Time may change me
But I can't trace time
David Bowie, Changes
Op 6 januari 2006 schreef ik hier, op Alles over Eten, mijn allereerste blogpost.
Het ging over goede voornemens, en dat lekker eten belangrijker is dan streng voor jezelf zijn, en dat het niet nodig is om je schuldig te voelen als je ergens van geniet. En ja, een recept: voor sobanoedels met peultjes.
Ruim zes jaar heb ik hier recepten gedeeld. Gemijmerd over het leven en wat eten in dat leven voor mij betekent. Ik heb geheime boodschappen verstopt in mijn berichtjes, codetaal die soms maar door één persoon onder al mijn lezers begrepen werd. Dit blog was een verslag van mijn liefde voor eten, mijn verlangen om liefde voor mensen uit te drukken in wat er mooi uit ziet en lekker smaakt. Eten was een taal en via woorden en beelden praatte ik met jullie, mijn lezers.
De laatste tijd had ik niet zoveel meer te vertellen.
Laatst zei ik tegen iemand iets wat ik al heel vaak gezegd heb.
"Ik denk altijd aan eten."
En terwijl ik het zei, wist ik dat het niet waar was.
Niet meer.
Ik hou nog steeds van eten, van koken, van restaurantmenu's bekijken, van eten samen met de mensen van wie ik hou. Van een simpel, perfect gebakken ei aan mijn eigen eettafel tot een sprookjesachtig sushi diner in een wolkenkrabber in Tokio. Maar de obsessie, het urenlang in kookboeken bladeren, op de fiets fantaseren over wat ik savonds zal maken, voor ik in slaap val menu's voor etentjes met vrienden componeren... dat is weg.
Maandag ging ik naar de film. Ik zag A Dangerous Method, waarin je (onder meer - want de film gaat over van alles) ziet hoe een schuimbekkende, nonsens uitkramende hysterica zichzelf met behulp van psychoanalyse zozeer opnieuw uitvindt, dat ze aan het eind van de film door Freud himself genoeg gerespecteerd wordt dat hij een paar van zijn patienten aan haar toe vertrouwt.
Al jarenlang kom ik in mijn favoriete café een man tegen. Op een gegeven moment waren we zover dat we elkaar groetten bij binnenkomst en vertrek. Maar in gesprek raakten we pas toen iemand met wie hij een biertje zat te drinken aan mij vroeg: "wat doe jij eigenlijk?" en ik dit blog noemde. Nog diezelfde avond kreeg ik een mail van m'n café-kennis, dat hij mijn site gevonden had, aan het lezen was gegaan, en dat het leuk was. Sindsdien groetten we elkaar niet alleen maar, maar kletsen we af en toe, en hebben gesprekjes die interessant zijn en nog interessanter zouden kunnen worden. Maandag, na de film, kwam ik hem tegen. Ik stond buiten mijn wekelijkse sigaret te roken, en ineens zei ik:
"Ik heb vanmiddag besloten om met mijn blog te stoppen."
Ik schrok er zelf een beetje van. Maar het voelde ook als een grote opluchting.
Alles over Eten heeft me veel gebracht. Van vluchtige contacten tot echte vriendschappen. Uitwisselingen met andere bloggers, betaald werk, complimenten, erkenning. En ontzettend veel plezier in het mooi maken, beschrijven en fotograferen van alles, wat met eten te maken heeft.
Maar alles verandert, en het wordt tijd voor een andere taal. Er zijn andere dingen belangrijker aan het worden, dingen waarover ik iets wil zeggen, dingen waar ik meer aan denk, dan aan eten.
Ik weet nog niet precies hoe, en wat. Ik blijf een schijver, en ik sluit niet uit dat ik over eten zal schrijven, ergens, als iemand me dat vraagt, of met een leuke opdracht komt. Maar na zes jaar bloggen over eten wordt het tijd om na te denken over een nieuwe koers, en dat nadenken, dat lukt niet als ik me steeds schuldig voel dat ik al zolang geen nieuw recept heb gepubliceerd.
Het blog blijft hier, voor wie in de zes-jarige archieven wil duiken. Commentaar geven of vragen stellen over oude posts kan nog steeds en ik hoop dan tijdig antwoord te geven.
Ik heb een paar nieuwe projectjes op stapel staan, maar voorlopig ga ik eerst even genieten, zonder schuldgevoel.
Bedankt, iedereen, voor het lezen. Tot ergens!
