Mooie cakejes

Deze rijst-kokoscakejes (Putu Ayu, 'mooie gestoomde cakejes') uit Sri Owens fantastische boek New Wave Asian had ik al eens eerder (geprobeerd) te maken. De foto in het boek was zo uitnodigend dat ik er mijn zinnen op gezet had, ook toen ik na een hele ronde boodschappen thuiskwam en ontdekte dat ik de geraspte kokos vergeten was. Terug naar de supermarkt, waar de kokos uitverkocht bleek. Tien minuten fietsen naar de volgende supermarkt, geraspte kokos gescoord, voor onze gast de cakejes (geprobeerd) te maken. Rampspoed! Eerst werden ze maar niet gaar, en uiteindelijk zaten ze zo vastgekleefd aan de vormpjes dat ze er in stukken en brokken uitkwamen. Onze beleefde gast riep nog dat het ze lekker waren, maar ik was blij met de noodvoorraad chocola.

Inmiddels heb ik veel recepten uit dit boek gemaakt en alles is heerlijk, met als hoogtepunt de bananengarnalenbeignets – plakjes bakbanaan sandwichen een vulling van garnalen, citroengras en specerijen, worden gefrituurd en geserveerd met een pittige dipsaus.


In haar inleiding zegt Owen dat het niet haar bedoeling was een fusionkookboek te schrijven. En dit boek gaat inderdaad niet over fusion zoals dat langzaamaan een slechte naam heeft gekregen – westerse chefs die te scheutig zijn met wasabi en vissaus, zonder iets te weten van de keuken waar die ingrediënten vandaan komen. Veel meer gaat dit boek over 1 van mijn favoriete eet-onderwerpen: hoe keukens van verschillende landen elkaar beïnvloeden, hoe nieuwe gerechten ontstaan door contacten tussen koks en door de mogelijkheden van import van producten. Niet alleen de invloed van het Oosten op het Westen, maar ook andersom, en, verrassender: de invloed van de verschillende Aziatische keukens op elkaar.



Terug naar de kokoscakejes - één van de meer traditionele recepten uit het boek. Elke keer als ik in Owens boek bladerde keken ze me weer aan en herinnerden me aan mijn kook-mislukking. Ik moest het nog een keer proberen. Ik kon ze in gedachten proeven: luchtige zoete cakejes met de subtiele, romige smaak van kokos.



Ik heb ze nog een keer gemaakt. Ze zijn gelukt: ze zien er net zo uit als op de foto. Maar echt lekker waren ze niet. Ondanks langdurig kloppen van het eimengsel, zijn de cakejes behoorlijk compact en stevig. Niet de luchtige kokosdroom waar ik op hoopte. We hadden weer een gast, die (uit beleefdheid?) 2 cakejes at. En ik was weer blij met mijn eigen toetje: de noodchocola.
Het gekke is, dat ik het nog steeds niet wil opgeven. Ik heb nog altijd het droom-cakje in mijn hoofd, ik kan het proeven met mijn gedachten, en ik ben ervan overtuigd dat het te maken moet zijn. Misschien is het mijn grenzeloze vertrouwen in Sri Owen. Ik denk, dat ik het toch, misschien, nog een keer ga proberen. Maar niet als er gasten komen!