Mis Maple

Soms kun je dromen van een gerecht, gewoon omdat de beschrijving ervan je het water in de mond laat lopen. Je leest de ingredienten, de bereidingswijze, de enthousiaste aanbevelingen van de auteur. Je ziet het voor je, je proeft het in gedachten, je stelt je voor hoe het ruikt terwijl je het aan het klaarmaken bent, en je ziet de gezichten van je vrienden, diep onder de indruk als je je kunstwerk op tafel zet.
Maple whisky custard. Een romige, zachte, fluwelige vla met de zoete nootachtige smaak van de maple syrup, de kleur van oud ivoor, en een stevige kick van de alcohol. Het perfecte einde van een feestelijk diner, licht en zacht en toch romig en decadent. Ik kon me geen betere bestemming van mijn flesje maple syrup voorstellen. Voelen jullie al waar het heen gaat?

Ik volgde het recept, op de voet, tot de laatste druppel. Ik verwarmde de oven voor tot exact de juiste temperatuur. Ik zette de bakjes custard in een waterbad en schoof dit in de oven. Bak 30-45 minuten, zei het recept. Altijd op veilig spelend zette ik de kookwekker op 30 minuten en ging op de bank zitten en keek een herhaling van de Gilmore Girls. Na 30 minuten had zich in de oven een ramp voltrokken: het water borrelde hevig, en in de bakjes zat geen fluweelzachte room maar een soort beige roerei - stukjes gestolde creme drijvend in een bruine vloeistof. Het smaakte naar ei met whisky. Geen smakelijke combinatie kan ik je vertellen. Ik kon wel huilen en laat ik het maar eerlijk zeggen: dat deed ik ook.

Ging nog een half uur op de bank zitten en heb vervolgens de moed bijeen geraapt om, om 11 uur savonds, nog een nieuw toetje in elkaar te draaien. Chocoladepudding met kastanjes en slagroom?

Nu heb ik angstige voorgevoelens over het hele menu. Vanavond is er een bijeenkomst van de eetclub, een speciaal genootschap dat jaren geleden begonnen is als iets heel anders, namelijk als schrijfclub. We waren vijf ploeterende twintigers met literaire ambities. We schreven, stuurden elkaar onze stukjes op (met de gewone post, want, (wat ben ik oud) er was nog geen e-mail, en dan kwamen we bij elkaar en bespraken elkaars werk - genadeloos. Voorafgaand aan dat uur van kritiek werd er gegeten, om beurten kookten we voor elkaar en deelden de kosten. En langzaam, langzaamaan verzwakte de literaire drive en wat overbleef was het simpele verlangen om een avondje samen door te brengen en te eten en te drinken en bij te praten. En dat was de eetclub.
We zijn nu met z'n 3-en, met Dennis erbij als erelid, en het bijzondere van de club is dat ik de enige ben die bepaalt wanneer we samen komen: ik plan, ik kook, ik doe de afwas, en de rest betaalt.

Vandaag is de eerste eetclub-bijeenkomst in lange tijd en dat op zich is al een heuglijk feit - maar vanavond vieren we ook nog (alvast) de verjaardag van 1 van de leden. Dit moest dus een heel speciaal diner worden, maar bij de uitvoering daarvan werd ik wel gehinderd door het feit dat ik gisteren en vandaag de hele dag heb gewerkt, en dus maar heel weinig voorbereidingstijd had.

het menu:

- rillettes van gerookte en biologische zalm, met een kruidensalade

- crespelle (Italiaanse pannenkoekjes) met radicchio, portobella's en rozemarijn

- varkensfilet met gestoofde sjalotjes en doperwtenpuree

- maple whisky custard o nee chocoladepudding met kastanjes en slagroom pecannotenkoekjes

Duim maar voor me dat het goed komt. Foto's morgen.