Lang leve Nigella!

Vandaag is het de verjaardag van Nigella Lawson en hoe kunnen we dat beter vieren dan met haar eigen koekjes?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik me jarenlang een beetje heb verzet tegen het fenomeen Nigella. Als de hele wereld van iemand houdt, bekruipt me een lichtelijk elitair gevoel van opstandigheid: ik hou liever van mensen die verder niemand kent - en koester mijn eigen ontdekkingen. Beetje kinderachtig natuurlijk, en, was mijn verzet niet vooral gebaseerd op doodgewone jaloezie? Het is makkelijk jaloers te zijn op een beeldschone, succesvolle vrouw die schijnbaar moeiteloos door de keuken zweeft, met haar knappe kinderen over de markt loopt, etentjes geeft aan haar met kaarsen verlichte keukentafel waar iedereen gulzig de borden volschept met bergen troostrijk eten. Maar die tv-programma's zijn maar de halve Nigella. Ik ging haar pas echt leuk vinden toen ik haar boeken las: ik viel voor haar ironie en zelfspot, haar toewijding aan simpel, smaakvol, mooi en eerlijk eten. Haar sexy image, wat me in de tv-prgramma's soms een beetje ging irriteren - altijd maar dat lonken naar de camera, vingers aflikken, en alles "luscious" en "gorgeous" - is in de boeken net iets minder prominent.

Kookboekauteurs kunnen je soms het gevoel geven dat ze leven in een ideale culinaire wereld, waar altijd de beste producten voorhanden zijn, waar de kok nooit moe is en er altijd goed uitziet, waar het eten als vanzelf op mooi gedekte tafels verschijnt, en waar aan de lopende band gezellige, succesvolle etentjes gegeven worden. Hopeloos inadequaat kan je je daar van gaan voelen. Dan is Nigella een verademing. Zij kookt net zo lief een pan pasta helemaal voor zichzelf alleen, eet soms de toetjes van haar kinderen op, en heeft af en toe ook gewoon geen tijd of zin om uitgebreid te koken. En toen ik ontdekte dat ze dol is op een paar van mijn favoriete ingredienten: frambozen, granaatappels, rabarber, pistachenoten - moest ik toegeven: ik was een fan geworden.

Op de foto, de chocoladekoekjes uit How to be a domestic goddess. Granny Boyd's biscuits, heten ze daar. In mijn versie zijn ze bestrooid met pistachenoten, een dichterlijke vrijheid waar Nigella, denk ik, haar goedkeuring wel aan zou verlenen.

Roer 250 gram zachte boter romig met 125 gram suiker. Roer er 300 gram zelfrijzend bakmeel en 30 gram cacaopoeder door (ik voeg een snufje zout toe, omdat ik bijna altijd een beetje zout aan zoete baksels toevoeg, en vooral omdat zout de smaak van cacao intensifeert). Meng tot een samenhangend deeg. Rol hier walnoot-grote balletjes van, druk ze een beetje plat en leg ze op een met bakpapier beklede bakplaat. Druk nog wat platter met een vork. Bestrooi met pistachenoten. Bak 5 minuten op 170 C en dan nog 10 minuten op 150 C (ik bak meestal zo'n 15 minuten op ongeveer 160 C). Ze moeten stevig zijn, maar niet hard.