Zoveel mooie zwoele zomeravonden hebben we niet, in Nederland.
Dinsdag was er zo 1, en we waren uitgenodigd bij lieve vrienden die door omstandigheden (rondkruipende peuters en vakantievierende babysitters) wat meer aan huis gebonden zijn dan wij. Het is altijd fijn vertoeven aan hun tafel, maar het voelt toch een beetje raar om altijd de gast te zijn en zelden de gastvrouw. Dus stelde ik voor om eten mee te nemen.
Een grote pan Echte Ragú Bolognese volgens Marcella Hazan (zie bijvoorbeeld hier voor het recept). "Kook minstens 3 uur, langer is beter", zegt Marcella met haar bekende en gevreesde strengheid. Ik denk dat mijn saus een uur of 5 opstond. Dan is ie lekker genoeg om zo te eten - zo rond, zacht, zoet en vol van smaak - maar nog lekkerder wordt hij na een dag of 2 in de koelkast.
Verse spinaziepasta erbij die ik met mijn kleine helpertjes tot lasagnavellen draaide. Het resultaat: goddelijke pasta.
Daarna: aardbeien, vanille-ijs en slagroom, het staartje van de rosé, een windstille avond, altviool spelende buren, een heerlijke avond die zelfs de zoemende muggen niet verstoren konden. Precies wat we nodig hadden.
2 comments:
een heerlijk verhaal, Klara! En ik zie de liefde en aandacht in de oogjes van die 2 kleine snuitertjes
Die laatste foto ziet er inderdaad echt uit als een zwoele zomer avond!
Heerlijk :)
Post a Comment