De eerste

We zijn er een beetje laat bij dit jaar, maar dat komt omdat we altijd wachten tot onze aspergekoerier ons kraakverse supersappige asperges brengt uit het Brabantse land. Hij reed vandaag, we nodigden een asperge novice uit, we aten met z´n drieën 2 kilo asperges op, en we waren zo tevreden en gelukkig zoals je alleen kunt worden van asperges, ham, aardappels, eieren, en heel veel boter. En een flesje Elzasser Pinot Blanc, natuurlijk. Soms is het goede leven heel eenvoudig.

Feest voor Klary

Oftewel: de verjaardags marathon. Ik ben er nog steeds moe van, dus nu eerst alleen maar even plaatjes.. en misschien later meer uitweidingen over het fantastische diner in L´Atelier in Gulpen, de Bolognese saus die 5 uur had staan pruttelen, de pinda chocolade repen die ik gemaakt had, de macarons van Carle Douglas (natuurlijk), de culinaire cadeaus, de lieve wensen, en over hoe het nou voelt om 40 te zijn. Hoewel, over dat laatste kan ik maar beter zwijgen...

London for 1 (+2): Borough Market

There's something about turning 40 that feels like the end of December. (Are you all sick of me complaining about turning 40 yet? Don't worry - it'll all be over by Sunday). There's this need to come clean, to work things out, to have everything neat and organized and put into little drawers (I'm speaking both literally and figuratively, as always, of course).

Guess what? It's not going to happen, and I'll just have to reconcile myself to the fact that life may, indeed, begin at 40, but it's not beginning at point zero. I'll just take everything with me, the good and the bad, and we'll see what happens. That means I'll probably won't clean out my closet and organize my notebooks before Sunday, and I won't be able to make everyone I know happy. But maybe just a couple of people, then? And in the next 3 days, shouldn't I be able to cross some tasks off my list?

Like, the last of the London reports.




Borough Market has to be one of the nicest places in London to spend your Saturday morning. Start with the very best coffee at Monmouth Coffee Co. where they make their coffee exactly the way I like it: with a huge drip filter. When you're sufficiently caffeinated, just wander around - tasting samples of bread, pastries, cheeses, hams, sausages, chutneys, and pickles and jams.

I've heard it said that Borough market is mainly for tourists. I did not get that impression at all, and really, I can't see how tourists could keep this market alive - they wouldn't be the ones buying bacon, sausages, bread and vegetables, right?

I did have the very good fortune to be wandering the market with 2 locals: Dutch expat Natasja, who is a reader of this blog and who, when she noticed I was going to London, had sent me page long emails with all her favorite London culinary hotspots; and her Canadian boyfriend, who on this particular morning was shopping for meat to put on the barbecue. Exploring a market with locals actually buying stuff is so much more fun than just browsing - you get the chance to chat with the sellers, and one thing I noticed was how extremely proud and enthusiastic everybody was about their produce. From the Spanish hams at Brindisa, to the Polish sausage guy, the sweet ladies selling their home made Indian chutneys and pickles, the Melton Mowbray pork pie guy, and most notably the staff at Neal' s Yard Dairy - everyone took the time to talk, to explain, to share.



Natasja took me to Maria's market cafe, a tiny stand right in the middle of the market where you can get every English breakfast imaginable - bubble and squeak, sausages, eggs and bacon, washing everything down with huge mugs of black tea with milk. We had what's called an egg and bacon bap - eggs and bacon on a soft roll... can you imagine a more satisfying breakfast after a late night in the pub?

Thanks Natasja for taking the time to tell me about your London - too bad I wasn't there for longer, I would have tried out all the restaurants and pubs you mentioned! and for showing me around the Market, it made my visit so much more special.

For the rest of the London trip reports, see here:
I love London
Dinner at Konstam
Lunch at Hereford Road
Lunch at Bocca di Lupo

Now, feast your eyes!

This is the truth

If I had regular access to hominy, pozole would be my all time favorite go-to dish to make for friends.

