Lekkere suiker

Onlangs verkondigde ik nog met stelligheid dat ik geen zoetekauw
ben, maar nu ik mijn foto’s van de reis door Amerika en Canada aan het ordenen ben, weet ik dat niet meer zo zeker. Er zijn dagelijkse foto’s van banketbakkers en koffieshops en alle heerlijkheden in hun vitrines. En het bleef niet bij het bewonderen van de zoetigheid achter glas. De vakantieroutine: ’s ochtends vroeg een licht ontbijt – fruit, kopje thee, misschien wat joghurt met muesli – en dan om een uur of 10, 11 één van de bakkerijen zoeken die ik op mijn lijstje van must-see’s had staan. Tijd voor koffie met een koekje (stel je daar wel een koek van zo’n 12 centimeter doorsnee bij voor..)

De wetenschappers zijn nog in debat over het feit of suikerverslaving nu wel of niet bestaat. Mijn eigen, zeer subjectieve, hoogstpersoonlijke experiment (zonder controlegroep) vertelt me dat ik verslaafd kan raken aan suiker.. maar dan wel aan lekkere suiker.

In Amerika ligt de lekkere suiker voor het oprapen. Zelfs in de kleinste stadjes zijn goede bakkers te vinden, waar grote potten koffie staan te pruttelen en waar het gebak vers is - in 3 weken zijn we maar 1 keer in een koffiehuis beland waar de muffins uit een fabrieksdoos kwamen. (Ja, ik ben nog steeds in de "in Amerika is alles beter" stemming, dus niemand hoeft me te vertellen dat er ook daar heel wat rotzooi verkocht wordt.)

Nu is er in Amsterdam ook best lekkere suiker te koop. Hoewel die dan meestal verpakt is in chocola, wat, zoals ik al eerder zei, wat mij betreft een aparte categorie is. Los daarvan zijn er niet zo heel veel banketbakkers die hun suiker gebruiken voor superieure koek, cake en gebakjes. Je moet al snel een stukje omrijden.

Op vakantie wordt "een stukje omrijden" gewoon een excursie, en geen tijdverspilling. Tijdens ons verblijf in Seattle trokken we naar buitenwijk Ballard om een bezoek te brengen aan Cafe Besalu. En gelukkig maar, want daar at ik de lekkerste zoetigheid van de hele reis: perfect bladerdeeg (krokant, maar niet droog, met een volle botersmaak en smeltend in je mond); met daarin een schepje banketbakkersroom en een paar volmaakte frambozen. De volgende dag wilde ik er weer een, maar toen hadden we Seattle alweer achter ons gelaten. Zo lost het reisprogramma de suikerverslaving vanzelf op...