Gisteren moest ik bijna huilen toen ik aan de onttakeling van de keuken begon. Mijn keuken, de keuken waar ik meer dan tien jaar in gekookt heb, in boeken heb gebladerd en ideeën heb gehad, etentjes bij elkaar heb gedroomd en gepland en klaar gemaakt, waar we gegeten hebben en waar we met vrienden hebben gezeten voordat we in de Mooie Kamer aan tafel gingen, wijn drinkend en toastjes etend terwijl ik iets sneed of in een pan roerde of een oogje op de oven hield.
De keuken waar op feestjes iedereen naar toe trok, toch altijd, vooral de laatste jaren omdat het de enige plek was waar nog gerookt mocht worden. De keuken waar ik op doordeweekse avonden met Dennis meestal eet, waar we met Emma eten, waar ik altijd op dezelfde stoel zit bij het avondeten en altijd op een andere bij het ontbijt.
Die keuken, met kastjes vol potten en pannen en bakjes en schalen en attributen die ik niet of nooit of te weinig gebruik. Alles gaat nu door mijn handen en van alles moet ik beslissen of het wel of niet mag meeverhuizen.
“Wil je niet verhuizen dan?” vroeg Dennis die mijn tranen zag. Natuurlijk wel. Melancholie en uitkijken naar iets nieuws kunnen heel goed samengaan. En vandaag ging het een stuk beter, en had ik zelfs plezier in het afwassen en inpakken van dingen waarvan ik was vergeten dat ik ze had (die klein savarinvormpjes, 1 x gebruikt, daar ga ik in de nieuwe oven snel iets in bakken).
De dozen stapelen zich op, en aan het eind van de klusdag is er gelukkig weer eten. Gisteren aten we boerenkoolstamppot, en er was een kliekje, en ik moet eerlijk zeggen dat ik boerenkool, opgebakken in flink wat bruisende boter, bijna nog lekkerder vindt.
Met een gebakken ei en een flinke schep sambal… heerlijk. En nu mag ik op de bank zitten.
Morgen schrijf ik over eten, en niet over dozen. Denk ik.
No comments:
Post a Comment