Taartjes met bleekselderij en blauwe kaas

Bleekselderij en blauwe kaas is een droomhuwelijk (zie bijvoorbeeld deze geweldige soep). Met het stukje blauwe geitenkaas dat ik meenam van de geitenboerderij in het Amsterdamse bos en een restje bleekselderij uit de groentela maakte ik deze 'iets uit niets' miniquiches. Door het volkorenmeel in de korst zijn ze lekker stevig, de gedroogde tomaat geeft een zoet-zoutig accent. Het is het soort hapje dat je aan niet-vegetariers kunt voorzetten zonder dat ze doorhebben dat ze geen vlees eten. Dat klinkt misschien als een rare karakterisatie, maar voor iemand die steeds minder met vlees kookt, zoals ik, is het soms een uitdaging om carnivore vrienden te eten te geven zonder dat ze het gevoel hebben dat ze iets missen.

Eet ze als avondeten met een groene salade, of geef ze als behoorlijk substantiele borrelhap - goed om voor december in je repertoire te hebben. Je kunt ze prima bewaren tot de volgende dag, geef ze dan een hele korte warmtestoot in de magnetron (niet te lang dan wordt het deeg slap) voor je ze serveert.

Volkorentaartjes met bleekselderij en blauwe kaas
voor ca. 8 stuks

150 gram volkorenmeel
een snuf zout
50 gram koude boter, in blokjes
1 eetl. walnootolie
scheutje koud water
3 stengels bleekselderii, in hele kleine blokjes
1 sjalot
4 zongedroogde tomaten, klein gesneden
1 ei
1 eetlepel creme fraiche
50 gram blauwe kaas, in blokjes
olijfolie
peper, zout




Meng de bloem met het zout. Wrijf de boter erdoor. Meng met de walnootolie en met zoveel koud water tot het deeg vochtig genoeg is om er een samenhangend deeg van te kneden. Druk het deeg tot een platte plak, verpak het in plastic en laat het en uurtje rusten in de koelkast.
Bak de bleekselderij en sjalot samen in een klein beetje olie, op heel laag vuur, tot het zacht is. Roer de zongedroogde tomaat erdoor en blus af met een klein scheutje water. Laat nog even opstaan tot het water verdampt is en de groente zacht. Laat afkoelen, breng op smaak met zout en peper, en meng dan de creme fraiche, het ei en de kaas erdoor.
Verwarm de oven op 190 C. Vet een muffinvorm heel licht in met een olijfolie.
Rol het deeg uit tot een dunne plak (gaat het makkelijkst tussen 2 velletjes plastic). Snij met een glas of koekjessteker rondjes uit het deeg die net groter zijn dan de gaten in de muffinvorm. Leg de rondjes in de muffinvorm.
Verdeel de vulling over de vormpjes. Snij uit de restjes deeg kleine blaadjes en leg die op de vulling. Bestrijk het deeg met losgeklopt ei of een beetje melk (van melk gaat het minder mooi glanzen, maar ik vind het meestal zonde om voor zo'n paar taartjes een heel ei los te kloppen).
Bak ca. 25 minuten, of tot ze goudbruin zijn en de vulling een beetje gesouffleerd is.
Laat even afkoelen voor je ze uit de vormpjes probeert los te halen.

Gegrilde witlof, tofu en kerrieboter

Dit maakte ik na onze wandeling door het mistige herfstbos. Haastig,omdat het om 4 uur smiddags al aardig donker werd, en ik vastbesloten was weer eens iets bij daglicht te fotograferen. Iets waarvan ik bovendien het gevoel had dat het er erg mooi uit zou zien (goudbruin als de herfstbladeren) en het vermoeden kreeg dat het erg lekker zou zijn en dus de moeite van het delen waard.

Ik had gelijk. De zachte, milde tofu in een warm-kruidige, luxueuze kerrieboter, combineert fantastisch met de waterig-bittere, knapperige witlof die door het grillen net hier en daar een donker, zoetig randje krijgt.

Ik beveel dit dus van harte aan zoals-het-is, maar voeg eraan toe dat de tofu in kerrieboter lekker genoeg is om met iets anders te combineren (met gebakken spinazie misschien, of met net geslonken rucola door warme sobanoedels geschept) en dat, als je mijn recept nog verder wil uitkleden, de friszure, licht pittige kerrieboter in z'n eentje ook al heel fijn inzetbaar is. Ik had er wat van over en roerde dat door een pannetje gebakken kool, en terwijl ik dat deed, zag ik een sliertje kerrie-chiliboter op een gepocheerd ei voor me.

Ik heb nu eenmaal een levendige fantasie.



