Van zoete koek, jenever en een stamppotfeestje

Ze maakte cocktails voor ons in Santa Fe.

We reisden samen naar Estland en dronken duindoornlikeur.

In Asheville, North Carolina, proefden we 64 % bourbon.

In New Orleans vierden we dit jaar mijn verjaardag met cocktails, oesters en schaafijs.


Baklava van de beste banketbakker van Abu Dhabi

Afgelopen weekend streek ze, ondeweg van Abu Dhabi naar de VS, even neer in Amsterdam. Ze werkte aan onze eettafel met haar laptop alsof ze nooit ergens anders gezeten had. We namen haar mee naar onze favoriete Amsterdamse eet- en drinklokalen. En op de laatste avond nodigden we onze dierbaren uit voor een Hollands stamppotfeestje zodat er van alle kanten gezichten bij de verhalen geplaatst konden worden. We zaten met 20 mensen aan de spruitenstamppot met spek en worst, witlofstamppot met ei en pittige tempeh, en ui-loze hutspot en hachee.




ballen en borrels in Welling




Ik heb al vaker gezegd dat als ik voor een grote groep kook, ik geen gelukkiger gevoel ken dan het moment waarop het eten dampend op tafel staat en de opscheplepels ter hand worden genomen. Zelf wacht ik altijd even met eten omdat ik daar rustig naar wil kijken en er van wil genieten. En gisteren was het extra mooi en bijzonder, om te voelen hoe oude en nieuwe vrienden bij elkaar aan tafel zaten. Wat bracht ons allemaal samen? Een combinatie van toeval en internet-techniek en gedeelde interesses?



Ik wil liever geloven dat het de warmte van echte vriendschap en echte liefde is, die ervoor zorgt dat onwaarschijnlijke dingen mogelijk worden.

Het is het eind van een jaar dat, als ik 1 woord voor zou moeten kiezen, veelbewogen was voor mij. Nu, in december, lijkt het alsof dingen op hun plaats gaan vallen, alsof de energie die ik maandenlang (soms met een 'tegen beter weten in' gevoel) geïnvesteerd heb, echt ergens terechtkomt. Het werd tijd, zou ik kunnen zeggen, maar eigenlijk denk ik dat er geen rust is zonder beweging, geen vervulling zonder hoop. Zoals er geen stamppot voor 20 op tafel komt zonder dat je eerst een hele berg aardappels moet schillen.


Ik ga even met kerstreces. Tot ziens in januari, voor een nieuw en gelukkig 2012 vol liefde, goed gezelschap, lekker eten en mooie momenten!

Taartjes met bleekselderij en blauwe kaas

Bleekselderij en blauwe kaas is een droomhuwelijk (zie bijvoorbeeld deze geweldige soep). Met het stukje blauwe geitenkaas dat ik meenam van de geitenboerderij in het Amsterdamse bos en een restje bleekselderij uit de groentela maakte ik deze 'iets uit niets' miniquiches. Door het volkorenmeel in de korst zijn ze lekker stevig, de gedroogde tomaat geeft een zoet-zoutig accent. Het is het soort hapje dat je aan niet-vegetariers kunt voorzetten zonder dat ze doorhebben dat ze geen vlees eten. Dat klinkt misschien als een rare karakterisatie, maar voor iemand die steeds minder met vlees kookt, zoals ik, is het soms een uitdaging om carnivore vrienden te eten te geven zonder dat ze het gevoel hebben dat ze iets missen.

Eet ze als avondeten met een groene salade, of geef ze als behoorlijk substantiele borrelhap - goed om voor december in je repertoire te hebben. Je kunt ze prima bewaren tot de volgende dag, geef ze dan een hele korte warmtestoot in de magnetron (niet te lang dan wordt het deeg slap) voor je ze serveert.

Volkorentaartjes met bleekselderij en blauwe kaas
voor ca. 8 stuks

150 gram volkorenmeel
een snuf zout
50 gram koude boter, in blokjes
1 eetl. walnootolie
scheutje koud water
3 stengels bleekselderii, in hele kleine blokjes
1 sjalot
4 zongedroogde tomaten, klein gesneden
1 ei
1 eetlepel creme fraiche
50 gram blauwe kaas, in blokjes
olijfolie
peper, zout




