Rood is de kleur van geduld

Een tijdje (alweer bijna een jaar, zie ik) geleden was ik verslaafd aan deze geroosterde tomaatjes. Olie, zout, rozemarijn, en dan een klein uurtje in de oven op 150 graden. Heerlijk. Maar deze zomer rek ik de grenzen van het ´langzaam roosteren´ steeds verder op. Ik begon met een paar uur, op 100 C, en gisteren had ik mijn plaat vol tomaatjes zelfs 7 uur in de oven. Het had nog langer gekund, maar na die 7 uur was het 11 uur ´s avonds en wou ik naar bed.

Wat je door dat hele langzame roosteren op lage temperatuur krijgt, zijn eigenlijk een soort zelfgemaakte gedroogde tomaten. Ovengedroogd, niet zongedroogd. Van een tomaatje van 30 gram blijft zo´n 10 gram over. Wat je kwijtraakt is vocht zonder smaak, wat het oplevert is een bord vol met heftige smaakbommetjes.

na 3 uur in de oven

na 7 uur in de oven


Er zit nog steeds wel wat vocht en sap in deze tomaatjes (als ik nog eens wil uitproberen hoe lang het duurt voor ze echt leerachtig en droog worden, zal ik ze vroeger op de dag in de oven moeten stoppen) dus heel lang bewaren kun je ze niet. Geeft niet, ze zijn zo lekker, dat je ze als snoepjes met handenvol wilt eten.

Simpel recept dus: oven op 100 C, tomaatjes wassen en drogen, halveren, beetje zout erop (geen olie!) en in de oven. En dan geduld.

Kersen, wijn, rijst

Ik kan me herinneren dat ik andere jaren wel eens teleurgesteld was in de kersen die ik kocht. Deze zomer heb ik alleen nog maar fantastische kersen gehad, waar ik ze ook vandaan haal - bij de supermarkt, Turkse winkel of markt. Heel verschillend soms in grootte en zuurgraad, maar allemaal heerlijk.



Ik eet ze eigenlijk het liefste zo, uit de hand, en als het bloedheet is zoals vorige week, zijn ijskoude kersen een zalig verkoelend hapje. Maar sinds ik David Lebovitz' post over kersen in rode wijn siroop had gezien wist ik dat ik toch één keer iets anders moest doen met een zak kersen.

´Niet opeten hoor die kersen, ik ga er iets mee doen´, waarschuwde ik Dennis dus. Ik volgde David´s recept maar voegde 1 steranijs toe aan de siroop: ik hou van de hele lichte, geheimzinnige smaak van anijs bij rood fruit (zie bijvoorbeeld ook mijn rode bessengelei met anijs).



Deze compote is ongetwijfeld heerlijk bij vanilleijs, maar omdat we proberen deze week wat minder heftig en vet en zwaar te eten, maakte ik er dikke rijstepap bij. Een geweldig toetje.

Normaal zou ik zo´n fruitcompote ook graag als ontbijt eten, maar hoewel David L. dit een ´reduction´ noemt, kookt de siroop maar een minuut of 10 en naar mijn idee is dan toch echt de meeste alcohol nog niet verdampt (de siroop smaakt ook nog behoorlijk ´wijnig´). Niet echt geschikt voor bij de yoghurt met cruesli dus. Geeft niks, hebben we vanavond nog een keer een toetje.

Hamburg Trivia

- Het huis met de opzichtige muurschildering, daar woonde ik dus, toen. Destijds waren de muren grauwgrijs met scheuren.

- In Hamburg draagt bijna niemand Birkenstocks. Wel zag ik de grootste Birkenstock winkel óóit.

- Ook leggings zijn stukken minder alomtegenwoordig dan in Amsterdam. De lagekruisbroek daarentegen zag ik helaas veelvuldig.



- Currywurst is lekker, op een ontzettend foute manier.

