Roer de risotto

Ik ben een piekeraar. Jaren geleden probeerde Dennis me schaken te leren, omdat ik er van overtuigd was dat ik met mijn zorgelijke anticiperende gedachtenspinsels (altijd minstens 2 stappen vooruit op alles wat er zou kunnen gebeuren) daar heel goed in zou zijn. Kennelijk vraagt schaken toch iets anders van je hersens dan een talent voor doemscenario’s… de schaaklessen waren geen succes.

Ik noem het piekeren, maar eigenlijk is dat een te negatief woord. Fantaseren over de toekomst, zou je het ook kunnen noemen – en die fantasieën gaan lang niet altijd over alles wat er mis zou kunnen gaan. Ook leuke toekomstscenario’s komen aan bod – dan heet het voorpret. Maar hoe leuk dat woord ook klinkt, feit blijft dat wie leeft in de toekomst, geen tijd heeft voor het heden.

Koken en eten is misschien het enige wat ik echt, compleet en 100 procent in het heden doe. Weliswaar besteed ik soms meer tijd aan het filosoferen over een maaltijd, dan aan het daadwerkelijk klaarmaken en opeten ervan. Maar toch, als ik in een pan roer, of als ik iets in mijn mond stop, dan is er even geen verleden of toekomst.

In zijn boek Tomato Blessings and Radish Teachings zegt Edward Espe Brown, een kokende Zen monnik die schrijft over eten vanuit boeddhistisch perspectief (en dat is een stuk leuker dan het klinkt) zoiets als:
When you wash the rice, wash the rice.
When you scrub the carrots, scrub the carrots.
When you stir the soup, stir the soup.

Mooi advies.

Waar komen al deze gedachtes vandaan?

Laatst probeerde ik eetherinneringen uit. Ongetwijfeld getriggerd door een of ander "wat is het lekkerste wat je ooit gegeten hebt" draadje op eGullet. En het griezelige was: ik had er niet veel. Ik wéét natuurlijk nog van heel veel dingen dat ik ze erg lekker vond. Omdat ik het heb opgeschreven, erover heb geblogd, erover heb verteld. Dat helpt om de herinnering levend te houden. Maar een echte herinnering aan de beleving van een smaak… die heb ik niet zoveel.

Dit is er 1: vier jaar geleden maakten we een reis door New England. Ergens in een klein plaatsje strandden we, terwijl de uitlopers van een of andere orkaanstorm over de streek raasde. Het regende, 2 dagen achter elkaar. Aan het eind van de tweede dag vonden we onszelf zo zielig dat we besloten een tandje sjieker uit eten te gaan, dan we normaal gesproken doen op onze Amerikaanse reizen. We kwamen terecht in Mezze, in Williamstown Massachusetts. Ik bestelde een biefstuk en daarbij kreeg ik een bakje met romige maïs. De biefstuk was lekker maar de maïs was onbeschrijflijk. Vers, knapperig, zoet, en geparfumeerd met het anijsachtige aroma van dragon. Ik had er wel een heel bord van willen leegeten, de biefstuk had ik er graag voor ingeruild. En dát is nou een smaak die ik me nog kan herinneren alsof ik hem 5 minuten geleden geproefd heb. Zoveel indruk maakte hij.

De Hollandse maïs die ik hier op de markt kan kopen is helaas vaak oud en melig, maar zaterdag vond ik op de Noordermarkt redelijk verse exemplaren. (Kenners van maïs zeggen dat je een pan moet opzetten, naar het veld moet rennen, maïs moet plukken, naar huis moet rennen, om dan onmiddellijk de kolven in het kokende water te gooien. Dat zal ik dus wel nooit bereiken). Bosje dragon gekocht, en savonds risotto met mais en dragon gemaakt. Roer de risotto, leef in het heden, geniet en laat je door niets uit het veld slaan.

Maïsrisotto voor 2 personen
125 gram risotto rijst
2 zo vers mogelijke maïskolven
Een klein uitje, gesnipperd
Een klont boter
Een scheutje witte wijn
550 ml. lichte bouillon, warm (niet te sterk van smaak)
Een handje verse dragon, fijngesneden
Een scheutje room, of een eetlepel crème fraiche
Peper, zout

Zet een maïskolf rechtop in een grote kom en snij met een scherp mes, in een neerwaartse beweging, de korrels van de kolf. (Doe dit dus liever in een grote kom dan op een snijplank, er spatten nogal wat korrels in de rondte).

