Tijdens onze wandeling in de duinen bij Overveen gisteren deelden we onze lunch met de daar grazende pony´s. Niet echt natuurlijk, want wij zijn brave en goed opgevoede wandelaars, en wij weten dat wélk dier je ooit in het wild tegenkomt, aaien en voeren altijd uit den boze is. En hoewel deze pony´s eruit zien als kinderboerderij knuffeldieren, zijn ze dat natuurlijk niet.
De vasthoudende, dwingende blik waarmee Pony mij aan bleef kijken terwijl ik langzaam (tergend langzaam voor hem waarschijnlijk) mijn zuurdesem zonnepitten boterham met boeren goudse oppeuzelde, deed vermoeden dat de meeste andere wandelaars minder braaf zijn.
Wat me deed denken aan een incidentje deze herfst in Arches National Park in Utah. Tijdens onze lunch daar werden we ook gadegeslagen door een dier:
Jackrabbit (geen konijn met de naam Jack, dit beest heet gewoon Jackrabbit). Overal, en dan bedoel ik echt óveral, in de Nationale Parken van de VS vind je waarschuwingen:
do not feed the wildlife! het staat op hun websites, in de informatiekrantjes die je krijgt als je het park binnen rijdt, het staat op grote borden bij elke picnic plaats. Alleen als je niet kan lezen, kun je de boodschap missen. In september was een verhaal in het nieuws over een aantal herten in een NP dat moest worden afgemaakt: ze waren zo gewend geraakt aan mensen-eten dat ze niet meer voor zichzelf konden zorgen. Toen de dode herten onderzocht werden bleken ze een paar kilo aan plastic zakjes en verpakkingsmateriaal in hun buik te hebben: de geur van deze spullen had ze er toe gebracht ze op te eten. Dus, Do Not Feed The Wildlife. Je kan ze net zo goed meteen afschieten. Maar wat zagen we vanachter onze picnic tafel? Een forse zestiger in spijkerbroek en ruitjeshemd met een grote cowboyhoed op zijn hoofd.
Hij vond de jackrabbit ´zielig´. Hij vond zichzelf een goede Samaritaan toen hij aan kwam zetten met een halve banaan, een boterham en een stukje kaas. Hij vond mij een ongelooflijke bemoeial toen ik naar hem toe liep en hem vertelde dat het echt geen goed idee was om het beest te voeren. Hij vond mij nogal dom, dat ik niet zag dat het beest honger had en eten nodig had. Zijn mensen-eten, natuurlijk. Hij vond zichzelf slimmer dan alle parkrangers en alle informatieborden met hun domme, overbodige regels: Do Not Feed The Wildlife! Er zaten nog meer mensen op de picnicplaats, en allemaal waren ze het met hem eens: konijn zielig, ik een bemoeial. Er kwamen nog wat koekjes tevoorschijn en na mijn `Ok, just know you´re killing him with your cookies´ werden er schouders opgehaald en sputterende geluidjes gemaakt.
Op het Visitor Center hebben we ze verteld over de zielige jackrabbit - die hopelijk door de rangers in veiligheid is gebracht, ver weg van cowboys en koekjes. (Wel heb ik Dennis nog een uur lang vermoeid met mijn tirades over de stupiditeit der mensheid...)
Ik moest hieraan denken door de bedelende pony, en ook omdat we later op het strand bij Bloemendaal iets heel bijzonders tegenkwamen:
Dit is Zeeman. Zeeman is een varken dat van de zee houdt! Hij is 2 jaar geleden van de slacht gered door varkensvriendin Dafne Westerhof, die op haar boerderij
Het Beloofde Varkensland in de Bovenkerkerpolder een dierenparadijs heeft gesticht, waar ze onder meer managementcursussen geeft met als vast onderdeel: varkens masseren.
Zeeman had ongelooflijk plezier op het strand en gaf nieuwe betekenis aan de uitdrukking ´knorren van plezier´....
Ik bedoel maar. Waren er maar wat meer Dafne Westerhofs op de wereld, en wat minder mannen die wilde konijnen koste wat kost een koekje willen voeren.
p.s. excuses voor de slechte kwaliteit van de duin- en strand foto´s: ik had alleen mijn telfooncamera bij me!
*************************************
... en dan nog even over eten. Mijn afspraak van vanmiddag ging niet door, en dat was jammer, maar toch ook weer niet, want daardoor had ik een excuus om binnen te blijven en maar weer een stoofpotje op het vuur te zetten. Het huis ruikt geweldig naar sudderlapjes in rode wijn. Wat is het toch, die behoefte van de laatste weken aan ouderwets degelijk eten? Ik dacht dat het gewoon aan de koude donkere winterdagen lag, maar nadat ik deze post las van Rob op de Curious Blogquat,
Comfort Foods, ging ik me afvragen of het wereldnieuws en de barre tijden toch hun invloed op me hebben. Ik kan zeggen, dat het met mij goed gaat - er zijn economisch florissante jaren geweest waarin het met mij persoonlijk, zowel financieel als psychisch, een stuk minder goed ging dan nu. Alles wat er nu misgaat lijkt mij (nog) niet te raken. Maar ik zie het nieuws en lees de krant en hoor de verhalen van mensen in andere werelddelen, waar de crisis een zwaarder spoor trekt (tot nu toe) dan hier. Er is, ook hier in Amsterdam waar het leven ogenschijnlijk ongestoord zijn gang gaat, een gevoel van onzekerheid en lichte angst in de lucht. Mensen maken grapjes over de gevolgen van de kredietcrisis, maar zoals in elke grap schuilen ook in die luchthartige opmerkingen kernen van echte onrust, echte angst.
Ik weet het niet. Ik wil mijn leven niet door angst laten bepalen, dat heb ik al jarenlang gedaan (en het heeft me niks opgeleverd). Voorzichtig, dat wil ik wel zijn. En dankbaar, dat het winter is en dat ik in een warm en verlicht huis woon, dat ik vrienden heb en familie om de decemberfeesten mee te vieren, dat ik pannen met stoofvlees op het vuur kan zetten, dat ik tijd heb om een hele middag in de keuken te staan. Enzovoorts.
Als het wat wordt, met die pan suddervlees, morgen het recept voor rundvlees met pruimen en champignons in rode wijn.
Bananen honing muffins (naar het recept van Nigella Lawson uit How To Be A Domestic Goddess)
