Het hoort erbij

Is er een eetbaar ding te bedenken, perfecter dan het ei? Volmaakt van vorm, subtiel van schoonheid, breekbaar maar toch stevig. En dat is alleen nog maar de buitenkant. Het ei is een belofte. De symbolische belofte van jong leven, lente en een nieuwe start. En in de keuken is er geen veelzijdiger belofte dan het ei.

Elke denkbare kookmethode kun je op het ei loslaten. Een omelet, een roerei. Een gebakken ei met de dooier heel en zacht, of met de dooier stuk. Ik kan het eiwit stijf slaan voor ik het door de dooier meng en zo een soufflé omelet maken. Ik kan het ei eerst koken en dan door broodkruim halen en het frituren. Een gepocheerd ei, ook geweldig. Ik kan mayonaise maken en die eten met zachtgekookte eieren, of mengen met hardgekookte eieren voor een eiersalade. Ik kan losgeklopt eierstruif in bouillon roeren voor wat in het Engels zo mooi ‘egg drop soup’ heet. Ik kan de eiwitten opkloppen met suiker en er meringues van bakken. Ik kan custard maken van de dooiers, en als ik die custard bevries, heb ik roomijs. En ik weet zeker dat in dit lijstje nog van alles ontbreekt. (Zo zijn er Chinese en Japanse recepten voor gestoomde hartige eiercustard, iets wat ik nog nooit heb geprobeerd maar wat al heel lang op mijn ‘moet dit maken’ lijst staat).

Behalve onvoorstelbaar veelzijdig, is het ei ook ongelooflijk bevredigend. Er is geen ander eten waarnaar ik met eenzelfde intensiteit kan verlangen, als ei. Vaak heeft dat, moet ik toegeven, te maken met wat ik de avond daarvoor gedaan heb: een gebakken ei is het meest perfecte anti kater ontbijt. Maar ook op nuchtere zondagochtenden is een ei mijn favoriete manier om de dag te beginnen. Dat ontbijtje moet wel aan hele strenge regels voldoen: het ei moet zachtgekookt zijn en nog warm, en de geroosterde boterham moet gloeiend heet vanuit de broodrooster op mijn bord belan-den. Verse, zachte roomboter, en 2 plakjes kaas, en een glaasje versgeperste sinaasappelsap. Krokant fleur de sel om op elk hapje ei te strooien. En in de meest ideale omstandigheden kookt Dennis dat ei voor me – er zijn 2 dingen die ik nooit zelf doe in de keuken, echte thee zetten en zachtgekookte eieren maken voor het ontbijt.



Vorige week zei iemand tegen me dat hij er van droomt dat ik ’s ochtends in zijn keuken sta om eieren met spek voor hem te bakken. En hoewel we voor de gemoedsrust van de lezers er maar vanuit moeten gaan dat het toch het ei is dat de hoofdrol speelt in deze droom, en niet mijn aanwezigheid, is het een feit dat het door iemand anders gebakken ei lekkerder smaakt. Misschien omdat het zo fijn is om op een suffe, katerige ochtend gewoon dat ei voorgezet te krijgen, terwijl je nipt aan een kop sterke hete koffie, in plaats van dat je met een licht bonzend hoofd een paar minuten boven een walmende koekenpan moet hangen voor je kunt gaan eten.

Een gebakken ei is heerlijk, een gebakken ei met spek is hemels. De romige zachtheid van net gestold eiwit en vloeibare, gouden dooier, met rokerig, zout en knapperig spek als volmaakt tegenwicht.



In oktober waren we in Santa Fe, New Mexico. Onze vriendin N. nam ons mee naar een restaurant waar honderden tequila’s op de kaart stonden, en minstens zoveel margarita’s. “Oh, ik weet niks van tequila, doe mij maar een tequila sampler!” Zo begon ik de avond, om van tequila over te stappen op margarita’s, 3 verschillende, en toen nog 1 van die éne die zo lekker was, en toen in een ander café misschien wel nóg 1. Terug in het hotel was ik nog steeds aardig bij de pinken, maar ergens midden in de nacht werd ik - wat te verwachten was - ongelooflijk ziek. Ik zal niet uitweiden, maar alleen zeggen dat we bij vertrek een flinke tip voor de kamermeisjes hebben achtergelaten…
De volgende ochtend moest ik aan eten niet denken. Versuft sleepte ik me door Santa Fe, een flesje water voortdurend in de hand, om in ieder geval te proberen het vochtgehalte weer op peil te brengen. We gingen naar de openbare bibliotheek om mails te checken. En terwijl ik daar achter de computer zat, een mailtje te tikken aan mijn ouders over zonnige wandelingen en schitterende landschappen (zonder tequiladetails), sloeg het in als een bliksemschicht: Ik moest ei.
Van het ene moment op het andere was ik niet meer misselijk, maar had ik een razende gierende honger, die overduidelijk alleen door vette eieren met spek gestild kon worden.

Ik liet Dennis achter in de bibliotheek en haastte me naar een restaurant op het plein. Een klein tafeltje, een vriendelijke serveerster, 2 eggs over easy, hash browns en die heerlijke Amerikaanse bacon die zoet is van honing of maple syrup, maar ook heerlijk zout en subtiel gerookt. Ik inhaleerde dat ontbijt en het was lang, lang geleden dat eieren zo lekker waren. Zo snel at ik, dat ik pas halverwege het eerste ei op de gedachte kwam een foto van mijn bord te maken.

Niet dat ik jullie aanraad om je vol te gooien met tequila. Maar mocht je jezelf in dergelijke treurige omstandigheden aantreffen: weet dat een bord eieren met spek je er weer boven op helpt. En dat is een belofte.