I do, I do, I do, I do, I do

Ik word nooit efficiënt. Ik voel me efficiënt, omdat ik elke dag een paar zakken levens-afval bij het vuil zet. Maar als ik eerlijk ben, is deze opruimactie het noodzakelijk resultaat van 10 jaar luiheid, inefficiëntie, en verzet tegen hoe-het-hoort. Waarom ben ik iemand die als ze sochtends bij het aankleden een gat in haar sok constateert, die sok gewoon weer in de sokkenla legt in plaats van in de vuilnisbak? Waarom ben ik iemand die aan een bakje overjarige rode kool in de koelkast ruikt, denkt: “hm da’s volgens mij niet goed meer”, om het vervolgens terug te zetten? Ik weet het niet. Er valt goed mee te leven, trouwens. Zolang je maar op tijd nieuwe sokken koopt, en je de dubieuze hapjes gewoon in je koelkast laat leven zonder ze op te eten, kan je eigenlijk niks gebeuren. En dan ga je verhuizen en word je niet alleen geconfronteerd met een overweldigende hoeveelheid nostalgie-opwekkende spullen, maar ook met de bewijzen van je jarenlange sloddervosserigheid.

Dit weekend heb ik de vriezer weer eens geïnventariseerd. Ik denk dat ik bij de volgende vuilnisronde alles wat erin zit op straat zet. Wanhopige tijden vragen om wanhopige maatregelen, en dan ben ik er wel in één keer vanaf. Het experiment wat ik uitvoerde met de liter aspergekookvocht van juni vorig jaar (blikje asperges erin en pureren tot soep) was niet erg geslaagd. Verhuizen is al geen pretje, mogen we dan alsjeblieft de komende weken lekker eten?

Wat ik ook vond deze zondag: het tasje dat ik bij me had op mijn trouwdag, met daarin de haarspeld die ik, om een uur of 3 snachts, in café Het Kalfje (waar we met de laatste feestvierders terechtkwamen voor een allerlaatste borrel) uit mijn haar haalde, in het tasje stopte, waar hij vervolgens dus sinds 1995 in heeft gezeten. Om het plaatje compleet te maken: in de verste hoek van mijn kast hing De Jurk. Wat doe je met een trouwjurk, bezoedeld met lippenstift en zweetvlekken? Ga je die ooit nog aantrekken (als ik hem nog zou passen…)? Denk het niet. Maar een trouwjurk in een vuilniszak stoppen, dat is nog moeilijker dan een paar kapotte sokken weggooien.

Ik geef de meters witte zijde aan mijn vriendin Suzanne de Graaf, die kunst kan maken van stof, en ik zeg dat ze zich erop uit mag leven. Ik ben benieuwd.