- Duitsers drinken de hele dag door een drankje genaamd Schorle. Ik zou dit graag zo spoedig mogelijk op de Nederlandse terrassen ingevoerd zien, zeker nu het nog mooi weer is. Vruchtensap, aangelengd met mineraalwater, geserveerd in een reuzenglas met ijsblokjes. Mijn favoriet: Rabarber Schorle.
Trivia trivia: het woord komt van Schorlemorle, wat weer iets van doen zou hebben met het Nederlandse woord schorriemorrie. Zie voor meer schorle weetjes de Duitse Wiki, hier

- Ook lekker: Bionade. Ik betwijfel of dat hier een succes zou kunnen worden: het is een frisdrank, maar bepaald niet zoet. Sowieso lijken Duitsers meer van zuurtjes en bittertjes te houden dan Nederlanders (grove generalisatie, ik weet het).



- In juli en augustus heeft vrijwel elk restaurant wel een gerecht met cantharellen op de kaart. Ik ben verzot op cantharellen. Zo lekker als ze zijn, zo leuk is het om het Duitse woord voor cantharellen uit te spreken: Pfifferlinge.

- Als je aankomt bij een restaurant waarvan de tafels verdekt staan opgesteld achter een beachbar met nepzand, blèrende muziek, loungekussens, dunne meisjes op naaldhakken die fluorescerende cocktails drinken, dan weet je eigenlijk, dat het niet meer goed komt. Als je dan op het menu dit soort pretentieuze borstklopperige onzin aantreft: "As this dish contains less oil, great skill and accuracy is required in preparing a dressing such as this. Here the chefs at IndoChine are able to demonstrate they have the skill to reproduce this dish which is famous in the old Laotian capital of Luangphrabang.", dan begin je het ergste te vermoeden. Na de eerste hap weet je het zeker. Boosmakend, treurigmakend eten.

- Duitse wijn is heerlijk. Hefeweizen ook.

- 4 cocktails is te veel. 1 cocktail is te weinig.

- Tot slot, fotoreportage van het beste diner in Hamburg, bij Nil. Alles klopte: vriendelijke bediening, die slokjes liet proeven van de open wijnen zodat ik kon kiezen welke me het beste beviel, zonnig, kleurrijk, creatief eten, een rustige en romantische binnenplaats onder parasols en wijnranken.

Eendelever parfait met brioche en rabarber compote, bollito misto met salsa verde, gebakken zeewolf met aardappelsalade, saffraan en zwart zout, bosbessen polenta taartje met anijsijs.

Hamburg, Revisited

Hello, Hamburg.

Remember me?

Many years ago, we were lovers. I use the term 'lovers' a bit loosely here. At the time, I did not really know much about love, or passion. But still, we lived together for more than a year. I didn't have much else to do then to try and get to know you. Would you understand it if I said that, right now, I feel like I never really knew you at all?

After walking your streets for days, I am stunned and amazed at how beautiful and lovely you are. Was it always like this? This fascinating combination of the gritty and the refined, the sophisticated and the raw, the old and the new? I don't remember it like that. I remember a city that fought me, that would not give itself up to me. Now I'm beginning to think it was really the other way around, and that I was the one who was fighting.

The second hand bookstore where I used to buy German poetry is still there. The ice cream shop on the corner of my old street is still there, and I'm pretty sure the guy who scooped up my rum chocolate ice cream, is the same guy who worked there 20 years ago. I spent a couple of hours marvelling at how familiar everything seemed. And then I went and did things I never did back then. I went to the beach. I took the ferry. I went out to dinner, all by myself. Around midnight, I sat in a bar and had a beer - all by myself. I went to a cocktailbar with a bunch of people I'd never met before and walked home through the rain at 2 am. I explored neighborhoods I never even knew existed.

I got to know you.

I promise you, it won't be another 20 years before we meet again.

Love, K.


Chanterelle and blueberry risotto at Schauermann

Landungsbrucken at sunset

Sankt Pauli

Old and New

The beach at Oevelgonne

Sweet couple on the ferry

The hip drink of the day in fancy neighborhood Eppendorf: rosé port with tonic and orange zest

Personalized cocktail ("make it sour and bitter, please") at Le Lion

The Accidental Orangist

Will you believe me when I say the color of this dessert was unintentional?

