op de markt een zakje amandelmeel zag liggen, beschouwde ik dat maar als een voorteken.
Gisteravond snel wat gegoogled op macaron recepten, en deze sprong er uit als eenvoudig, down to earth, en vol goede tips. Voor het slapengaan een paar eiwitten op het aanrecht gezet om te ´rijpen´ (eerste magische handeling), en vanmiddag, na een ochtendje stoeien met pdf bestanden (zie voorgaande post...) was het zover.
Ik maakte de helft van het recept van Robyn Lee op Serious Eats. Mijn koekjes hebben minimale voetjes (maar net genoeg om er blij mee te zijn). Zoals altijd was het lastig voor me om geometrisch consistent te zijn: zelfs nadat ik braaf cirkels op het bakpapier had getrokken, zijn nóg alle koekjes ongelijk.
Ook zijn ze iets te groot: ik had er geen rekening mee gehouden dat ze iets uitlopen na het opspuiten. Hierdoor is waarschijnlijk de baktijd iets te kort geweest, en zijn ze van binnen net een tikje te zacht en ongaar. Moeulleux in de overtreffende trap, zeg maar.
Toen ze uit de oven kwamen was ik eigenlijk heel blij. Ik had tegen Dennis gezegd dat er 97 % kans was op totale mislukking, en dat was waarschijnlijk de reden dat ik niks in huis had wat als vulling kon dienen. Uiteindelijk improviseerde ik een botercreme van boter, een beetje melk, espressopoeder, gemalen amandelen en poedersuiker. Lang niet verkeerd.
Eindoordeel: amandelmeel was niet fijn genoeg (hoewel ik het nog samen met de suiker in de keukenmachine heb gemalen), daardoor is de structuur niet egaal en glad. De voetjes kunnen dramatischer. Van een paar macarons was de bovenkant gebarsten - waarom?
Maar hoe dan ook, alles bij elkaar, met zo´n kleine slagingskans, mag ik niet ontevreden zijn. Hoera!
Eerdere afleveringen in de macaron saga:
Het Parijse ideaal
Amsterdamse test: Tout, van Wely en Amaison
Amsterdam: Kuyt
Macarons in Antwerpen: Del Rey
Amsterdam: Douglas Delights
6 comments:
YUMMY!
Amandelmeel niet fijn genoeg: als je dit in de keukenmachine maalt, komt de amandelolie vrij, en gaat ie klonteren. Niet doen dus!
Bekok, hoe krijg je het meel dan fijn genoeg?
Heb je zo'n ouderwetse koffiemolen, die je met de hand draait of een gelijkaardig systeem? Het gaat erom dat je amandelpoeder niet te warm wordt en niet te hard geperst wordt.
Hi Klary,
Na een recent uitstapje naar Parijs, waar ik een overheerlijke rodevruchtenmacaron (met een verrukkelijk zure vulling) bij de friandises kreeg, ben ik ook gaan zoeken naar recepten. In verschillende recepten zie ik dat je de gespoten macarons eerst minstens een paar uur (sommigen zeggen zelfs 24 uur) moet laten drogen en dan pas moet bakken om te voorkomen dat ze barsten. Of het werkt, weet ik nog niet, ik moet nog... brrrr... eng...
Jouw eerste poging is in ieder geval goed geslaagd, top!
Oh wat dapper!!! Ik kijk al een half jaar lang in mijn kookboekje over macarons met het voornemen om ze nu echtechtécht te gaan bakken, maar ik durf steeds niet!
En nog bedankt voor je stukje over Del Rey van een tijdje terug! Ben ze gaan proberen in Antwerpen en het is zó'n groot verschil met de macarons die ik altijd bij Bond & Smolders haal. In a good way, bedoel ik! ;)
Post a Comment