Meng de bloem met het zout. Wrijf de boter erdoor. Meng met de walnootolie en met zoveel koud water tot het deeg vochtig genoeg is om er een samenhangend deeg van te kneden. Druk het deeg tot een platte plak, verpak het in plastic en laat het en uurtje rusten in de koelkast.
Bak de bleekselderij en sjalot samen in een klein beetje olie, op heel laag vuur, tot het zacht is. Roer de zongedroogde tomaat erdoor en blus af met een klein scheutje water. Laat nog even opstaan tot het water verdampt is en de groente zacht. Laat afkoelen, breng op smaak met zout en peper, en meng dan de creme fraiche, het ei en de kaas erdoor.
Verwarm de oven op 190 C. Vet een muffinvorm heel licht in met een olijfolie.
Rol het deeg uit tot een dunne plak (gaat het makkelijkst tussen 2 velletjes plastic). Snij met een glas of koekjessteker rondjes uit het deeg die net groter zijn dan de gaten in de muffinvorm. Leg de rondjes in de muffinvorm.
Verdeel de vulling over de vormpjes. Snij uit de restjes deeg kleine blaadjes en leg die op de vulling. Bestrijk het deeg met losgeklopt ei of een beetje melk (van melk gaat het minder mooi glanzen, maar ik vind het meestal zonde om voor zo'n paar taartjes een heel ei los te kloppen).
Bak ca. 25 minuten, of tot ze goudbruin zijn en de vulling een beetje gesouffleerd is.
Laat even afkoelen voor je ze uit de vormpjes probeert los te halen.

Gegrilde witlof, tofu en kerrieboter

Dit maakte ik na onze wandeling door het mistige herfstbos. Haastig,omdat het om 4 uur smiddags al aardig donker werd, en ik vastbesloten was weer eens iets bij daglicht te fotograferen. Iets waarvan ik bovendien het gevoel had dat het er erg mooi uit zou zien (goudbruin als de herfstbladeren) en het vermoeden kreeg dat het erg lekker zou zijn en dus de moeite van het delen waard.

Ik had gelijk. De zachte, milde tofu in een warm-kruidige, luxueuze kerrieboter, combineert fantastisch met de waterig-bittere, knapperige witlof die door het grillen net hier en daar een donker, zoetig randje krijgt.

Ik beveel dit dus van harte aan zoals-het-is, maar voeg eraan toe dat de tofu in kerrieboter lekker genoeg is om met iets anders te combineren (met gebakken spinazie misschien, of met net geslonken rucola door warme sobanoedels geschept) en dat, als je mijn recept nog verder wil uitkleden, de friszure, licht pittige kerrieboter in z'n eentje ook al heel fijn inzetbaar is. Ik had er wat van over en roerde dat door een pannetje gebakken kool, en terwijl ik dat deed, zag ik een sliertje kerrie-chiliboter op een gepocheerd ei voor me.

Ik heb nu eenmaal een levendige fantasie.



Warme salade van gegrilde witlof, tofu en kerrie-chiliboter
2 personen


25 gram boter
1 eetlepel goede olijfolie
1 flinke theelepel milde kerriepoeder (verse, niet een zakje dat al een jaar in je keukenkastje ligt)
1/2 theelepel chilivlokken, bij voorkeur Turkse pul biber
zout
1 eetlepel citroensap
1 gekneusde teen knoflook
1 theelepel suiker
2 struikjes witlof
300 gram tofu
een handje bruine amandelen
olijfolie om te bakken
verse basilicum of koriander

Maak eerst de kerrieboter zodat de kerrie even tijd heeft zijn smaak te ontvouwen.
Doe de boter, eetlepel olijfolie, chilivlokken, gekneusde teen knoflook, kerriepoeder en een snuf zout in een klein pannetje. Verhit op laag vuur tot de boter gesmolten is en net begint te bruisen. Voeg de suiker en het citroensap toe en laat alles op zo laag mogelijk vuur nog een paar minuten trekken (maar zorg dat het niet gaat bakken). Zet dan het vuur uit.

Snijd de struikjes witlof in kwarten of zessen (afhankelijk van hoe dik ze zijn). Bestrijk ze ligt met olie en bak ze op hoog vuur in een grillpan tot ze bruine randjes hebben maar nog knapperig zijn. Bestrooi ze met zout en peper

Snij de tofu in blokjes en dep deze goed droog tussen velletjes keukenpapier. Verhit een klein scheutje olie in een koekenpan en bak de tofu hierin op hoog vuur goudbruin. Gooi op het laatste moment de amandelen erbij en bak deze even mee. Bestrooi met zout.
Verwarm indien nodig de kerrieboter weer even (de boter moet niet gloeiend heet zijn, maar uiteraard ook niet gestold.) Verwijder de knoflook.

Verdeel de partjes witlof over twee borden. Schep de tofu ernaast. Giet de kerrieboter erover heen (voornamelijk over de tofu) en garneer met de basilicum of koriander.

De mist in

Ik hou van mist.

Het maakt de wereld geheimzinnig en verstild. Net als wanneer het gesneeuwd heeft, lijkt de mistige wereld rustiger, bedachtzamer, geluidlozer dan de heldere wereld.

Mist is mooi. Een herfstbos in de mist, dat is pas een echt sprookjesbos, waarin alles mogelijk is.

