Het bloed kruipt

Omdat ik toch nog steeds denk dat ik iets te zeggen heb, of iets te laten zien. Wie wil, kan hier een kijkje komen nemen.

Veranderingen

Time may change me
But I can't trace time
David Bowie, Changes

Op 6 januari 2006 schreef ik hier, op Alles over Eten, mijn allereerste blogpost.
Het ging over goede voornemens, en dat lekker eten belangrijker is dan streng voor jezelf zijn, en dat het niet nodig is om je schuldig te voelen als je ergens van geniet. En ja, een recept: voor sobanoedels met peultjes.

Ruim zes jaar heb ik hier recepten gedeeld. Gemijmerd over het leven en wat eten in dat leven voor mij betekent. Ik heb geheime boodschappen verstopt in mijn berichtjes, codetaal die soms maar door één persoon onder al mijn lezers begrepen werd. Dit blog was een verslag van mijn liefde voor eten, mijn verlangen om liefde voor mensen uit te drukken in wat er mooi uit ziet en lekker smaakt. Eten was een taal en via woorden en beelden praatte ik met jullie, mijn lezers.

De laatste tijd had ik niet zoveel meer te vertellen.

Laatst zei ik tegen iemand iets wat ik al heel vaak gezegd heb.
"Ik denk altijd aan eten."
En terwijl ik het zei, wist ik dat het niet waar was.
Niet meer.

Ik hou nog steeds van eten, van koken, van restaurantmenu's bekijken, van eten samen met de mensen van wie ik hou. Van een simpel, perfect gebakken ei aan mijn eigen eettafel tot een sprookjesachtig sushi diner in een wolkenkrabber in Tokio. Maar de obsessie, het urenlang in kookboeken bladeren, op de fiets fantaseren over wat ik savonds zal maken, voor ik in slaap val menu's voor etentjes met vrienden componeren... dat is weg.

Maandag ging ik naar de film. Ik zag A Dangerous Method, waarin je (onder meer - want de film gaat over van alles) ziet hoe een schuimbekkende, nonsens uitkramende hysterica zichzelf met behulp van psychoanalyse zozeer opnieuw uitvindt, dat ze aan het eind van de film door Freud himself genoeg gerespecteerd wordt dat hij een paar van zijn patienten aan haar toe vertrouwt.

Al jarenlang kom ik in mijn favoriete café een man tegen. Op een gegeven moment waren we zover dat we elkaar groetten bij binnenkomst en vertrek. Maar in gesprek raakten we pas toen iemand met wie hij een biertje zat te drinken aan mij vroeg: "wat doe jij eigenlijk?" en ik dit blog noemde. Nog diezelfde avond kreeg ik een mail van m'n café-kennis, dat hij mijn site gevonden had, aan het lezen was gegaan, en dat het leuk was. Sindsdien groetten we elkaar niet alleen maar, maar kletsen we af en toe, en hebben gesprekjes die interessant zijn en nog interessanter zouden kunnen worden. Maandag, na de film, kwam ik hem tegen. Ik stond buiten mijn wekelijkse sigaret te roken, en ineens zei ik:
"Ik heb vanmiddag besloten om met mijn blog te stoppen."
Ik schrok er zelf een beetje van. Maar het voelde ook als een grote opluchting.

Alles over Eten heeft me veel gebracht. Van vluchtige contacten tot echte vriendschappen. Uitwisselingen met andere bloggers, betaald werk, complimenten, erkenning. En ontzettend veel plezier in het mooi maken, beschrijven en fotograferen van alles, wat met eten te maken heeft.

Maar alles verandert, en het wordt tijd voor een andere taal. Er zijn andere dingen belangrijker aan het worden, dingen waarover ik iets wil zeggen, dingen waar ik meer aan denk, dan aan eten.

Ik weet nog niet precies hoe, en wat. Ik blijf een schijver, en ik sluit niet uit dat ik over eten zal schrijven, ergens, als iemand me dat vraagt, of met een leuke opdracht komt. Maar na zes jaar bloggen over eten wordt het tijd om na te denken over een nieuwe koers, en dat nadenken, dat lukt niet als ik me steeds schuldig voel dat ik al zolang geen nieuw recept heb gepubliceerd.

Het blog blijft hier, voor wie in de zes-jarige archieven wil duiken. Commentaar geven of vragen stellen over oude posts kan nog steeds en ik hoop dan tijdig antwoord te geven.

Ik heb een paar nieuwe projectjes op stapel staan, maar voorlopig ga ik eerst even genieten, zonder schuldgevoel.


Bedankt, iedereen, voor het lezen. Tot ergens!