Verhit in een koekenpan met zware bodem de klont boter. Niet bruin laten worden. Hierin zachtjes de ui bakken. Doe de rijst erbij, een minuutje omscheppen zodat alle korrels met boter bedekt zijn en glanzen. De wijn erbij en dan een scheut bouillon. Onder voortdurend roeren, en steeds een beetje bouillon erbij gieten, laten garen. Na ongeveer 10 minuten de maïs erbij doen en doorgaan met roeren – bouillon toevoegen - tot de rijst gaar is. Dat duurt waarschijnlijk nog een kwartiertje. Misschien heb je iets meer vocht nodig, gebruik dan wat water.
Roer de dragon en de room of crème fraiche erdoor. Breng op smaak met peper en zout. Ik doe geen kaas bij deze risotto, om de zoete milde smaak van de maïs optimaal tot zijn recht te laten komen.

Wij hadden er worstjes bij, en gebakken gele courgette, en de laatste romeinse tomaatjes.

Broddelen, deel 2

Laatst schreef ik over het stelen van foto’s. Ik liet de blogger, bij wie ik een foto van mezelf aantrof, nog even anoniem omdat ik hem eerst zelf eens wilde vragen waarom hij dat eigenlijk doet.. een blog volplakken met de plaatjes van anderen. Het duurde even voor ik dat ook echt deed, maar uiteindelijk mailde ik hem dit:

"Een tijdje geleden plaatste je een reactie op mijn blog dat je mijn blog bij je links had gezet. Daarvoor dank, uiteraard. Hoe meer bezoekers, hoe leuker. Naar aanleiding daarvan ben ik eens gaan rondkijken op jouw blog en ontdekte daar een foto van mij (kapucijners) in een post over de Dikke van Dam. Als ik zo naar je blog kijk, gebruik je (alleen maar? veel?) foto´s van anderen, zonder credits. Op jouw blog staat vervolgens: Voor het hele blog geldt: Copyright M. van Thiel, Zuidhorn, The Netherlands, 2007 & 2008.

Dat bevreemdt mij dan eigenlijk een beetje. Ik heb er lang over nagedacht of ik je deze mail zou sturen. Maar het hele beeld-copyright vraagstuk houdt me nogal bezig de laatste tijd. Eigenlijk is mijn vraag: wat is jouw overweging, om foto´s van anderen op je blog te zetten zonder bronvermelding? Ben jij van mening dat alle plaatjes op internet van iedereen zijn? Kennelijk vind je dat niet van je eigen tekst. Ik ben gewoon nieuwsgierig, wat je motivatie is."

En hier is zijn antwoord:
1] Ik verdien er geen geld mee, 2] ik "onderwijs" bezoekers.
Kijk, dat het niet mag, plaatjes pikken, dat weet ik. Maar de praktijk is anders.
A] Het heeft natuurlijk geen enkele zin om naar de rechter te stappen (wat voor belang is in geding? Dat ik je kapcijners heb gejat? Tsjonge...) en B], like I said, if you dont want it to be stolen, then dont put it on the web. Daar kan ik wat aan toevoegen. Je hebt tig manieren om plaatjes te beschermen. Geen enkele werkt. Kijk, dat schept een bepaalde situatie.
Maar goed, Klary.
Stuur me pijlsnel de link naar je kapucijnersfoto bij mij, dat ik die weghaal en zo van je vrouwen-met-teveel-vrije-tijd-gezeik af ben.
Misschien kan je trouwens beter maar gaan potten-bakken. Of makrameën of zo. Of, ja! Broodpoppetjes maken!

De rest van zijn antwoord herhaal ik maar niet, maar kijk vooral hier als je zin hebt om te lezen hoe hij mijn website bespreekt, me op een typefout betrapt, beweert dat ik niet mijn eigen foto’s maak, constateert dat ik niet alles opschrijf wat ik weet, constateert dat ik dingen niet weet, en mijn site beschrijft als blabla en onprofessioneel.*

Ik zou op van alles in kunnen gaan, doe ik niet, ik beperk me (met moeite) tot de kwestie waar het om ging.