En mijn haar gaat er goed van zitten, van mist.

What's not to love?

Plaatjes van onze wandeling door het grijze Amsterdamse bos naar de geitenboerderij.

En een bonusgeit.

Zoete aardappel, pinda, kokos

November, soepmaand. Als het buiten grijs en koud is, of, als het buiten zonnig en koud is, wat smaakt er dan lekkerder dan een bord fluweelzachte, romige, licht pittige soep?

Zoete aardappelsoep maak ik wel vaker (zie bijvoorbeeld hier) en meestal met hetzelfde smaakprofiel. Deze week had ik ineens zin in iets heel anders, en roerde een paar eetlepels pindakaas door de gepureerde soep. En toen kon er ook wel een blik kokosmelk door, dacht ik. Het resultaat was verschrikkelijk lekker - romig door de kokosmelk, en met net genoeg pindasmaak om intrigerend te zijn, zonder dat je het gevoel hebt dat je vloeibare pindakaas zit te eten.



Zoete aardappelsoep met pinda en kokos
hoofdgerecht voor 4 personen

1 flinke ui, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd
500 gram zoete aardappel, geschild en in blokjes
250 gram wortel, in blokjes
1 theelepel gemalen korianderzaad
1 theelepel gemalen komijnzaad
1 flinke theelepel sambal oelek
1 flinke eetlepel paprikapuree
750 ml water
1 blik kokosmelk
2 eetlepels pindakaas
2-3 eetlepels appelazijn
1 eetlepel suiker
zout, peper, olie



Verhit een scheut olijfolie in een grote soeppan en bak hierin op laag vuur de ui en knoflook glazig. Doe de aardappel en wortel erbij, koriander- en komijnzaad, en bak dit even mee. Doe dan het water erbij, peper en zout, breng aan de kook en laat een half uur zachtjes koken of tot de aardappel en wortel heel zacht zijn.
Pureer de soep met de staafmixer. Doe de sambal, pindakaas en kokosmelk erbij en laat zachtjes nog 5 minuten koken.
Breng op smaak met de azijn, suiker, en zout en peper. Serveer met croutons en/of geroosterde pompoenpitten. Wat geroosterde fijngehakte pinda's erop gestrooid zou ook lekker zijn.

Proost

Ja, dat is best leuk, als je ineens allemaal werk hebt en opdrachten krijgt. Maar het bloggen schiet er dan wel even bij in.

Binnenkort ben ik terug met fijne nieuwe recepten (zoete aardappelpindasoep! het beste maisbrood ooit!) maar ter overbrugging bied ik jullie een drankje aan. Want dat was de afgelopen weken mijn manier om tussendoor te ontspannen van deadlinestress: lekker drinken. In goed gezelschap. Proost!

Passie

Ik zal het maar eerlijk zeggen: Ik hou niet zo van passievruchten.

Ik zal ze nooit kopen, in een restaurant er nooit een toetje van bestellen. Sterker nog: als ik uit eten ga en meedoe aan een verrassingsmenu, en ze vragen "zijn er dingen die u liever niet eet", dan zeg ik: "geen rauwe ui graag, en liever geen toetje met passievrucht."



Maar dan krijg je een grote zak kleine, licht verschrompelde passievruchtjes cadeau.

En dan sta je ineens bij je aanrecht, uitkijkend over de stille vaart, op een grijze ochtend na een lang weekend van te weinig slaap, te veel wijn en te veel indrukken.

En ineens is het het lekkerste ontbijt wat je je voor kunt stellen en je lepelt achter elkaar alle passievruchtjes leeg. Zoet, zuur, het onverwachte van de knapperige zaadjes in het zachte, romige vruchtvlees.

Mijmerend over verwachtingen, aannames, plannen, vooroordelen en dromen.

Passie is daar waar je het niet verwacht.

Groen om op te kauwen

Wat is het toch heerlijk als het weekend langer duurt dan 2 dagen. Gisteren had ik voor het eerst in ik-weet-niet-hoe-lang een maandag vrij, en hoera, het was niet alleen een lege dag, maar ook een echt mooie herfstdag waarop ik kon genieten van een lange wandeling door het Amsterdamse bos - een middag vol vallende blaadjes en gouden herfstzon. En van de gezellige beestenboel op de Geitenboerderij.



De overjarige geitenkaas van de Ridammerhoeve belandde die avond op een salade waar ik erg trots op was. Ik had, al wandelend, bedacht dat ik een salade wilde maken met geschaafde rauwe venkel, granaatappelpitjes en geitenkaas, maar toen ik bij de natuurwinkel verse hele boerenkoolbladeren zag liggen vergat ik mijn venkel acuut.



