Omhels de kansen

baby, life´s what you make it
can´t escape it
baby, life´s what you make it
celebrate it

- Talk Talk

Elke dag weer zoveel keuzes te maken. Trek ik een spijkerbroek aan of een jurk, laarzen of gympen, wat doe ik op mijn brood, hoe fiets ik naar mijn werk? En dan de grotere levensvragen – in wat voor huis willen we wonen, wat voor werk wil ik doen, hoe maak ik de toekomst? Keuzes zijn een vermoeiend luxeprobleem. Ik hoor overal dat mijn leven maakbaar is, maar hoe zit dat dan als je nog niet weet wat je maken wilt? Daarom is het soms zo fijn als iemand anders voor je beslist.
Levensvragen en outfit-paniekmomenten schuiven we maar even terzijde, daar gaat dit blog niet over tenslotte. Ook als het over eten gaat kunnen de mogelijkheden je doen duizelen. Misschien hou ik daarom zo van uit eten gaan in een restaurant waar maar 1 menu is. Heerlijk om niet na te denken over waar je trek in hebt, en als je er nog een wijnarrangement bijneemt, kun je de hele avond achterover leunen en je laten verwennen.

Op de markt, in de winkel (en later zelfs nog aan het fornuis, want op het laatste moment kun je alles nog omgooien en kan de geplande Italiaanse pasta in een Midden-Oosters stoofpotje veranderen) - elk moment moet je kiezen wat je gaat maken, een beslissing nemen voor de toekomst. Soms lukt me dat niet. Dan grijp ik naar oude favorieten, niet zo creatief, maar veilig en vertrouwd.
Op zich niet erg, maar te lang geen beslissingen nemen, te vaak de nieuwe kansen en mogelijkheden waar de wereld vol mee ligt negeren en niet willen zien, en je komt aardig vast te zitten. Dan moeten de alarmbellen afgaan, anders staat er voor je het weet 3 keer per week spaghetti carbonara op tafel.


Zaterdag kwam ik bij de viskraam op de markt een kennis tegen. Zij kocht zwaardvis, ik kocht makreel (die beslissing had zo´n 5 minuten geduurd, ik had alle vissen grondig bestudeerd, vol twijfel over wat ik wilde gaan koken). We kletsten nog wat terwijl zij zich naar de volgende kraam begaf, waar ze groene papaya en groene mango kocht – voor een Thaise salade, Som Tam. Kende ik dat? Nee, nooit gegeten, nooit gemaakt. En voor ik het wist had ik ook een groene papaya en een groene mango in mijn boodschappentas, en een paar instructies van Majella in mijn hoofd. Thuis nog even gegoogled en het resultaat was deze fantastische salade, met de heerlijke Thaise smaakcombinatie van pittig, zoet, zuur en zout. De makreel kreeg een saus van zoete dikke ketjap en sambal en ging onder de grill – 7 minuten voor elke kant. En erbij kleefrijst, voor deze keer gekookt in kokosmelk.


Wie zich afvraagt waar al dat gefilosofeer over gemiste en gegrepen kansen vandaan komt: ik ben aan vakantie toe. Gelukkig gaat dat ook gebeuren, volgende week! Maar daarover binnenkort meer…

Hier mijn versie van Thaise Groene Papaya Salade: Som Tam. Ik zeg het nog maar een keer: ik claim geen authenticiteit (en zie bijvoorbeeld hier voor een traditioneel recept van de Thaise auteur Kasma Loha-unchit). Wel beloof ik, dat dit lekker is.

Voor 2 personen
1 halve groene papaya, in dunne sliertjes (ik sneed hem in plakken en schaafde daar met de dunschiller slierten vanaf)
1 kleine groene mango, in dunne reepjes
een handjevol cherrytomaatjes, gehalveerd

voor de dressing:
1 kleine teen knoflook, fijngewreven
1-2 rode chili´s, met zaadjes, fijngesneden
1 eetlepel Thaise vissaus
1 eetlepel basterdsuiker
sap van 1 limoen

om te garneren:
handje geroosterde pinda´s
handje fijngesneden koriander

Doe de papaya, mango en tomaatjes in een kom.
Meng alle ingredienten voor de dressing door elkaar. Proef en voeg extra toe wat nodig is: er moet een goede balans zijn tussen zoet, heet, zuur en zout. Meng de dressing door het papaya mengsel. Laat een kwartiertje staan zodat de smaken zich goed vermengen. Schep in een mooie schaal en garneer met de pinda´s en koriander.

