Bessentrots

Nog een goede gave uit de tuin van mijn oom en tante: een grote bak rode bessen (met hier en daar een witte).

Ik heb het al vaker gezegd, in de keuken is er niks nieuws onder de zon.. het is ontzaglijk moeilijk om echt origineel te zijn. Meestal sta je met je originele gedachte en nieuwe ideeën in een eeuwenlange traditie van originaliteit – met iets écht nieuws op de proppen komen, is maar voor heel weinigen weggelegd. Dus, misschien maakt iemand anders, ergens, ook rode bessengelei met anijs en kaneel. Nu of in een ver verleden. Dat zou kunnen en ik claim ook niet dat ik de enige ben. Wel ben ik trots. Trots dat ik vorig jaar door een gelukkig toeval op dit idee gekomen ben, en blij dat het idee (in tegenstelling tot veel andere ‘toevallige’ ideeën) zo goed uitpakte.

Vaag, ergens heel in de verte, doet de smaak van deze aromatische zoetigheid me denken aan de beroemde Ispahancreaties van Pierre Hermé (rozenessence, lychees en frambozen). Dat zeg ik verkeerd: de smaak lijkt er eigenlijk niet op, maar het heeft dezelfde duizend-en-1 nacht sfeer, zoet en kruidig en verleidelijk. Zou ik Pierre zover kunnen krijgen een anijs/kaneel rode bessengelei-macaron te verzinnen? Zal ik als ik volgende week naar Parijs ga een potje gelei voor hem meenemen? Ha, nu raak ik in een droom verzeild waar ik maar beter snel uit wakker kan worden… trots die verandert in arrogantie, dat is minder. Misschien moet ik zelf eerst maar eens leren macarons te maken…



Voor wie niet door wil klikken, nog even het supersimpele recept:
1 pond bessen (met steel en al) in een grote pan doen. Pond suiker erbij, en een steranijs en een kaneelstokje. Zachtjes aan de kook brengen tot de suiker gesmolten is. Dan minstens 10 minuten hard laten koken (maar pas op dat het niet overkookt). Uit laten lekken in een zeef (als je kristalheldere gelei wilt, door een doek) en overdoen in kleine potjes. Laat zich eenvoudig vermenigvuldigen, zorg gewoon dat je altijd een zelfde gewicht aan fruit en suiker hebt.