Mijn vraag: wat beweegt jou om foto’s van anderen te gebruiken, zonder credits?

Het antwoord: Het mag weliswaar niet, maar iedereen doet het, dus ik ook. Er is geen manier om diefstal te voorkomen, dus moet iedereen het maar gewoon doen. De foto’s zijn er, dus ik mag ze gebruiken, ook al mag het niet, iedereen doet het, dus mag het toch.

Mijn standpunt:
Niet iedereen doet het. Veel mensen doen het. Het mag niet, en het feit dat veel mensen het doen, verandert daar niks aan. Bovendien is er nog iets anders dan of het 'van de wet' niet mag: of wij, als blogcommunity, het fatsoenlijk vinden om elkaars content over te nemen. Maar bloggers, het zijn net mensen, en er zit vanalles tussen, en niet iedereen denkt overal hetzelfde over. Dat blijkt.

Daar komen we dus niet uit... Jammer, dat ik geen tijd heb om op de door hem gezette professionele, fatsoenlijke, zakelijke toon verder te discussiëren. Maar er zijn nog heel wat potten te bakken en spreien te macrameeën vandaag.

+++++++++++++++++++++
* naschrift: Maarten van Thiel heeft zijn blogpost inmiddels wat aangepast, wat minder onaardig gemaakt, en 1 foto verwijderd. Zou hij zich bedacht hebben, en niet meer vinden dat ik maar beter kan gaan pottenbakken?

Ga mee naar buiten, allemaal

Dozo op het balkon

Boris in het park

Ik heb een stapel eetfoto´s en eetgedachten en recepten om de internetwereld in te sturen, maar het is te warm.
Ik heb alleen maar zin om op het balkon te zitten met een koud drankje en de ratjes, of in het park onder een boom met een vriendin en een kopje koffie.

Later meer.

Zomer op je bord

Nog een heerlijke maaltijd met de Italiaanse buit:


Voor 2 personen
1 kleine aubergine, in hele kleine blokjes gesneden
1 kleine courgette, idem
1 grote rode paprika, geroosterd, ontveld, de zaadlijsten verwijderd en ook in hele kleine blokjes gesneden
1 kleine ui, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd
een scheutje witte wijn
ca. 10 zongerijpte zoete kerstomaatjes, in kwarten gesneden
een snuf gedroogde oregano
een handje verse basilicum
olijfolie, peper, zout, chilivlokjes
geraspte pecorino, om te serveren

Verhit twee eetlepels olijfolie in een koekenpan. Bak eerst op middelhoog vuur de ui en knoflook tot deze zacht zijn. Doe dan de aubergine en courgette erbij, zet het vuur wat hoger en bak, voortdurend omscheppend, tot de groeten zacht is en hier en daar bruin begint te worden. Doe dan de paprika erbij, de oregano, en blus af met de wijn. laat nog een paar minuten doorwarmen.

Kook intussen 175 gram pasta gaar volgens de verpakking. Als de pasta bijna klaar is, de saus zaxchtjes verwarmen ebn de tomaatstukjes erbij doen. Het is belangrijk dat de tomaat alleen maar even meewarmt, en niet stuk kookt. Breng op smaak met zout en peper en wat chilivlokjes.


Schep de pasta door de saus, met de fijngesneden basilicum. verdeel de helft van de pasta over 2 borden, bestrooi met pecorino, verdeel de andere helft erover en bestrooi met nog wat kaas. Druppel er eventueel 8als het geen vetarme week is...) nog een klein beetje van je allerbeste olijfolie over heen.

Echte vrienden brengen je groente

Op mijn voicemail:
"Ik heb een grote zak groente gekocht op de Campo dei Fiori in Rome. Kom je wat halen?"


Op weg naar huis een biefstukje gekocht en een buffelmozzarella. Een half uur later zat ik op mijn balkon met een glas rosé, en de smaken van Italie op mijn bord. Bedankt David!

De 6 magere dagen

Soms ziet je eten er mooier uit vlak voor het écht klaar is.