Het bereidingsproces van deze geroosterde kool is verwant aan de boerenkoolchips. Maar terwijl je voor die chips wil dat elk blaadje kool knisperig knapperig wordt, is dat voor deze salade niet nodig, en kun je dus de hele bups (ca. 400 gram boerenkool) op 1 bakplaat roosteren. Sommige blaadjes worden krokant, sommige krijgen lekkere bruine randjes, sommige worden alleen maar zacht, en alles bij elkaar krijg je een berg heerlijke, notige, een beetje taaiige, ontzettend smaakvolle boerenkool. Het zuur van de granaatappelsiroop, het zoet van de granaatappelpitjes, en het zout van de oude geitenkaas zijn er heerlijk bij.

n.b. een lezer maakte dit en vond het 'te droog'. Het moet zeker niet droog zijn, wees dus vooral royaal met de olijfolie die je erover giet, en masseer deze even goed in de blaadjes met je handen zodat echt alle boerenkoolkrullen een beetje olie krijgen.



Salade van geroosterde boerenkool
voor 2 - 4 personen

400 gram boerenkool (hele bladeren)
een flinke snuf zout
1 theelepel chilivlokken
olijfolie

een paar eetlepels geschaafde oude geiten- of schapenkaas
een paar eetlepels verse granaatappelpitjes
2 eetlepels granaatappelsiroop (Turkse winkel)
4 eetlepels zonnebloem- of pompoenpitten of een mengsel hiervan

Verhit de oven voor op 200 C.
Scheur de kool van de harde nerven, zodat je hapklare stukjes blad hebt. Was deze goed en droog ze dan zo goed mogelijk (bijvoorbeeld eerst in een sla centrifuge en daarna nog in een droge theedoek).
Leg de kool op een met bakpapier beklede bakplaat, strooi er zout en chilivlokken over en giet er ruim olijfolie over. Schep het even om, of beter nog, masseer de olie erin met je handen, zodat alle blaadjes met olie bedekt zijn.

Rooster 15 minuten in de oven, schep halverwege even om.

Rooster de zaden een paar minuten in een droge koekenpan.

Laat de boerenkool als deze klaar is even afkoelen en schep hem dan op een platte schaal. Giet de granaatappelsiroop erover en bestrooi met de zaden, granaatappelpitjes en geitenkaas.
Serveer lauwwarm, hoe meer de kool afkoelt, hoe taaiiger hij wordt.

Welkom, spruitjes!

Ik zag ze een paar weken geleden, tijdens de kleine herfst-hittegolf, al liggen: spruitjes. Maar pas dit weekend, met de vrieskou in de lucht, had ik er zin in.
Maar wat? Stamppot, deze intrigerende salade van rauwe spruitjes, of gewoon lekker geroosterd?
Het werd het laatste, maar dan wel in een frisse, groene, knapperige versie - perfect aan het eind van een weekend waarin er net iets teveel gegeten en gedronken was.

Eet de salade lauwwarm of op kamertemperatuur. Wij aten er bulgurpilaf bij en een gebakken ei, maar de spruitjes zouden ook erg lekker zijn als bijgerecht bij een geroosterd kippetje of een gegrillde biefstuk.

Door de spruitjes in plakjes te snijden in plaats van (zoals in het bovengenoemde recept voor geroosterde spruiten) kwarten of helften, krijg je meer oppervlakte die lekker een beetje kan caramelliseren.



Salade van geroosterde spruitjes met tahoe en avocado

400 gram spruitjes (schoongemaakt gewicht), in plakjes
1 rode paprika, in reepjes
2 eetlepels olijfolie
1 theelepel chilivlokken
zout

250 gram tahoe, in blokjes, gedroogde tussen keukenpapier en bestrooid met peper en zout
klein beetje olijfolie
2 eetlepels pompoen- of zonnebloempitten of een combi
1 rijpe avocado, in blokjes

1 eetlepel ciderazijn
1 eetlepel citroensap
2 eetlepes Dijon mosterd
2 eetlepels olijfolie
peper, zout

Verwarm de oven voor op 200 C.
Schep de spruitjes en paprika om met de olie, chilivlokken, en zout, en spreid ze in 1 laag uit op ene met bakpapier beklede bakplaat. Rooster ze 25 minuten in de oven.

Klop een dressing van de azijn, citroensap, mosterd, olie, peper en zout. Doe de groente als deze gaar is, in een schaal en schep de dressing erdoor terwijl de spruitjes nog warm zijn.

Verhit een klein beetje olie in een koekenpan pan en bak hierin op hoog vuur de tahoe goudbruin. Doe de pompoenpitten erbij en bak die een minuutje mee. Schep de tahoe en de avocado door de spruitjes en schep alles luchtig en voorzichtig om. Proef, misschien heeft het wat extra citroensap nodig.