Citroen, griesmeel, pijnboompitten, rozemarijn

Deze citroencake nam ik dit weekend mee naar een etentje bij vrienden (nadat mijn vriendin me had gesms't dat ze geen kans meer zag om een toetje te maken, of ik het niet erg vond dat er alleen lekkere chocola bij de koffie was? natuurlijk vond ik dat niet erg, maar aangezien ik op zaterdagmiddag een paar uurtjes over had, ik net in de trein de nieuwe Good Food had zitten spellen en daar een aantrekkelijk cake-recept in had gezien..werd dit, in plaats van een fles wijn, het meeneem-cadeautje).

Het was een geweldige cake, hoewel - of omdat - ik een paar dingen helemaal anders deed (lees: te lui was om naar de winkel te gaan voor polenta of amandelen).
Ik verving de amandelen door gemalen pijnboompitten, en de polenta door griesmeel. Ik gebruikte een fruitige olijfolie in plaats van de neutrale olie in het recept. En ik liet een takje rozemarijn meetrekken in de suikerstroop, wat de citroensmaak van het geheel mooi complementeerde.

De volgende dag was ie eigenlijk nog lekkerder. Dat weet ik omdat ik na het etentje een stukje van mijn eigen taart mee naar huis kreeg...

In de categorie Goed Nieuws

Mijn favoriete pizzeria, La Perla, heeft tegenover de afhaal/snelle opeet locatie een nieuw restaurant geopend. Zoals altijd als het om veranderingen gaat was ik sceptisch (zou de echt La Perla sfeer het wel volhouden in een andere ruimte? kan ik ook nog gewoon aan de grote tafel aanschuiven als ik niet echt 'uit eten' wil? blijven de pizza's wel net zo lekker?) maar inmiddels zie ik alleen maar voordelen.

Voor de snelle hap, al dan niet solo, kun je gewoon naar de oude plek. Maar als je wat uitgebreider wil tafelen, met hapjes vooraf, radicchiosalade en natuurlijk met WIJN, dan is een tafeltje in het nieuwe restaurant een uitkomst. De pizza's komen gewoon uit de oven aan de overkant, de bediening is net zo aardig, je kan zo lang blijven zitten als je wil. Drink alleen niet teveel van die lekkere Italiaanse wijn anders ga je op het toilet misschien... dubbel zien.

Retro is goed

Mijn moeder had vroeger een paar zoetigheden in haar repertoire die elkaar met rustgevende regelmaat afwisselden. In mijn herinnering (en die kan best niet kloppen, zo gaat dat soms met herinneringen) hadden we elke zondag "iets lekkers" bij de koffie, iets om naar uit te kijken voor na het wekelijkse kerkbezoek. Appeltaart, gemberkoek, cake, monchoutaart, en in de zomer, mijn favoriet: aardbeienkwarktaart.

Ik denk dat ik zo'n 20 jaar geen echte ouderwetse 'hollandse' kwarktaart (dat wil zeggen een koelkastkwarktaart met gelatine, in plaats van een Amerikaanse gebakken cheesecake) had gegeten. Laat staan zelf gemaakt. Maar toen ik laatst voor een verjaardagslunch op zoek was naar een licht, fris, niet te calorierijk toetje, dacht ik eraan.
Deze citroen kwarktaart komt van de BBC Good Food site en was ontzettend lekker.
Mocht je hem ook willen maken: Britse gelatine blaadjes zijn misschien anders van formaat. Ik gebruikte 6 van die kleine Dr Oetker gelatine blaadjes en de consistentie van de taart was perfect.

In plaats van blauwe bessen zouden frambozen ook heerlijk zijn bij deze taart.

Vriezen en dooien

Ook al is het dan niet meer zo siberisch koud, een pan soep die de hele middag staat te pruttelen en het huis vult met een heerlijke en veelbelovende geur, is in februari nog steeds mijn favoriete eten.

Toen ik zaterdag van het staartje vorst gebruik maakte om mijn vriezer te ontdooien, deed ik een paar leuke vondsten in mijn aangekoekte vriezerlades. De laatste capucijners! een bakje kweepeerpuree! een halve rol filodeeg! en: een rookworst van slagerij Herman de Wit!

Er stond een vegetarische witte bonensoep op het programma voor de zondag, maar dat werd dus uiteindelijk een soep-met-worst.

Iets over kruiden: ik weet dat er in culikringen altijd gemopperd wordt over supermarkt kruiden, dat ze duur zijn voor weinig, dat je beter hele bossen kruiden op de markt kunt kopen enzovoorts. Nou, ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar de laatste keer dat ik een bos koriander, salie, tijm, of wat dan ook in zijn geheel heb opgemaakt voordat hij slap en bruin en niet meer te eten was, kan ik me niet herinneren. (Alleen peterselie gaat hier meestal, maar zelfs ook niet altijd, op). Dan heb je dus een goedkoop bosje tijm van de markt waar je na een week de helft van weggooit. Over verspilling gesproken.
Ik ben dan ook groot fan van de pakjes 'kruidenmix' die je bij de meeste supermarkten kunt kopen: een paar takjes tijm, rozemarijn, salie en oregano. Sterk smakende kruiden waar je niet heel veel van gebruikt, die vaak juist wel erg lekker zijn om met elkaar te combineren.