Dit weekend at ik op een familiefeestje, gecaterd door een Limburgse slager, een heerlijke salade van flageoletboontjes en feta in een romige knoflook dressing. Ik vermoed dat het zwom in de mayonaise, maar het was goeie mayonaise, lichtzuur en fris, en door de zoute feta en uitbundig gebruik van knoflook, was het niet zwaar of machtig. ik schepte er 3 keer van op en dat is voor mij echt een unicum.

Ik wilde die salade namaken, maar dan lichter, omdat maandag de 6 magere dagen zijn ingegaan. Even een weekje pas op de plaats wat eten en vooral wat snoepen betreft. Ik voelde me dichtgeslibd en opgeblazen van heel veel roomijs, hapjes hier en daar op feestjes, etentjes met voorgerechten en bijgerechten en toetjes, alles veel meer en calorierijker dan hoe ik 'normaal' eet. En je komt dan in 'zo'n spiraal terecht waarin je telkens denkt: "ach het maakt nu toch niks meer uit, ik neem nóg een bakje ijs."

Even niet dus. Die magere dagen zijn overigens niks bijzonders en zeker geen dieet - je zult mij nooit horen zeggen dat ik iets niet mag eten, het is gewoon een keuze om een week lang goed op het vet te letten, en geen zoete zoute vette tussendoortjes te eten.

De boontjes salade was misschien een tandje minder bevredigend dan de volvette Limburgse versie, maar toch heerlijk. Flageolet boontjes zijn kleine, sappige, stevige boontjes die het inblikken goed doorstaan.


Erbij: geroosterde aubergine en courgette, op smaak gebracht met gerookte paprika poeder en tijm, met een gepocheerd ei erop.

Lichte boontjessalade voor 2 personen
1 blik flageoletboontjes, afgespoeld en uitgelekt
1 rode paprika
1 tomaat
50 gram feta, in kleine blokjes
een handje verse munt, fijngesneden
1 teen knoflook
1 eetlepel joghurt
2 theelepels citroensap
1 eetlepel walnootolie
zout

Doe de geplette teen knoflook met wat zout en het citroensap in een kommetje en laat een half uurtje staan.

Verhit de grill. Snij de parika in kwarten, verwijder de zaadlijsten. Leg de kwarten met de schil naar boven onder de hete grill en rooster 5-10 minuten, tot het velletje zwart geblakerd is. leg de stukken paprika in een kom en dek die af (door de stoom die zo ontstaat is het straks makkelijker om het velletje te verwijderen). Als ze genoeg zijn afgekoeld, het zwarte velletje verwijderen en de paprika in stukjes snijden.

Even tussendoor: dit is een geweldige manier om parika's te garen en zacht en zoet te maken zonder dat er olie aan te pas komt. De meeste recepten vertellen je dat je de hele parika's in de oven moet roosteren, maar ik vind het een hele kliederboel om na het roosteren de zaadjes en zaadlijsten te verwijderen. Veel makkelijker om dat van tevoren te doen.

Snij de tomaat in vieren, haal het zaad eruit en snij met een heel scherp mesje het vruchtvlees van het vel. Snij het tomatenvlees in kleine blokjes.

Doe paprika, tomaat, munt en feta bij de boontjes. Haal de knoflook uit de citroensap, meng het sap met de joghurt en de walnootolie. Breng de dressing op smaak met zout en peper en meng door de boontjes.

Woord.

Een advies: zeg nooit tegen Amerikanen die al jarenlang in Amsterdam wonen, maar met wie je altijd Engels spreekt zodat je geen benul hebt hoe goed hun Nederlands eigenlijk is, dat je goed bent in Scrabble. Voor je het weet zitten ze bij je aan tafel en laten ze je alle hoeken van het Scrabble bord zien. Ja inderdaad, Dennis en ik verloren een potje Nederlands scrabble van 2 Amerikanen. Twee keer.


Gelukkig was er eten om de pijn te verzachten. Eten van mooie woorden: socca/farinata (recept hier), polpetti di tonno, recept van Jamie Oliver uit zijn Italie-boek maar met bliktonijn in plaats van verse, impanata di pesce spada oftewel zwaardvistaart met zoute kappertjes en geroosterde paprika.