Goed nieuws en leuke dingen

Vanaf vandaag, met een zekere regelmaat op het blog: een lijstje met dingen die mijn aandacht kregen, leuke dingen, mooie dingen, en goed nieuws.
(De foto hierboven heeft niks met het lijstje hieronder te maken. Behalve dan, dat een Main Street in small town America erg hoog in mijn top 100 van leuke dingen staat)

Zoekend naar een fijn chocolade recept om volgende week mee te nemen naar een choco-fanaat, kwam ik deze intrigerende cakejes tegen. Kan dat lekker zijn, chocoladecake zonder boter en eieren? Durf ik dat aan of neem ik de veilige route en ga ik voor deze lelijke, maar toch zo verleidelijke choco-cake versie? (die ga ik dan opleuken met een scheutje bourbon, denk ik zo).

Ik lees veel over eten, maar heb ook nog tijd (savonds in bed, in de trein, in de bus) om andere dingen te lezen. Een paar recente favorieten:
deze, deze, en een oude favoriet die ik aan het herlezen ben: dit boek zal je leven redden

Het was op het RTL Nieuws: Boerenkool is hip in new York en dan niet in de stamppot! Ach, oud nieuws: dat wisen wij toch allang?

Winkelnieuws:
Albert Heijn, waar ik vaak genoeg iets op aan te merken heb, doet soms ineens iets goeds. Zo verkopen ze nu zwarte bonen in blik, zag ik deze week. Erg handig als je even snel deze of deze soep wilt maken.




In februari presenteerden de mannen van Mister Kitchen hun braadworst-trio (ik was erbij, en at meer worst dan goed voor me was), en nu zijn die eindelijk een stukje bereikbaarder geworden: vanaf begin deze maand zijn de worsten te koop bij de Makro.

Deze nieuwe, veelbelovende koffiebar is net geopend bij mij om de hoek. Ik ga er morgen mijn eerste koffie+krant zaterdagochtend ritueel uitproberen.

Wie mij kent, weet dat ik niet aan restaurantrecensies doe.. maar als ik binnen 1 week 2 keer in hetzelfde restaurant eet, moet er wel iets helemaal goed zitten, zo goed, dat het de moeite waard is hier te vermelden. Het restaurant was Vietnamees Xinh. De eerste keer at ik Beef Pho, een legendarische noedelsoep met rundvlees, een krachtige bouillon en veel verse kruiden en chilisaus om de boel aan te kleden. Kenners hebben heel uitgesproken meningen over deze soep en hoe hij moet zijn. Omdat ik het nooit eerder gegeten heb kan ik niets zeggen over hoe 'echt' hij was, maar kan alleen vertellen dat het enorm lekker smaakte. Bij mijn tweede bezoek at ik een noedelsalade met gegrilld varkensvlees, iets minder explosief en interessant van smaak, maar dat werd snel opgelost door de chilisaus die ik erbij vroeg. Niet duur, prettige sfeer, lekkere huiswijn, een aanrader dus.

Fijn leesvoer.

En dit is een dagelijks geluksmoment, hoewel het beweert dat niet te zijn. Naar de wereld kijken met verwondering en open ogen.

Muffins met gierst, honing en sinaasappel

Soms werkt het gewoon! Je zegt op je blog dat je iets graag wilt hebben, en een paar weken later ga je bij je ouders op bezoek en ligt daar een pakje voor je klaar. Niet dat ik daar nu misbruik van ga maken en meer hints ga laten vallen. Maar dat het een keer gebeurt, is in alle opzichten een mooi cadeau.

Er staat een hoop in dat ik wil maken (geroosterde boerenkool met kokos en sesamolie! avocado's met groene chili en mosterdzaad! taco's met cantarellen! tapioca pudding met honing en rozenwater!) maar vandaag werden het muffins met gierst.

'Millet muffins' heeft een mooiere alliteratie, en minder van de muffe gezondheidswinkelassociaties van het woord 'gierst' (niet dat ik daar last van heb. Ik hou erg van gierst (zie bijvoorbeeld hier en hier voor meer gierst recepten) maar liefst wil ik natuurlijk dit zo aantrekkelijk mogelijk laten klinken om jullie over de gierst-drempel te helpen.

In het boek van Heidi Swanson staan deze muffins in de Ontbijt-sectie, typisch Amerikaans. Zelf eet ik sochtends liever een bordje yoghurt en een beetje fruit, en ook bij de koffie of thee vind ik muffins eigenlijk altijd te zwaar en te moeilijk verteerbaar. Ik vind ze wel heerlijk als begeleider van het avondeten, bij soep of curries of stoofgerechten.

Om ze wat meer de hartige kant op te sturen deed ik er wat extra zout in en een mespunt gedroogde tijm. Ik had geen citroenen meer en gebruikte daarom sinaasappelrasp en -sap, wat erg lekker is bij de tijm. Later dacht ik dat rozemarijn nog beter geweest was. De gierst geeft ze een heerlijk knappertje en door de yoghurt zijn ze totaal niet droog - nogal eens een euvel van muffins.