I´d invite everyone I know over for dinner (not all at once - there'd be groups of 3, 4 or 6, just so I could make it as often as possible) and when I had exhausted my entire circle of friends, and had moved on to my cirlce of co-workers and vague aquintances, I'd go out into the street and pick random strangers to sit at my table.

It's not just that pozole is utterly delicious, satisfying and comforting and full of exciting flavors - I also think that it´s one of the best possible dishes to make for company. It can (and in fact, should) be made in advance, leaving no other work for you than to slice and chop the toppings just before dinner. This either gives you time to make an elaborate first course and dessert, or, if you keep those two simple as well, you can spend the day frolicking about instead of cooking. And when you put everything on the table, there is no way your guests will think that you´ve made it easy on yourself. There´s something really festive and complex about the big pot of pozole surrounded by all the little bowls of cabbage, radish, avocado, spring onions and lime wedges and cilantro. Guests help themselves and help themselves to some more. It's relaxed, it's unassuming, it's fun, and most importantly, it's utterly delicious.



Yesterday I made Pozole de Pato, pozole with duck (using both fresh duck and duck confit) for friends. I had the foresight to hold back some cooked hominy, 1 duck leg and some stock so I could make another batch today just for the 2 of us (and don't feel bad for our guests - there was plenty, we all had seconds and thirds and even fourths, and then one of our guests held the pot upside down over his plate to get to the last scraps of duck and the last kernel of corn. Which is what Dennis did today, to get to very last bits).



Now my hominy is all gone.

So I can only dream of making this for all my friends.

Hominy: the stuff my dreams are made of. Who says I'm weird?

Iemand limonade?

Je zou denken dat een multinational als Ahold in staat zou moeten zijn een suikerpak te ontwikkelen dat niet uit alle kieren suiker lekt (suiker in de schappen, in het winkelmandje, in je tas, en op je aanrecht).

Suiker waarvoor je betaalt en die wegvloeit de wereld in.

Gelukkig is er nog rechtvaardigheid in de wereld: tellen kunnen ze ook niet.

Mocht je het je afvragen: dit netje kostte 1.29, net zoveel als het netje waar wel écht 3 citroenen in zaten.

Challenged

I guess (maybe 'hope' is more accurate) that many readers are wondering whatever happened to the Budget Challenge. For 2 months, it went extremely well.. and as you might guess, the moment I stopped blogging about was the moment it started going downhill.

I blame the weather, mostly. Sunny days and lazy evenings have me buying too many expensive Belgian beers and fancy cheeses. And I blame the rhubarb, which I HAVE to have for breakfast, no matter how expensive it is. And after more than 2 months of caution and carefull shopping, I often find myself at the store or market and think "What the hell, never mind that stupid Budget Challenge, I want organic steak / wild salmon / smoked mozzarella / luscious red cherry tomatoes". I bought a packet of completely unneccesary and extremely expensive black quinoa (and haven't used it yet), I used half a can of coconut milk and let the rest grow green spots in the fridge, I've been buying sad and pricey packets of herbs at the supermarket instead of big juicy bunches at the market, just this morning I threw out 5 slices of stale and almost moldy bread, I have about 5 dinners in the freezer but instead of eating them, I keep buying new food.

In other words, I've been a bad, bad girl.

Now that, I'm blaming on the almost 40 syndrome. Living dangerously while I still can, even if the danger consists of nothing worse than buying too much rhubarb.

It might just happen, that I'll try to extend my living on the edge beyond 40.

Who knows what will happen then.

Schuldeloos genieten

Soms moet het machtig zijn, en vol kaas, room en boter.

Soms heb je geen zin na te denken over vitaminen en vezels en calorieën.

Soms wil je gewoon zoiets eten. Zonder schuldgevoel: simpel genieten.