En er was, op verzoek van de gasten, pruimen-Armagnac ijs (hoewel mijn versie pruimen-cognac ijs werd). Een recept van David Lebovitz die ik 100 procent vertrouw, maar toch was er iets mis met dit ijs. De basis is volle melk en zure room, die gepureerd worden met de in alcohol geweekte pruimen. Er was iets aan de combinatie van melk-achtige, lichtzure zuivel met de alcohol, wat ik als onplezierig ervoer. Later bedacht ik me dat Franse (Amerikaanse?) zure room misschien minder zuur is, meer op creme fraiche lijkt, dan de onze. Het kan ook zijn dat ik gewoon meer hou van de volle, rijke smaak van custard ijs.

Er waren ook nog Nigella´s chocolade koekjes, en de restanten daarvan kijken me nu op deze regenachtige maandagochtend aan en zeggen 'eet mij!' maar ik moet ze weerstaan, want vandaag is het begin van vet-arme week. Maar dat is een ander verhaal.

Brood met kaas

Wat is er bevredigender dan het maken van gistdeeg? Je roert bloem, gist en water door elkaar (beetje zout en olie erbij, voor de smaak). Je kneedt een poosje, een rustige maar doeltreffende work-out voor armen én geest (binnen 10 minuten verdwijnen je zorgen, er is iets zo aards en basaals aan het kneden van deeg). Het deeg van gisteren was bestemd voor een sciacchiata, de Toscaanse versie van focaccia, allebei prachtige woorden die (volgens mij – mijn Italiaans is niet geweldig) zoiets betekenen als ‘plat brood’.
Vergevingsgezinder dan pizza, omdat de deegkorst dikker is en het er dus niet zo op aan komt hoe dun je de bodem uitrolt of hoe heet je oven is.

Nigella Lawson geeft in haar Domestic Goddess boek dit recept voor schiacciata met gorgonzola en pijnboompitten. Ik was op zoek naar een simpel, maar toch indrukwekkend, goedkoop en snel recept en dit leek perfect – en dat was het. Ik kon het niet laten een paar creatieve toevoegingen te verzinnen: gecaramelliseerde uien en knoflook, en verse rozemarijn. En in plaats van de kaas te mengen met olijfolie, gebruikte ik melk – net iets vriendelijker voor de lijn, die toch al zo te lijden heeft onder de nieuwe ijsmachine.

Plat brood met gorgonzola en uien
500 gram bloem
1 zakje gist
2 theelepels zout
2 eetlepels olijfolie
300 ml. lauwwarm water

250 gram uien, in dunne ringen
3 tenen knoflook, in dunne plakjes
2 eetlepels olijfolie
Peper en zout
Een eetlepel verse rozemarijn, gehakt
200 gram gorgonzola (ik gebruikte de milde variant)
3 eetlepels melk
Peper, vers geraspte nootmuskaat
3 eetlepels pijnboompitten

Roer in een grote kom de bloem, gist en zout door elkaar. Meng de olijfolie met het water. Giet het water/oliemengsel bij de bloem en meng met een vork tot je een samenhangend deeg hebt. Kneed het een minuut of 10, en zet het dan in een licht beoliede kom een uurtje weg om te laten rijzen.

Maak intussen de uien: stoof de uien en knoflook in de olijfolie, met wat peper en zout, met het deksel op de pan ca 30 minuten op heel laag vuur. Draai dan het vuur wat hoger en laat onafgedekt nog een minuut of 10 bakken, de uien moeten goudbruin worden. Pas op dat het niet aanbrandt.

Prak de gorgonzola met wat melk tot je een zachte pasta hebt. Breng op smaak met veel vers gemalen peper en wat vers gemalen nootmuskaat.

Verhit de oven voor op 220 C.

Kneed het deeg als het gerezen is een minuutje goed door. Druk het dan op een met bakpapier beklede bakplaat uit tot een rechthoek van ca. 20 bij 30 centimeter. Duw er met je vingers over het hele oppervlak kuiltjes in (ook al zo'n bevredigend karweitje). Bestrooi met de rozemarijn, verdeel dan de uien erover, dan de gorgonzola, en tenslotte de pijnboompitten.
Bak 10 minuten op 220 C, zet dan de oven lager en bak nog 20 minuten op 180 C. Het deeg moet gerezen zijn, en de randen van het brood goudbruin. De kaas kleurt verrassend donker, op de foto lijkt het alsof ik de uien boven op de gorgonzola had gesmeerd, maar dat was toch echt niet zo.