Verder is dit helemaal Heidi's recept... Bedankt Heidi!



Gierstmuffins mnet honing, sinaasappel en tijm
voor 6 stuks

140 gram volkorenmeel
40 gram gierst
1 theelepel zout
1/2 theelepel bakpoeder
1/2 theelepel baking soda
50 gram boter, gesmolten en afgekoeld
2 volle eetlepels honing
125 ml yoghurt
1 ei
1 eetlepel sinaasappelsap
1 theelepel sinaasappelrasp
1/2 theelepel gedroogde tijm

Verwarm de oven voor op 200 C. Bekleed een 6-stuks muffinpan met papieren vormpjes.
Meng in een kom de volkorenbloem, gierst, zout, bakpoeder, baking soda.
Meng in een andere kom de boter, honing, yoghurt, het ei, sinaasappelrasp en -sap, en tijm.
Meng snel en voorzichtig de natte door de droge ingredienten. Schep in de vormpjes en bak de muffins ca. 12-15 minuten. Laat afkoelen alvorens ze uit de papiertjes te pellen. Eet met boter en sinaasappelmarmelade, of bij (bijvoorbeeld) chili of tomatensoep.

Umami Fusie

Soms is het niet erg om onuitgeslapen aan de dag te beginnen - als de reden voor je gebrek aan nachtrust maar goed was.

En wie heeft er iets te klagen, als je op een koele herfstmorgen de zon zo prachtig kunt zien opkomen boven de daken van Amsterdam?

Zo'n dag, die je een beetje dromerig doorbrengt, verlangend naar een rustige avond op de bank met een kop soep. Soep is het antwoord voor de vermoeiden, de nagenieters, de slapelozen en de verwachtingsvollen. Soep vervult en geeft energie, dient als een mooie bodem voor wie nog uit drinken wil gaan (het is weekend tenslotte) en werkt als natuurlijk slaapmiddel voor wie gewoon zin heeft datzelfde weekend soezend voor de tv te beginnen.





Het is grappig, dat 2 zulke verschillende dingen als miso en zongedroogde tomaten, een heel vergelijkbaar smaakprofiel hebben: zout en zoet, barstensvol umami. Samen geven ze deze simpele bonensoep een complexe en diepe smaak.



Mijn zongedroogde tomaten waren plomp en zacht en sappig, maar die kwamen dan ook rechtstreeks vanuit het zonovergoten Sicilie naar mijn keuken - hoogstpersoonlijk geïmporteerd door een Nieuwe Vriendin in ons leven. Ben jij minder gelukkig, en zijn je tomaten wat droger, week ze dan even in heet water voor je ze aan de soep toevoegt - anders zullen ze niet genoeg stuk koken.



Pas op dat de bouillon die je gebruikt niet te zout is, de tomaten en miso zijn allebei behoorlijk zout.

Supersnelle zwarte bonensoep met miso

1 sjalot
1 teen knoflook
een flinke klont boter
75 gram wortel in blokjes
1 blik zwarte bonen, uitgelekt en afgespoeld
750 ml water of heel lichte (groenten)bouillon
1 flinke eetlepel rode miso
ca. 5 sappige zongedroogde tomaten, in stukjes
1 eetlepel sojasaus
2 eetlepels sake
1 eetlepel mirin
klein beetje citroensap
verse koriander om te serveren

Verhit de boter in een soeppan en bak de sjalot, knoflook en wortel hierin zachtjes 5 minuten. Doe de bonen, het water/de bouillon, de tomaat en de miso erbij. Breng aan de kook en laat een half uur zachtjes koken.
Pureer de soep en roer sojasaus, sake, mirin en citroensap erdoor. Serveer, rijkelijk bestrooid met verse, fijngehakte koriander.

Croutons zouden er lekker bij zijn, maar mijn brood was op.

Stoofpotje voor de vroege herfst

De late zomer, vroege herfst is mijn favoriete kookseizoen. Al het lekkers van de oogsttijd is er nog - mooie tomaten, mais, prachtige aubergines - maar het weer is koel en fris, de avonden langer, waardoor je weer meer zin hebt om eerst tijd in de keuken door te brengen en daarna lekker lang aan tafel te zitten.

Een flinke hoeveelheid paddestoelen en een scheut rode wijn geven dit runderstoofpotje de smaak van het seizoen - warm en kruidig maar niet te zwaar. Heerlijk na een boswandeling of gewoon na de fietstocht van werk naar huis, door het park, waar de blaadjes al knisperen onder je fietsbanden en de bomen kleuren in de gouden avondzon.