Warme salade van gegrilde witlof, tofu en kerrie-chiliboter
2 personen


25 gram boter
1 eetlepel goede olijfolie
1 flinke theelepel milde kerriepoeder (verse, niet een zakje dat al een jaar in je keukenkastje ligt)
1/2 theelepel chilivlokken, bij voorkeur Turkse pul biber
zout
1 eetlepel citroensap
1 gekneusde teen knoflook
1 theelepel suiker
2 struikjes witlof
300 gram tofu
een handje bruine amandelen
olijfolie om te bakken
verse basilicum of koriander

Maak eerst de kerrieboter zodat de kerrie even tijd heeft zijn smaak te ontvouwen.
Doe de boter, eetlepel olijfolie, chilivlokken, gekneusde teen knoflook, kerriepoeder en een snuf zout in een klein pannetje. Verhit op laag vuur tot de boter gesmolten is en net begint te bruisen. Voeg de suiker en het citroensap toe en laat alles op zo laag mogelijk vuur nog een paar minuten trekken (maar zorg dat het niet gaat bakken). Zet dan het vuur uit.

Snijd de struikjes witlof in kwarten of zessen (afhankelijk van hoe dik ze zijn). Bestrijk ze ligt met olie en bak ze op hoog vuur in een grillpan tot ze bruine randjes hebben maar nog knapperig zijn. Bestrooi ze met zout en peper

Snij de tofu in blokjes en dep deze goed droog tussen velletjes keukenpapier. Verhit een klein scheutje olie in een koekenpan en bak de tofu hierin op hoog vuur goudbruin. Gooi op het laatste moment de amandelen erbij en bak deze even mee. Bestrooi met zout.
Verwarm indien nodig de kerrieboter weer even (de boter moet niet gloeiend heet zijn, maar uiteraard ook niet gestold.) Verwijder de knoflook.

Verdeel de partjes witlof over twee borden. Schep de tofu ernaast. Giet de kerrieboter erover heen (voornamelijk over de tofu) en garneer met de basilicum of koriander.

De mist in

Ik hou van mist.

Het maakt de wereld geheimzinnig en verstild. Net als wanneer het gesneeuwd heeft, lijkt de mistige wereld rustiger, bedachtzamer, geluidlozer dan de heldere wereld.

Mist is mooi. Een herfstbos in de mist, dat is pas een echt sprookjesbos, waarin alles mogelijk is.

En mijn haar gaat er goed van zitten, van mist.

What's not to love?

Plaatjes van onze wandeling door het grijze Amsterdamse bos naar de geitenboerderij.

En een bonusgeit.

Zoete aardappel, pinda, kokos

November, soepmaand. Als het buiten grijs en koud is, of, als het buiten zonnig en koud is, wat smaakt er dan lekkerder dan een bord fluweelzachte, romige, licht pittige soep?

Zoete aardappelsoep maak ik wel vaker (zie bijvoorbeeld hier) en meestal met hetzelfde smaakprofiel. Deze week had ik ineens zin in iets heel anders, en roerde een paar eetlepels pindakaas door de gepureerde soep. En toen kon er ook wel een blik kokosmelk door, dacht ik. Het resultaat was verschrikkelijk lekker - romig door de kokosmelk, en met net genoeg pindasmaak om intrigerend te zijn, zonder dat je het gevoel hebt dat je vloeibare pindakaas zit te eten.



Zoete aardappelsoep met pinda en kokos
hoofdgerecht voor 4 personen

1 flinke ui, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd
500 gram zoete aardappel, geschild en in blokjes
250 gram wortel, in blokjes
1 theelepel gemalen korianderzaad
1 theelepel gemalen komijnzaad
1 flinke theelepel sambal oelek
1 flinke eetlepel paprikapuree
750 ml water
1 blik kokosmelk
2 eetlepels pindakaas
2-3 eetlepels appelazijn
1 eetlepel suiker
zout, peper, olie



Verhit een scheut olijfolie in een grote soeppan en bak hierin op laag vuur de ui en knoflook glazig. Doe de aardappel en wortel erbij, koriander- en komijnzaad, en bak dit even mee. Doe dan het water erbij, peper en zout, breng aan de kook en laat een half uur zachtjes koken of tot de aardappel en wortel heel zacht zijn.
Pureer de soep met de staafmixer. Doe de sambal, pindakaas en kokosmelk erbij en laat zachtjes nog 5 minuten koken.
Breng op smaak met de azijn, suiker, en zout en peper. Serveer met croutons en/of geroosterde pompoenpitten. Wat geroosterde fijngehakte pinda's erop gestrooid zou ook lekker zijn.

Proost

Ja, dat is best leuk, als je ineens allemaal werk hebt en opdrachten krijgt. Maar het bloggen schiet er dan wel even bij in.

Binnenkort ben ik terug met fijne nieuwe recepten (zoete aardappelpindasoep! het beste maisbrood ooit!) maar ter overbrugging bied ik jullie een drankje aan. Want dat was de afgelopen weken mijn manier om tussendoor te ontspannen van deadlinestress: lekker drinken. In goed gezelschap. Proost!