Wij aten het met een salade van jonge bietjes, rucola, gebakken spekjes, gebakken aardappelcroutons en een mosterd-dilledressing. Het was simpel en snel en goedkoop, het maakte indruk en het smaakte geweldig.

Super fantastisch vanille kokosijs

Ook in komkommertijd wordt er gekookt. Sinds ik mijn geweldige Midas IJsmachine heb, is er al 4 keer ijs gemaakt. Vandaag voor de tweede keer een soort eigen uitvinding (voor zover zoiets bestaat in receptenland): vanille kokosijs. De eerste keer draaide ik er geplette frambozen doorheen, dat was niet zo´n succes want die bevroren door hun hoge watergehalte nogal ijzig op. Vandaag maakte ik een simpele rabarber frambozen compote en schepte er bolletjes van het ijs op. Een fantastische combinatie.

250 ml. slagroom
300 ml volle melk
4 eidooiers
125 gram suiker
1 vanillestokje
150 ml. dikke kokosmelk (uit blik)

Verhit de melk en room in een grote pan op laag vuur met het vanillestokje. Als het net aan de kook komt, het vuur uitdraaien en ca. 15 minuten laten staan. Haal het vanillestokje uit de pan en schraap het merg eruit, doe dit weer bij het melk/roommengsel. Zet de pan weer op laag vuur.
Klop de eidooiers los met de suiker, tot ze lichtgeel zijn. Doe een kopje van het hete melk/roommengsel bij de dooiers (al roerend), giet dan de dooiers in de pan. Onder voortdurend roeren, op laag vuur, de custard laten indikken. dat duurt bij mij meestal een minuut of 10. Neem de custard van het vuur, roer de kokosmelk erdoor en giet de custard over in een andere schaal. Zet deze in de koelkast en als het mengsel door en door koud is, draai je er ijs van in je Midas of andere ijsmachine.

Heerlijk met frambozen rabarber compote.

Komkommertijd

Is er wat met je computer? vraagt mijn vader. Hij is, denk ik, één van de trouwste lezers van dit blog. Als hij me ziet refereert hij aan dingen die ik hier heb geschreven, alsof ik ze in een gewone echte mensen conversatie aan hem heb verteld. En hij is teleurgesteld als er hier een poosje niks gebeurt. Ik kan iedereen geruststellen: met mijn computer is niks aan de hand, en met mij ook niet. Maar net als de rest van Nederland hou ik een klein beetje zomerreces. Ik ga (nog) niet op vakantie, maar geniet er heel erg van dat heel veel Amsterdammers wel naar het zuiden vertrokken zijn. Het Vondelpark is sochtends bijna leeg, een zaligheid, en 100 keer liever breng ik een licht miezerige zomer in de stad door, dan dat ik met een auto vol fristi-drinkende peuters de Route du Soleil zou moeten afzakken.

Een grote opdracht is afgerond, en er liggen nog allerlei kleine klusjes, maar die ga ik heel rustig aanpakken, op het moment dat ik daar zin in heb. En verder dus een beetje zomerluwte. Een paar weken waarin ik even niet zoveel hoef van mezelf (of in ieder geval, vind dat ik niet zoveel hoef te hoeven… we zie wel hoe goed dat gaat lukken). Vorige week is het me zelfs gelukt een hele dag computerloos te zijn. Geen email of weblogs gelezen, niet gewerkt, en alle informatie die ik nodig had opgezocht op teletekst en in mijn eigen boekenkast. Een dag van hemelse rust. Lang leve de komkommertijd.