It´s about 2 hours before the World Cup Final and Amsterdam is bursting at the seams. The streets are overflowing with people in the most bizarre orange outfits. Until now I managed to ignore the whole thing - did not watch a single game - and really, could not care less about it. Still yesterday we had this orange-toned dinner, so I wonder if maybe subconsciously all that orange is affecting me?



Anyway, these apricots were lovely, and worth repeating on any day, no matter what sports event is on tv and wether you care about these things or not.



The oven is very kind to hard, woolly apricots that are unfortunately often the only ones we can buy here. I got the idea for roasting them with honey from here, but used a little dried lavender instead of the fresh tarragon. be very careful with the lavender, it can go from being intriguing and delicate to tasting like your grandmothers linen closet very quickly.



Honey and lavender roasted apricots
a little dessert for 2

6 apricots, halved and pitted
2 tablespoons good, strong flavored honey
2 tablespoons water
a pinch of dried lavender, crushed
Creme fraiche, to serve

Preheat the oven to 200 C.
Mix the honey with the water.
Put the apricots, cut side up, in a small baking dish. Sprinkle over the lavender. Pour the honey syrup over the apricots. Roast for about 30 minutes, or until the apricots are soft and fragrant.

Cool, and serve with a dollop of creme fraiche. (Alternatively, serve warm with vanilla ice cream).

Roasted Red Pepper Soup

First of all, I apologize for this picture. Something was wrong with my camera settings, which is why this picture looks grainy and dark and gloomy, so very unlike the soup that's in it - which was a glowing vibrant orange-red, and we ate it on a sunny summer evening on our balcony. But it tasted so good, so great actually, that I'm posting the picture and the recipe anyway.

I make a lot of soups, many of them by simply following the 'throw a bunch of stuff in a pot, add water or stock, cook and puree' method. They often turn out good, sometimes great, and sometimes truly wonderful. Yesterday was that kind of soup.. when we were eating it I was already thinking of excuses to make it again, soon.

It was already a great soup after I pureed it, but it was adding the fennel seeds that lifted everything to new heights. They give the soup a complex, very intriguing flavor, so don't skip that step!

I invented the topping because I can't bear a creamy pureed soup without something crunchy to act as a textural contrast. Simple croutons would be just as nice, in which case I would add a sprinkling of parsley as well.

***********************

Fennel-scented Red Pepper and Aubergine soup
serves 2 as a main course

1 small aubergine, cubed
1 large shallot, minced
1 large garlic clove, minced
2 red peppers, quartered, seeds removed
1/2 teaspoon fresh rosemary, chopped
pinch of dried chili flakes
a tiny pinch dried ground cumin
500ml. light chicken or vegetable stock
1 tablespoon lemon juice
1/2 teaspoon fennel seeds, toasted and ground
2 tablesoons olive oil
salt, pepper

for the garnish:
2 tablespoons blanched almonds, lightly toasted and coarsely chopped
2 tablespoons parsley, coarsely chopped
4 tablespoons Parmigiano, coarsely grated
pinch of dried chili flakes

creme fraiche (optional)

---------

Preheat the grill. Put the peppers skin side up on a baking sheet. Roast them under the hot grill until the skins are blackened and blistered and the flesh of the peppers is soft.

Meanwhile, heat 2 tablespoons of olive oil in a pot. Add the aubergine, shallot and garlic, and a good pinch of salt. Cover the pot and sweat over low heat until the vegetables turn soft and mushy (don't let them brown), about 15 minutes.

When the peppers are ready, put them in a bowl and cover tightly with plastic wrap. Leave to steam for 10 minutes (this will make it easier to slip off the skins).

Add the stock, rosemary, and chili flakes to the aubergine in the pot and bring to the boil. When the peppers have steamed, let them cool a bit, remove the black skins, and chop them coarsely. Add them to the pot. Simmer the soup for 15 minutes, then puree with an immersion blender. Add the fennel seeds and lemon juice and taste for salt and pepper.

Mix the chopped almonds with the parsley and cheese. To serve, swirl a tablespoon of creme fraiche into each serving of soup, then top with a heaping tablespoon of the almond mixture.