Bij de poelier gisteren lokten de kwartels en de hazenbouten, maar de man achter de toonbank zei “waarom probeer je niet eens een wilde gans?” en ik dacht “ja waarom eigenlijk niet?” Als ik jaarlijks al een goed voornemen heb, is het om meer buiten mijn culinaire veilige zone te stappen en nieuwe dingen uit te proberen. Liet de hazenboutjes dus liggen en vertrok met een wilde gans van bijna 2 kilo, verward door de kookinstructies van poelier en diverse klanten aan de kraam : anderhalf uur op 180 graden – anderhalf uur op 150 graden – tweeënhalf uur op 150 graden.
Google bood niet veel uitkomst: ik leerde dat de wilde gans mager is en heel wat anders dan een tamme gans, dat kenners niet veel goeds te zeggen hebben over de smaak (tranig en lever-achtig) en nergens vond ik eensluidende adviezen over hoe lang het beestje nu moest braden.
Ik maak een vulling van gehakt, salie, broodkruim. Stop het beestje daar mee vol en laat hem braden op 175 graden, een uur en een kwartier. Dan is het sap wat uit de dij loopt nog steeds helderrood. Nog een half uurtje erbij, dan 10 minuten worstelen met mes en wildschaar om behoorlijke porties te snijden. De vulling is heerlijk, en de aardappels, die ik gebakken heb in het vrijgekomen ganzenvet, zijn dat ook. Maar de gans zelf... het vlees is niet echt droog, maar mals en sappig is het ook niet, en inderdaad, lever-achtig is een goede omschrijving voor de smaak.
Al met al, z’n 17 euro en de stress van groot gebraad (want dat is niet echt mijn sterke punt) niet waard, is het oordeel. Een zinloze poging dus om origineel te zijn.
Het ganzekarkas wordt nog snel in een grote pan bouillon omgetoverd. Die kwam vandaag van pas bij het volgende project. Wordt vervolgd...
No comments:
Post a Comment