De paddestoelen worden gebakken volgens mijn favoriete 'droog-bak-methode': in een loeihete pan zonder toegevoegd vet. Neem een pan die lange tijd op je hoogste vuur mag staan (gietijzer bijvoorbeeld, geen pan met anti-aanbaklaag hiervoor gebruiken). De paddestoelen verliezen al hun vocht en van sponsjes veranderen ze in kleine stevige hapjes met een heerlijke bite die 100 % naar paddestoel smaken.






Runderstoofpotje met paddestoelen
hoofdgerecht voor 4 personen

2 worteltjes, in kleine blokjes
2 stengels bleekselderij, in kleine blokjes
1 ui, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd
1 theelepel gedroogde tijm
2 laurierblaadjes
1 eetlepel tomatenpuree
450 gram runderlap, in blokjes
2 eetlepels bloem
150 ml wijn
100 ml water
1/2 paddestoelen bouillonblokje
250 gram champignons, gehalveerd of in kwarten als ze erg groot zijn
150 gram oesterzwammen, in reepjes
1 eetlepel olijfolie
een klontje boter

Verhit de olie in een braadpan en bak de bleekselderij, wortel, ui en knoflook op laag vuur een minuut of 10. Doe dan de tomatenpuree, tijm en laurier erbij en bak deze een minuutje mee.

Schud intussen het vlees om met de bloem, zout en peper. Verhit de boter in een koekenpan en bak hierin op hoog vuur het vlees al omscheppend bruin. Schep het vlees bij de groente in de braadpan. Giet de wijn in de koekenpan en schraap de aanbaksels los. Doe de wijn, het water en het bouillonblokje bij het vlees in de braadpan. Breng aan de kook en laat dan op een vlamverdeler anderhalf uur heel zachtjes stoven.

Verhit tegen het eind van de stooftijd een (gietijzeren) koekenpan op hoog vuur. Bak hierin de paddestoelen, zonder toegevoegd vet, een minuut of 10. Laat het vuur hoog staan. Het gaat een beetje walmen, schep de paddestoelen af en toe om en controleer of ze niet aanbranden.

Schep de paddestoelen bij het vlees en laat samen nog een kwartiertje stoven. Garneer eventueel met wat peterselie of fijngesneden selderijblad en eet met puree, pasta of rijst en een groente (de supersnelle spitskool is er erg lekker bij!)

Snel, heet, lekker

Elke dag moet er groente op tafel staan. Dat klinkt als een nare verplichting, maar dat is het natuurlijk niet. Als ik nadenk over wat ik ga eten dan is de groente vaak de inspiratie voor de rest van het diner. Of ik denk aan de restjes van dit en dat die er nog in de groentela liggen, en probeer daar een nieuw gerecht omheen te verzinnen. Vooral als je veel 'samengesteld' eten kookt (salades, roerbakgerechten, stoofpotten) is het makkelijk om je dagelijkse portie groente daar in te verwerken.

Maar wat doe je met groente als je ze snel, eenvoudig maar lekker wil klaarmaken? Als je al veel tijd hebt gestopt in je vleessaus voor pasta en je er een eenvoudig groente-bijgerecht naast wilt maken? Of iets voor bij de gehaktballen met aardappelpuree? Iets gezonds naast de van kaas druipende quesadilla's?

Ik heb het al vaker verkondigd: soms is simpelweg de bereidingswijze veranderen van iets wat je al heel vaak gegeten hebt, de oplossing voor de momenten waarop je dringend inspiratie nodig hebt. Altijd gekookte bloemkool en broccoli? Je kan ze ook roosteren. Gekookte doperwtjes? Die kunnen ook rauw door een salade. Komkommersla? Stoof de komkommer eens zachtjes in wat boter en witte wijn. Boerenkool alleen voor stamppot? Welnee, je kan er chips van maken. Enzovoort.

Toen ik op Stonesoup las over de Quickest and best method for cooking vegetables wist ik dat dat ook weer zo'n lichtflitsmoment zou zijn. In 8 minuten (en dat is inclusief alle tijd die je nodig hebt om je groente te wassen en te snijden en om de dressing te maken) heb je een verrassend, anders, gezond en licht groentegerecht.

Het smaakprofiel bepaal je grotendeels door de dressing. Jules van Stonesoup maakt een balsamico/miso dressing, ik maakte voor mijn spitskool een dressing met mosterd, wijnazijn en chilivlokken. Maar als je het echt helemaal minimalistisch wilt houden is een beetje zout en peper en een scheutje citroensap ook al erg lekker.



Jules zegt dat dit werkt voor allerlei soorten groente behalve wortelgroente (die niet gaar worden in de korte kooktijd.) Broccoli, paksoi, asperges, courgette, spinazie en boerenkool zijn een paar van haar suggesties. Ik probeerde het gisteren met een halve spitskool, en het was de lekkerste kool die ik in tijden had gegeten.