De boerenkool in deze soep kun je vervangen door snijbiet of spinazie.



Witte bonensoep met boerenkool en worst
voor 4 personen

3 grote uien, gehalveerd en in ringen
3 tenen knoflook, gesnipperd
200 gram gedroogde witte bonen
1 eetlepel elk fijngehakte verse tijm, rozemarijn, salie
1 liter water
250 ml tomatensap
1 paddestoelenbouillonblokje
250 gram boerenkool (schoongemaakt gewicht, dus zonder de dikke nerven)
1 rookworst, in plakjes
peper, zout

Zet een ketel water op. Doe de bonen in een vuurvaste kom of pan en overgiet ze met kokend water. Laat 1 uur staan.
Intussen: doe de ui en knoflook met een flinke scheut olijfolie in een grote soeppan, en laat met het deksel op de pan ca. 1 uur op heel laag vuur stoven. Als het vuur laag genoeg staat (gebruik een vlamverdeler) zal het niet aanbakken, maar controleer dit af en toe even.
Giet de bonen af en doe ze bij de uien. Voeg de kruiden toe, bouillonblokje, water en tomatensap. Breng de soep aan de kook en laat koken tot de bonen gaar en zacht zijn (minstens anderhalf uur, misschien langer.)
Doe de boerenkool en de worst bij de soep en kook tot de boerenkool net geslonken is. Proef op zout en peper en serveer.

Puddingliefde

Ja, dat is toch wel leuk.
Om als je ziek in bed ligt op 14 februari, wakker gebeld te worden door een bezorger met een roos.

De allereerste keer in mijn leven, als ik het zeggen mag, dat ik met Valentijnsdag op zo'n manier verrast werd. En weet je? Dan vind je het ineens geen rare commerciële uitvinding meer, dat hele Valentijnsgedoe. Dan is het gewoon leuk, dat er iemand aan je gedacht heeft.

Op het schoolbord in mijn keuken wisselen de inspirerende spreuken en citaten elkaar af. Maar 1 staat er al jaren op en die haal ik voorlopig ook niet weg:

Assume nothing.

Neem niets voor vanzelfsprekend aan. Geloof niet, zonder verder na te denken of echt goed te kijken, dat iets raar is, of oppervlakkig, of nietszeggend, of onmogelijk. Neem niets aan. Laat je verrassen. Door een rozenbezorger. Door liefde.

Goed. Hoe maak ik een bruggetje van een onverwachte roos naar onverwacht lekkere pudding? Ach. Laat de pudding voor zichzelf spreken. Of ja: als ik een romantisch diner had moeten koken deze week, dan waren deze puddinkjes een geweldig toetje geweest. Makkelijk, niet te machtig (voor als je na het eten nog plannen hebt), en lekker. Ze worden stevig genoeg om ze te storten, maar eigenlijk vind ik zo'n puddinkje op een bordje altijd een beetje iets tuttigs hebben, en is het veel gezelliger om de pudding gewoon uit het vormpje op te lepelen.

Maar toen ik ze maakte, was het gewoon een saaie zondagmiddag die door pudding werd opgefleurd. Daar zijn ze ook heel geschikt voor, namelijk.




Ik: "ik heb zin om pudding te maken."
Dennis: "ja, dat kun je soms zo hebben he?"

Pudding is zo simpel. Een beetje, ei, maizena, melk, een smaakmaker. Dit keer volgde ik deze instructies, maar omdat ik eigenwijs ben, en het niet laten kan zelfs aan het simpelste receptje nog iets te veranderen, veranderde ik dus iets.
In plaats van er aan het eind wat boter door te roeren, deed ik een paar eetlepels van de pistachepasta bij die Dennis in december meenam uit Sicilië, toen hij daar een ook alweer onverwacht en ongewoon bezoekje bracht. Het gaf een heel subtiele pistache-smaak (en de pudding werd iets te zoet, omdat de pistachepasta ook gezoet is, en ik mijn twist pas op het laatste moment bedacht). Wat fijngehakte pistachenootjes als garnering was natuurlijk leuk geweest, maar die heb ik meestal niet 'zomaar' in huis als ik 'zomaar' even zin heb om pudding te maken.
Wat ik vervolgens bedacht: met met cashewnotenpasta of amandelpasta zou dit ook heel lekker zijn. Of, chocoladepudding met een paar eetlepels pindakaas of hazelnootpasta (geen Nutella, maar pasta van hazelnoten)! Reese's cup pudding!

Verdere experimenten zijn nodig...