Pasta met prei en kaassaus en paprika kip
voor 2 personen, met een restje voor de volgende dag

100 gram kleine pasta
250 gram prei (schoongemaakt gewicht) in dunne ringen
40 gram boter
1 eetlepel bloem
250 ml volle melk
2 flinke scheppen mascarpone
1 volle eetlepel pittige mosterd
100 gram geraspte kaas (mag de goedkope ordinaire supermarkt variant zijn - ik gebruikte geraspte belegen)
peper, zout
200 gram kipfilet, in reepjes
2 eetlepels bloem
1/2 eetlepel gerookte paprika poeder
een snufje gedroogde tijm
boter en olie om te bakken


Verhit de oven voor op 200 C.

Smelt de helft van de boter in een pannetje. Doe de prei erbij, doe het deksel op de pan en stoof op laag vuur ca. 20 minuten tot de prei zijdezacht is (vooral niet bruin laten worden).

Maak in een ander pannetje een dunne bechamel van de rest van de boter, de bloem en de melk. Roer de mascarpone erdoor, de mosterd en peper en zout.

Kook de pasta beetgaar.

Schep de pasta bij de prei, schep dan de kaassaus erdoor. Doe de pasta/kaasmassa over in een ovenschaal en zet deze zo´n 10 minuten in de voorverwarmde oven (of tot de saus begint te bubbelen). Strooi de rest van de kaas erover en zet nog even onder de grill, tot het een mooi goudbruin korstje heeft.

Maak intussen de kip: meng in een diep bord bloem, peper en zout, gerookte paprikapoeder en tijm. Wentel de stukjes kip door dit bloemmengsel. Verhit een eetlepel olie en een eetlepel olie in een koekenpan en bak hierin op middelhoog vuur de stukjes met bloem bestoven kip, al omscheppend, tot ze goudbruin en gaar zijn.

Neem de gegratineerde pasta uit de oven. Schep de kip er bovenop, garneer eventueel met wat peterselie, serveer.

En geniet.

Ongeremd.

Poëzie en Pizza

Und wieder rauscht mein tiefes Leben lauter,
als ob es jetzt in breitern Ufern ginge.
Rilke


Vorig jaar om deze tijd had ik de lente blues. Niet dat dat zo ongewoon is voor mij. Ik verlang nooit naar de lente zoals ik naar de herfst verlang (knisperend koude ochtenden en vallende bladeren en energie die zich naar binnen keert), maar vorig jaar, in april, waren de blues sterker dan anders, waarom weet ik eigenlijk niet. In ieder geval kan ik nu rapporteren dat de lente van 2009 me een stuk beter bevalt, en dat ik deze lente tegemoet ga zoals het hoort: met een open hart en open ogen.

Er zijn nog steeds genoeg dingen om uit te zoeken en me druk over te maken, kwesties die behandeld moeten worden, en er is natuurlijk de steeds aanwezige Angst voor Veertig (die weliswaar iets minder is geworden nu ik er al maanden ongeremd over klaag tegen een ieder die het maar horen wil). Maar verder: de dingen vallen. Sommige dingen vallen op hun plaats, andere komen terecht op onverwachte, maar bijzondere en mooie plekken. En ik zit er tussen, en kijk.

Er zijn ook prozaïscher lente-zaken. Met een hogedrukspuit het balkon zomerklaar maken (en dan de volgende dag ramen lappen, want dat kun je na een hogedrukspuit-sessie écht niet meer uitstellen). Het balkon was gisteren smetteloos, de tafel en stoelen ontdaan van groene aanslag en zó uitnodigend om te gaan zitten en buiten te eten. En als er iets is wat buiten nog lekkerder smaakt dan binnen, is het pizza. Helaas was het nog net iets te fris voor dat magische moment, het eerste balkondiner. Desalniettemin was dit, volgens Dennis, "misschien wel de allerbeste pizza die je ooit gemaakt hebt."
"Pff, dat heb ik je al vaker horen zeggen."
"Nou, dat kan toch? Dat je gewoon steeds beter wordt?"

Dat spreek ik dan maar niet tegen.


Deze pizza ontstond uit een verlangen naar finocchiona, Toscaanse salami met venkelzaad. Geen tijd om het echte product ergens vandaan te halen, dus maar een subsituut gefabriceerd.


