Het leuke van een nieuwe baan: nieuwe collega´s. Met nieuwe verhalen over eten en tips voor mij onbekende adresjes. Nog leuker: een nieuwe collega die niet alleen graag praat over eten, maar na haar lunchpauze terugkomt en een haring op mijn bureau legt. Of, zoals vandaag, knakworst!
Knakworst? Ik hoor je denken. Knakworst roept beelden op van chaotische kinderpartijtjes, waar de peuters zoet gehouden worden met stapels vleesafval verwerkt tot worstjes die tegelijk waterig en zout zijn. Niet bepaald iets waar een liefhebber van lekker eten warm voor loopt. Culinaire knakworst, kan dat? Ja dus, wel als de worst gemaakt wordt door 1 van de laatste echt ambachtelijke slagers van de stad. Ik vaar hier blind op de expertise van mijn collega, want dit is voor mij dus zo´n nieuw adres: slagerij Herman de Wit in de Wakkerstraat in Amsterdam Oost (wil je hem in actie zien bij het maken van bloedworst, klik dan hier).
De knakworsten van Herman de Wit zijn handwerk: ze zien er allemaal anders uit, dun en dik en krom en recht door elkaar. Een paar minuten wellen in heet water, krijg ik als kookadvies mee.Wat doe je met knakworst? Eerst wilde ik ze gewoon uit het vuistje opeten bij een Belgisch biertje, maar toen dacht ik aan hotdogs. Omdat het zo leuk is om met goede spullen een echt lekkere versie te maken van iets wat je vaak alleen maar in z´n tragische fast-food incarnatie kent. De oer-hotdog dus: een perfecte combinatie van versgebakken brood, rinse zuurkool, pittig-romige mosterdmayonaise, zoete uien en dan die sappige, malse, licht rokerige knakworstjes!
De broodjes zijn een hotdog-versie van mijn favoriete snelle broodjes (maar bestreken met ei in plaats van melk).
Ik denk dat ik de Wakkerstraat maar eens een bezoekje ga brengen, want ik heb gehoord dat de ossenworst van Herman de Wit ook erg de moeite waard is!
Wordt vervolgd.
1 comment:
Mooi, dat filmpje over bloedworst maken. Maar hoe Bianca in haar gehandschoende handen niest en daarna doodleuk de worsten aait, daar gruw ik van!
Post a Comment