Woord.

Een advies: zeg nooit tegen Amerikanen die al jarenlang in Amsterdam wonen, maar met wie je altijd Engels spreekt zodat je geen benul hebt hoe goed hun Nederlands eigenlijk is, dat je goed bent in Scrabble. Voor je het weet zitten ze bij je aan tafel en laten ze je alle hoeken van het Scrabble bord zien. Ja inderdaad, Dennis en ik verloren een potje Nederlands scrabble van 2 Amerikanen. Twee keer.


Gelukkig was er eten om de pijn te verzachten. Eten van mooie woorden: socca/farinata (recept hier), polpetti di tonno, recept van Jamie Oliver uit zijn Italie-boek maar met bliktonijn in plaats van verse, impanata di pesce spada oftewel zwaardvistaart met zoute kappertjes en geroosterde paprika.


En er was, op verzoek van de gasten, pruimen-Armagnac ijs (hoewel mijn versie pruimen-cognac ijs werd). Een recept van David Lebovitz die ik 100 procent vertrouw, maar toch was er iets mis met dit ijs. De basis is volle melk en zure room, die gepureerd worden met de in alcohol geweekte pruimen. Er was iets aan de combinatie van melk-achtige, lichtzure zuivel met de alcohol, wat ik als onplezierig ervoer. Later bedacht ik me dat Franse (Amerikaanse?) zure room misschien minder zuur is, meer op creme fraiche lijkt, dan de onze. Het kan ook zijn dat ik gewoon meer hou van de volle, rijke smaak van custard ijs.

Er waren ook nog Nigella´s chocolade koekjes, en de restanten daarvan kijken me nu op deze regenachtige maandagochtend aan en zeggen 'eet mij!' maar ik moet ze weerstaan, want vandaag is het begin van vet-arme week. Maar dat is een ander verhaal.