Wat je nodig hebt is een pan die loeiheet mag worden (dus geen tefalpan of iets anders met een anti-aanbaklaag), met een deksel.

Supersnelle spitskool met mosterddressing
naar het recept van Jules op Stonesoup, die ertoe geinspireerd werd door Heston Blumenthal.

Bijgerecht voor 2 personen

de helft van een flinke spitskool
1 eetlepel olie
zout

voor de dressing:
1 eetlepel grove mosterd
1 eetlepel cider- of witte wijnazijn
peper, zout
1 theelepel chilivlokken
1 eetlepel water
1 eetlepel olijfolie

Zet je pan op het vuur en laat deze bloed- en bloedheet worden.
Snij intussen de kool in grove stukken. Spoel de kool af. Het is niet erg als er nog een beetje water aan zit, als hij maar niet al te nat is.
Giet de olie in de pan. Als het goed is begint deze onmiddellijk te roken. Gooi de kool in de pan, schud even zodat deze gelijkmatig over de bodem verdeeld is, en doe het deksel erop. Time de kookwekker op 2 minuten.

Klop alle ingredienten voor de dressing door elkaar.

Na 2 minuten til je het deksel op. De kool op de bodem is gebakken met bruine randjes, de kool bovenop is aan het gaarstomen. Schep alles om en voeg een klein scheutje water toe. Dit helpt het stoom-effect te vergroten en zorgt ervoor dat alle kool binnen de komende 2 minuten gaar zal worden. Beetje zout erover en deksel weer op de pan, en weer 2 minuten timen.

Je kool is klaar! Schep de groente in een schaal en giet de dressing er over. Eet warm of op kamertemperatuur.

De cake zonder kokos

Van iemand op mijn werk kreeg ik een kokosnoot cadeau. (Niet zo raar als het klinkt. Of wel? Ik krijg veel leuke dingen op mijn werk. Een bol Franse knoflook, een pot ganzevet, de eerste vijg van iemands hoogsteigen vijgenboom, palmsuiker uit Indonesië, om maar wat te noemen). De kokosnoot ging vergezeld van de zachte hint of ik niet zin had met het ding iets lekkers te bakken voor mijn naaste collega's.

Dus op mijn eerste vrije middag sinds tijden was ik er helemaal klaar voor: de oven stond voor te verwarmen, de cakevorm was ingevet, en ik ging op het balkon mijn kokosnoot met deegroller, hamer en beitel te lijf. Alles in voorbereiding voor de kokoscake met abrikozen en pompoenpitten die ik had bedacht.



Helaas, eenmaal open gebarsten (en even terzijde: mocht je denken dat ik een mooie groene stenen balkonvloer heb, dat is dus het resultaat van een hele zomer regen op het noordwesten) vond ik dat hij raar rook. Een beetje zurig, ranzig. De smaak was ook niet helemaal goed. Niet goed genoeg in ieder geval om mee te experimenteren in een cake.

Dus werd het ' gewoon' een abrikozen pompoenpit cake. Hij was heerlijk, collega's waren blij, en ik had er plezier in weer eens iets te bakken.

De cake krijgt zijn mooie donkergouden kleur van de palmsuiker (niet de schijfjes maar de 'losse', zie bijvoorbeeld hier). Heb je die niet vervang de palmsuiker in dit recept dan door donkerbruine basterdsuiker.



Cake met abrikozen en pompoenpitten

125 gram boter, gesmolten en afgekoeld
50 ml melk
100 gram gedroogde abrikozen, in kleine stukjes gesneden
2 eetlepels heet water
sap van een halve citroen
5 eetlepels pompoenpitten
40 gram palmsuiker
40 gram gewone suiker
3 eieren
paar druppels vanille extract
150 gram zelfrijzend bakmeel
snuf zout


Verwarm de oven voor op 180 C. Beboter en bebloem een cakevorm van 25 x 10 centimeter
Roer de melk door de gesmolten boter.
Meng de abrikozen met het citroensap en water en laat 10 minuten staan.
Rooster de pompoenpitten in een droge koekenpan tot ze beginnen te 'poppen'. Laat ze iets afkoelen en stamp ze dan in een vijzel tot je half kleine, half grove stukjes hebt.
Roer de eieren los met de suikers, meng de bloem en het zout erdoor. Roer dan het boter/melk mengsel erdoor en het vanilleextract. Meng tenslotte luchtig de abrikozen en pompoenpitten erdoor.

Giet het beslag in de vorm en bak ca. 40 minuten of tot de cake goudbruin en gerezen is en een sateprikker er schoon uitkomt.

De cake is goed een paar dagen te bewaren, wikkel hem dan wel stevig in aluminiumfolie.