Perfect Day

Just a perfect day
Problems all left alone
Weekenders on our own
It’s such fun



Laten we eerlijk zijn: perfecte dagen zijn er niet veel. Als Lou Reed erover zingt, dan word je bijna melancholiek van de zeldzaamheid en breekbaarheid. Afgelopen weekend had ik zo’n dag. Het was de eerste keer sinds weken dat ik helemaal geen enkele verplichting had, een hele dag helemaal voor mezelf, helemaal niets anders te doen dan dingen die ik zelf wilde, leuke dingen, ontspanning, rust. De dag begon met koffie in het park en alle denkbare weekendkranten, met een zonnetje dat net vaak genoeg achter de wolken vandaan kwam om het aangenaam te houden. Koffie en nog meer koffie, een broodje BLTC, een bezoekje van Maarten en zijn hondje Muis – als je ergens gelukkig van kan worden, is het van een hond die door het dolle heen is van blijdschap om je te zien.

Daarna even langs Boekhandel het Martyrium, snuffelen tussen de ramsj boeken met een dikke boekenbon op zak – van alles oppakken, bekijken en overwegen en uiteindelijk niks kopen, dus met boekenbon en al weer naar buiten lopen. Thuis een nieuwe cd opzetten en 3 bakblikken chocolade/pindakoekjes bakken, de geur van boterig baksel die langzaam door het huis kruipt, intussen een beetje internetten en kijken waar we over een paar weken als we op vakantie in Italië zijn zullen gaan eten…

Daarna een middagdutje, zo’n heel klein en licht slaapje, met de ramen open zodat de geluiden van het speelplein naar binnen drijven en langs je bewustzijn glijden. Als de wekker gaat schrik je niet uit een diepe slaap maar kom je gewoon langzaam en uitgerust en helemaal ontspannen weer tot jezelf.

Eén van de voorwaarden voor een perfecte dag is wel, dat je weet dat je savonds lekker gaat eten. De hele dag kon ik voorpret hebben omdat ik wist dat dat wel goed zou komen.
Om 6 uur de koekjes in een mooi papiertje gepakt en dan naar onze lieve vrienden Marieke en Yvo, die ons een fantastisch diner hadden bereid. Salade met eendeborst met frambozenvinaigrette, een visstoofpotje met zeebaars, venkel en olijven in een geurige bouillon, aioli en in eendevet geroosterde aardappeltjes, chocoladetaartjes met roze peper. En uiteraard een fantastisch wijnarrangement – wat je kan verwachten als je bij een vinoloog annex wijnimporteur gaat eten!



De chocoladetaartjes kwamen uit de Elle Eten, nr. 4 van dit jaar. Het recept voor 4 personen had makkelijk 8 eters kunnen voorzien van een goddelijk chocoladetaartje. Niet erg, want we kregen 2 taartjes mee naar huis, en die hielpen om de volgende dag (een alles behalve perfecte maandag) toch aan het eind een heel klein beetje perfect te maken.. of in ieder geval om ons te verzoenen met de imperfectie van het gewone leven.

Chocolade amandeltaartjes met roze peper

250 gram amandelen
2 eetlepels roze peperkorrels
500 gram pure chocolade
250 gram zachte boter
250 gram basterdsuiker
6 losgeklopte eieren
100 ml. slagroom
Cacaopoeder en extra peperkorrels om te garneren
8 kleine taartvormpjes

Verwarm de oven voor op 150 C.
Bekleed de vormpjes met bakpapier.
Rooster de amandelen 15 minuten in de oven tot ze goudbruin zijn, en maal ze dan samen met de peperkorrels in de keukenmachine tot een grove massa.
Smelt de chocolade au bain marie. Klop de boter en suiker luchtig. Doe de helft van de gesmolten chocolade hierbij en meng. Roer de losgeklopte eieren er geleidelijk door. Spatel de amandel-pepermassa erdoor en schenk het beslag in de vormpjes. Bak in ca. 20 minuten gaar, zet dan de oven uit, zet de ovendeur op een kier en laat de taartjes nog 10 minuten in de oven staan. Haal ze dan uit de oven en laat afkoelen.
Roer de slagroom door de overgebleven gesmolten chocolade en giet deze ganache over de taartjes. Laat opstijven en garneer met roze peperkorrels en cacaopoeder.