Magische Midas

Als het niet stuk is, hoef je het niet te repareren. Of: te vervangen. Gewoon de dingen gebruiken die je hebt, tot ze echt van ellende uit elkaar vallen. Ik hoef niet altijd het nieuwste, verbeterde model. Daarom heb ik een mobiel die zó sukkelig is dat hij laatst een wildvreemde in een café wist te ontroeren: "ach, wat leuk, zo één had ik er ook, 5 jaar geleden". Mijn staafmixer is 10 jaar oud, mijn keukenma-chine nog ouder, maar allebei doen ze het nog prima. Ik had nog jaren door kunnen leven met onze bakbeest kleuren tv, als Dennis er geen flatscreen door had gedrukt. Ik noem mijn verweerde apparatuur 'vintage' en dat verbergt prima dat ik te zuinig ben om nieuwe dingen te kopen, en te lui bovendien (Naar de winkel. Research doen naar nieuwe modellen. Wat is het beste en waarom? Terug naar de winkel. Met een apparaat naar huis sjouwen. Gebruiksaanwijzing begrijpen. Nieuwe plek in keukenkastje creëren (want nieuw apparaat heeft nooit hetzelfde formaat als het oude). Oud apparaat wegooien, of iemand vinden die er nog iets aan heeft, dat gebeurt natuurlijk niet, oud apparaat staat in de berging te verstoffen.)

Het lot bracht ons een riante cadeaubon van Duikelman, en de voorwaarde dat we die alleen mochten besteden aan iets wat we allebei leuk vinden. Nu ben ik van mening dat Dennis, die alles mag opeten wat ik kook, plezier heeft van elk nieuw keukenattribuut. Maar ik snap ook wel dat hij geen onmiddellijke vreugde beleefd aan een nieuw mes of een nieuwe koekenpan. Gelukkig staan bij Duikelman de ijsmachines vlak bij de ingang. Ah, een ijsmachine! Die hebben we niet (we hadden er een, maar die is stuk gegaan en vlak voor de verhuizing bij het vuil beland). Die hebben we dus écht nodig. Hoe heerlijk, zelfgemaakt ijs. Nu nog een model kiezen… tussen de welbekende elektrische machines staat ook een intrigerend apparaat, dat eigenlijk geen apparaat is. Een grote rvs pan, die Midas heet.


Toch eerst maar naar huis en aan Google gevraagd, of dit wat is. De meeste ijsmachines houden de ijsmassa tijdens het bevriezen continu in beweging, om de vorming van ijskristallen te voorkomen. De Midas werkt volgens het principe dat als je het ijs zo snel mogelijk bevriest, zich bijna geen kristallen vormen, zodat je die ook niet hoeft op te breken. Gewone ijsmachines hebben een gat in het deksel wat voor koudeverlies zorgt. (Klik hier voor een artikeltje van Wouter Klootwijk waarin het principe duidelijk wordt uitgelegd). De Midas is een dubbelwandige pan met een deksel die het ijsmengsel her-metisch afsluit. Je zet pan en deksel 24 uur in de vriezer om de zoutoplossing in de pan te laten bevriezen. Dan gooi je je ijsmengsel erin, deksel erop, en 20 minuten later heb je ijs!
na 25 minuten zie je de pan langzaam ontdooien

Werkt het? Het werkt. De Midas gebruiksaanwijzing raadt aan om tussendoor het ijs wel even om te scheppen, zodat het iets luchtiger wordt. Dat heb ik gedaan, maar ik denk eigenlijk dat het niet nodig was geweest. Het eerste ijs: perzik-maple syrup. Dit weekend komen er vrienden op de thee, die eigenlijk liever op het ijs willen komen. Voor zondag staat er dus chocolade ijs op het programma…


Perzik/maple syrup/pecannoten ijs
250 ml. slagroom
250 ml. volle melk
4 eidooiers
50 gram suiker
50 ml. maple syrup
50 gram pecannoten, fijngehakt en geroosterd
2 grote, rijpe perziken
sap van een halve citroen
1 eetlepel suiker

Schil de perziken en pureer het vruchtvlees samen met het citroensap en de eetlepel suiker. Verhit de melk en slagroom in een pan. Klop de dooiers met de 50 gram suiker. Giet een beetje van het wamre melk/room mengsel bij de dooiers, en giet dan dit mengsel al kloppend met een garde terug in de pan. verhit op laag vuur, steeds roerend, tot je een iets ingedikte custard hebt.
Roer de maple syrup en geppureerde perzik erdoor en laat dit mengsel in de koelkast goed koud worden.

Bevries in een ijsmachine naar keuze, volgens de instructies.