Beleg voor 2 flinke pizza's, voldoende voor 4 personen

tomatensaus:
1 kleine ui, fijn gesnipperd
1 blik tomatenblokjes
zout, olijfolie

verder:
200 gram mager rundergehakt
1 ei
1 theelepel venkelzaad, fijngestampt in de vijzel
peper, zout, een snufje tijm
1/2 theelepel chilivlokken
1 teen knoflook, fijngewreven met wat zout
iets minder dan een 1/2 bakje mascarpone
een handje grofgeraspte parmezaan
een flinke hadvol verse basilicumblaadjes
een beetje olijfolie

Maak de tomatensaus: verhit wat olijfolie in een pannetje en fruit hierin de ui glazig. Doe de tomaat erbij, zout en peper, en laat zo'n 20 minuten pruttelen tot je een mooie dikke saus hebt.

Maak het intussen het gehakt aan met ei, peper/zout, venkelzaad, knoflook en chilivlokken. Zet koel weg tot gebruik.

Als het tijd is om de pizza te bakken: Smeer de saus over de uitgerolde pizazabodems. Verdeel klontjes van het gehaktmengsel over de pizza's en vervolgens kleine klontjes mascarpone.

Bak in een zo heet mogelijke oven ca 10-15 minuten tot de bodem goudbruin is.
Bestrooi vlak voor het serveren met de grof geraspte kaas, druppel er een sliertje olijfolie overheen, en beleg als laatste met de verse basilicum.

Voor wie warmte nodig heeft

Amsterdammers worden altijd een beetje gek, die eerste lentedagen. En ik deed er met volle overgave aan mee: ik zat in het park en op terrasjes, dronk gewone biertjes (iets wat ik eigenlijk alleen doe bij mooi weer, in de zon), liet de voorjaarszon mijn bleke wangen lichtrood kleuren, en genoot van mensen, gesprekken, gezelligheid - niet dat dat er allemaal niet is in de winter - maar die collectieve gemeenschappelijke voorjaarsgekte is aanstekelijk, en hartverwarmend, en opwindend.

Maar vandaag was het grijs en kil, en moest de warmte ergens anders vandaan komen. Sudderlapjes, paddestoelen, knolselderij, prei. De smaken van de herfst, meer dan welkom op 4 april.



Stoofvlees met gort, eekhoorntjesbrood en prei

in een meergangenmenu voldoende als hoofdgerecht voor 4 personen

1 pond magere runderlappen of sukadelappen
2 flinke uien, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd
15 gram gedroogd eekhoorntjesbrood
een flinke klont boter
peper, zout, een snuf gedroogde tijm
1 dikke prei, gewassen en in ringen
100 gram gort
1 eetlepel balsamico azijn
gehakte peterselie

Snij het vlees in reepen en bestrooi met zout en peper. Week de paddestoelen in ruim kokend water een minuut of 10, snij ze daarna klein (weekwater niet weggooien.)
Verhit de boter in een stoofpan en bak hierin het vlees aan. Doe de ui en knoflook erbij en de tijm, en bak nog zo´n 5 minuten tot de ui zacht begint te worden.
Doe de paddestoelen erbij en het paddestoelen weekvocht (voorzichtig gieten zodat het eventuele zand in het bakje achterblijft). Zet het vuur laag en laat het vlees heel zachtjes sudderen tot het mals is, zo´n anderhalf a 2 uur.

Doe dan de prei en gort erbij en nog wat water, het moet niet te soep-achtig zijn maar de gort heeft vocht nodig om te garen. Laat nog een half uur zachtjes sudderen tot de prei boterzacht is en de gort gaar. Roer dan de balsamico azijn erdoor, proef op zout en peper, en bestrooi tenslotte met wat fijngehakte peterselie.

Wij aten er geroosterde knolselderij bij, knapperig brood zou ook lekker zijn, of geroosterde wortel of (zoete) aardappel.