Landen

Landen is niet makkelijk. Het vliegtuig raakt de grond, maar je voeten zijn nog ergens anders. Zeven weken lang door de wereld zeilen met een koffer, een laptop, een kindle en een portemonee: hoe simpel kan het leven zijn?

Dan moet je de vragen gaan beantwoorden: "Hoe was het?" "Heb je een leuke vakantie gehad?" en je weet eigenlijk niet wat je moet zeggen. Het antwoord zou heel kort kunnen zijn: "Ja, het was leuk," of heel lang (zo lang dat het zelfs niet in een blogpost past). Wat wil je weten? De aanval van de blues op dag 13? het intense geluksgevoel op dag 29? de goede voornemens op dag 7? de lekkerste patat op dag 16? de kater van dag 27? zeg het maar. Ik kan over elke dag een verhaal vertellen, en dat verhaal kan gaan over eten en drinken, over heimwee, over loskomen, over creatieve gedachtes, over Japan, over Amerika, over de verschillen tussen Japan en Amerika, over vriendschap en liefde en alles ertussen in.

Zeg het maar.

Ach nee. Dit is een eetblog tenslotte. De mensen zitten daar allemaal niet op te wachten. Nieuwe recepten willen ze, eet-mijmeringen, foto's van hoe lekker je ook in Amsterdam uit eten kunt gaan.

Maar zoals ik al zei, landen is niet eenvoudig. Het lijkt alsof alles meteen weer normaal en volgens plan gaat, maar er is een onderstroom, die doet vermoeden dat er toch iets anders is dan 2 maanden geleden. Is het omdat de wereld hier gewoon ook is doorgedraaid? Of zijn wij veranderd? Of duurt 'weer wennen' gewoon langer dan je denkt?


Ze komen er wel weer, de eetfoto's. Dat ik weinig zin heb om te koken en al helemaal niet om te experimenteren vond ik eerst een beetje raar. Zeven weken uit eten, en dan niet de kriebels om weer achter het fornuis te gaan staan? Nu denk ik dat het komt omdat het 'moeten wennen' ervoor zorgt dat ik gewoon heel veel oude vertrouwde en gewone dingen wil doen. Naar het cafe waar ik gemist werd, naar de pizzeria waar ik altijd gelukkig ben. En thuis gewoon een ei bakken of een bordje doodsimpele spaghetti in elkaar draaien.

Het creatieve enthousiasme zal wel weer terugkomen (hoop ik), en intussen probeer ik mezelf de tijd te geven om weer te landen, hier, in dit mooie leven.